เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 358

ตอนที่ 358 คนละห้อง2

“ต้องขออภัยที่ขัดจังหวะคุณร้องไห้นะคะ......เอ่อ......คุณผู้หญิงร้องต่อเลยค่ะ......เอ่อ......ฉันหมายความว่า คุณระบายต่อได้เลยค่ะ......คิดซะว่าดิฉันเป็นอากาศก็แล้วกัน......”

เธอพูดไปแล้วเดินเข้าห้องน้ำข้างห้องเฟยเอ๋อไป

เปิดฝาชักโครก

เธอเข้าห้องน้ำตามปกติ

เฟยเอ๋อที่อยู่ห้องถัดไป เธอกางหูแล้วฟังเสียงอย่างละเอียด เสียงนี้ ทำไมรู้สึกคุ้น ๆ จัง

บรรยากาศดูเหมือนเกิดความอึดอัดอย่างฉับพลัน ......

กู้ฮอนและเฟยเอ๋อต่างคนต่างอยู่กันคนละห้อง ไม่มีใครเห็นใคร และไม่มีใครรู้ว่าคนข้างห้องนั้นคือใคร เพียงแต่ได้ยินเสียงกันและกัน

กู้ฮอนก็รู้สึกผิดที่ขัดจังหวะคนอื่น เพราะเขากำลังร้องไห้อยู่นะเนี่ย......

คนที่กำลังร้องไห้เสียใจอยู่จะเป็นคนได้เปรียบ......

ฉะนั้น เธอจึงเลือกพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แล้วปลอบใจเขา......

“ที่จริงนะ คุณผู้หญิง......คุณร้องไห้ออกมาเลย ไม่เป็นไรหรอก......ประสบการณ์ของคุณแบบนี้ดิฉันก็เคยผ่านมาเหมือนกัน......ชีวิตหนอ จะมีสักกี่คนที่ไม่เคยทุกข์ใจล่ะ ร้องออกมาเถอะเดี๋ยวก็ดีขึ้น......”

เหมือนเฟยเอ๋อจะถูกใจคำพูดของผู้หญิงคนนั้น แล้วเธอถามกลับ......

“คูณ......คุณก็หลบในห้องน้ำแล้วร้องไห้เหมือนกันเหรอ”

เมื่อกู้ฮอนได้ยินนี้ ก็รู้สึกคุ้นหูไปชั่ววูบ แต่เธอไม่ได้ใส่ใจอย่างไร

เพราะบนโลกใบนี้มีคนที่คล้ายคลึงกันตั้งเยอะแยะ คงไม่ต้องพูดถึงเสียงที่คล้ายกันหรอก

กู้ฮอนนั่งอยู่บนฝาชักโครกไปแล้วพยักหน้าไป “ใช่ค่ะ......ไม่ใช่แค่แอบร้องไห้ในห้องน้ำหรอก ฉันยังเคยทำอะไรหลายอย่างในห้องน้ำด้วยนะ......คุณรู้ไหม ชีวิตของฉันน่ะ เรื่องพีคที่สุดหลาย ๆ เรื่องของฉันก็เกิดขึ้นที่ห้องน้ำเหมือนกัน......ฉันยังจำได้ครั้งแรกที่ฉันรู้ตัวว่าตั้งท้อง ฉันก็ใช้เครื่องตรวจครรภ์ตรวจพบในห้องน้ำนี่แหละ......”

“โห จริงเหรอคะ......” เฟยเอ๋อรู้สึกประทับใจมาก

“ก็นั่นสิ......ความรู้สึกตอนนั้น คิดว่าชีวิตนี้ของฉันจบแน่เลย......ฉันดันไปตั้งฉันดันไปมีลูกน้อยในครรภ์ที่เหมือนพ่อมัน......เหมือนที่เขาพูดกันว่ากินอะไรเข้าไปก็ถ่ายอะไรออกมา......”

กู้ฮอนย้อนคิดไปอดีตเมื่อตอนเธออายุ18ปี กับประสบการณ์ในอดีตของเธอ ไม่เคยนึกคิดเลยว่า อดีตที่เลวร้ายนั้นจะกลายเป็นเรื่องเล่าตลกในวันนี้ แถมยังเป็นเรื่องที่เล่าจากปากตัวเองด้วย

และยังเป็นการสนทนากันแบบนี้ด้วย

“เฮ่อ ๆ......สุดท้ายก็คลอดออกมาจนได้” เมื่อนึกถึงเด็กทารกน้อยเฉิงเฉิงและหยางหยางที่น่ารักน่าชังทั้งสอง “ยังดีที่คลอดเขาออกมา......”

ถึงแม้ในตอนนั้นจะตั้งท้องด้วยความไม่ตั้งใจ

แต่ถือว่าเธอโชคดีมาก ที่ได้ลูกแฝดที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตเธอ

เฟยเอ๋อรู้สึกอิจฉาผู้หญิงข้างห้องเธอ แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ สุดท้ายคุณสองคนได้แต่งงานกันใช่ไหม ฉันคิดว่าตอนนี้พวกคุณคงมีความสุขกันแน่นอนเลย......มีลูก ๆ เป็นของพวกคุณด้วย......

กู้ฮอนหยุดไป

บรรยากาศในตอนนั้นเหมือนขาดตอนไปอย่างกะทันหัน

เฟยเอ๋ออยู่อีกห้องที่ปิดประตูอย่างมิดชิดนั้น ถึงแม้จะไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย แต่เธอรู้สึกได้ว่ามันเริ่มผิดปกติแล้ว แล้วถามกลับด้วยความเกรงใจ “ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ......”

กู้ฮอนส่ายหัวยิ้มเบา ๆ ......

“เปล่าหรอกค่ะ......เราไม่ได้แต่งงานกัน......และไม่ได้อยู่ด้วยกันด้วย......”

“เพราะอะไรล่ะ…...” เฟยเอ๋อถาม

“.…..” กู้ฮอนเงียบไปสักพัก แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “เพราะเขาไม่เคยรักฉันเลยล่ะสิ…...สิ่งที่เขารักนั้น คือแสงจันทร์สีขาว......”

“แสงจันทร์สีขาวเหรอ หมายถึงอะไรอ่ะ” เฟยเอ๋อถามด้วยความสงสัย

“หืม......เธอไม่เคยฟังเพลงแสงจันทร์สีขาวเหรอ”

เมื่อพูดเสร็จ เธอก็ฮัมเพลงนี้ขึ้นมา......

แสงจันทร์สีขาว ที่ไหนสักแห่งในใจ มันส่องสว่างมาก แต่กลับเยือกเย็นเหลือเกิน

คนเราทุกคน ย่อมมีช่วงเวลาแห่งความโศกเศร้า อยากจะซุกซ่อนมันไว้ แต่กลับถูกเปิดเผย

แสงจันทร์สีขาว ส่องสว่างปลายขอบฟ้า ซ่อนอยู่ในใจ แต่ไม่เคยอยู่ข้างกาย......

ขณะที่กู้ฮอนฮัมเพลงไป ต่อมน้ำตาของเธอก็เริ่มทำงาน……

เธอจึงรีบกะพริบตาอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะซ่อนอารมณ์เหล่านั้น

จากนั้นเธอยิ้มแล้วพูดต่อ......

“แสงจันทร์สีขาว ก็คือคนที่ซ่อนอยู่เบื้องลึกในจิตใจเธอ คือคนที่ลืมมันไปไม่ได้......”

บรรยากาศห้องน้ำสงบลงอีกครั้ง

ข้างห้องของกู้ฮอนไม่มีการตอบสนองแล้ว เธอถึงรีบถาม “คุณผู้หญิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”

เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากไว้ แล้วส่ายหัวไปมา พูดด้วยเสียงที่พูดไม่ออก “เปล่า......ฉันไม่เป็นไรหรอก......ฉันแค่รู้สึกอินตามเพลง......คุณร้องได้เพราะมาก......”

ความจริงแล้ว เฟยเอ๋อน้ำตาคลอตั้งแต่รู้ความหมายแท้จริงของแสงจันทร์สีขาวนั้นแล้ว

แต่กู้ฮอนไม่สามารถมองเห็นได้

“ฮ่า ๆ ฉันไม่แน่ใจว่าฉันเป็นนักร้องห้องน้ำไหมนะ......ถ้าย้อนเวลาได้สามสิบห้าปีนะ ฉันจะไปประกวดร้องเพลงรายการเดอะวอยซ์ของเมือง A แล้ว......”

เฟยเอ๋อกลับรู้สึกอินกับคารมของเธอไปแล้ว และเธอก็หัวเราะตาม

“คุณมองโลกในแง่ดีมากเลยนะ ฉันอิจฉาคุณจริง ๆ ......” เฟยเอ๋อนึกถึงตัวเองก่อนจะประสบอุบัติเหตุไฟไหม้ ตอนนั้นเธอเองก็เป็นคนมองโลกในแง่ดีเหมือนกัน......

“เฮ่อ อย่างฉันอ่ะเรียกว่าผีบ้าผีบอดีกว่า......” สีหน้าเริ่มเศร้าลงอีกครั้ง “ก็พยายามคิดให้มันเป็นเรื่องสนุกไป แล้วคุณล่ะ เมื่อกี้ร้องไห้เรื่องอะไรกัน”

หน้าเฟยเอ๋อซีดลงกะทันหัน

มือจับเป็นกำปั้นแน่นอย่างไม่รู้ตัว......

“ฉัน…...ความจริงแล้วในใจฉันก็มีแสงจันทร์สีขาวนั้นเหมือนกัน ฉันน่ะรักเขามาหลายปีแล้ว......ตั้งแต่ช่วงอายุสิบกว่าขวบด้วยซ้ำ ก็ตกหลุมรักเขาอย่างห้ามใจไม่ได้......”

“โหย เป็นรักแรกในชีวิตพวกคุณเลยนั่นนะ” กู้ฮอนยิ้มถาม

“เฮ่อ ฉันก็ไม่รู้ว่านับเป็นรักแรกรึเปล่านะ......เมื่อก่อน อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเป็นคนเข้าหาเขามากกว่ามั้ง เขาเป็นคนมีมารยาทต่อคนอื่นมาก ช่างไม่เหมือนใครเลย บางทีอาจดูเหมือนว่าเขาเป็นคนเย็นชาด้วยซ้ำ......แต่ฉันรู้ดี ว่ามันเป็นแค่บุคลิกของเขาแค่นั้น......น่าเสียดายเหมือนกัน เป็นเพราะอุบัติเหตุเรื่องหนึ่ง ทำให้เราต้องจากกันหลายปี......”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เสียงเฟยเอ๋อก็เริ่มแหบแห้ง

กู้ฮอนพอฟังออกว่าเขากำลังจะร้องไห้ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ควรถามเรื่องเศร้าในอดีตของคุณ......”