เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 359

ตอนที่ 359 บรรเลงเพลงรัก1

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฟยเอ๋อถึงหยุดอารมณ์เศร้านั้นได้ แล้วเธอพูดต่อ “ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก......แต่เป็นเพราะวันนี้เจอเรื่องแย่มากต่างหาก......มันเจ็บปวดใจมาก......ที่จริงแล้ววันนี้ เป็นวันสำคัญระหว่างฉันกับเขา แต่ว่า......”

เฟยเอ๋อเริ่มพูดไม่ออกอีกครั้ง

“เป็นอะไรไปเหรอคะ เกิดอะไรขึ้น” กู้ฮอนสงสัยและถามด้วยความเป็นห่วง

เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากแล้วเริ่มน้ำตาคลอ

“ฮือ…...ฉันขอถามคุณหน่อย ถ้าผู้ชายคนหนึ่งตั้งใจบรรเลงดนตรีเปียโนให้คุณฟังต่อหน้า คุณจะรู้สึกยังไงกัน”

คำถามของเฟยเอ๋อนี้ ทำให้ปลายนิ้วของกู้ฮอนเหมือนถูกสะกิต

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงความทรงจำในอดีต ที่เป่หมิงโม่กำลังเล่นเพลง《Steel of Worry》ในคอนเสิร์ตเปียโนDepmels......

เธอจำได้ หลังจากเป่หมิงโม่เล่นเพลงนั้นจบลง เขาถามเธอว่า ฟังเข้าใจไหม

ที่จริงแล้วเธอฟังไม่เข้าใจเลย

หรือ เธอคงไม่สามารถเข้าใจได้เลย......

กู้ฮอนคิดในใจพักหนึ่ง ถึงตอบกลับเธอ “ฉันคงรู้สึกว่า บางทีผู้ชายคนนั้นคงอยากจะโชว์ความสามารถของตัวเองมากกว่า......”

“โชว์ความสามารถนั้นเหรอ” เฟยเอ๋อยิ้มพูด “ไม่หรอก สำหรับเขาแล้ว ไม่เคยคิดจะโอ้อวดความสามารถของตัวเองให้ผู้อื่นดูหรอก......ฉันจำได้อย่างชัดเจนเลย ในปีที่ฉันเพิ่งรู้จักเขา ฉันเคยแอบได้ยินเสียงเปียโนที่เขาเล่นอยู่ในห้องคนเดียว ทุกครั้งที่ฉันเดินเข้าไปในห้อง เสียงเปียโนของเขาก็จะหยุดลงทันที......”

“ทำไมถึงหยุดล่ะ” กู้ฮอนรู้สึกตงิด ๆ ว่าชายที่คนข้างห้องเธอพูดถึง มันเหมือนเป่หมิงโม่ไม่ผิดประเภทเลย

“เฮ้อ…...” เฟยเอ๋อยิ้มเศร้า “ตอนนั้นฉันก็ถามเขาแบบนี้แหละ ทั้ง ๆ ที่เป็นเพลงเพราะมากเพลงหนึ่ง ทำไมถึงหยุดเล่นล่ะ เธอรู้ไหมว่าเขาตอบกลับยังไง”

ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น กู้ฮอนรู้สึกเอะใจอย่างไม่รู้สาเหตุ

คล้ายว่าจะตื่นเต้นกับคำตอบนี้ไปด้วย......

“เขาตอบยังไงเหรอ”

เฟยเอ๋อเช็ดน้ำตาแล้วพูดด้วยเสียงเศร้า......

“เขาไม่ได้ตอบฉันหรอก เพียงแค่บอกกับฉันประโยคเดียว คุณรู้ไหม คำว่าบรรเลงเพลงรักน่ะ......หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ ฉันถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลย......”

จังหวะการเต้นของหัวใจกู้ฮอนเริ่มเร็วขึ้น

นิ้วมือของเธอเกรงอย่างไม่รู้ตัว

“บรรเลงเพลงรักเหรอ”

“ใช่ บรรเลงเพลงรัก สำหรับเขาแล้ว ตอนบรรเลงเสียงเปียโนนั้นก็คือการบอกรัก......คุณรู้ไหม ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็หลงรักเขาหัวปักหัวปำเลย......ฉันสาบานกับตัวเอง สักวันฉันจะให้เขาบรรเลงเพลงรักเพื่อฉัน......”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เฟยเอ๋อก็ร่ำไห้ออกมา พูดด้วยเสียงกึกก้อง “แต่ว่า…...ฮือ ๆ ๆ...... จนวันนี้ฉันถึงรู้ว่า สุดท้ายเขายอมเล่นเปียโนให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟังแล้ว......แต่ผู้หญิงคนนั้น กลับไม่ใช่ฉัน......”

กู้ฮอนฟังแล้วรู้สึกสับสนในใจ

ที่จริงแล้วการเล่นเปียโนเป็นการบอกรัก

ถ้างั้น ในคืนนั้นที่เป่หมิงโม่เล่นเปียโนในคอนเสิร์ตและถามเธอว่าฟังเข้าใจไหม

มันคือความหมายเดียวกันไหม

มันคือการบรรเลงเพลงรักไหม

กู้ฮอนมีน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว......

ความรู้สึกเหมือนแน่นที่กลางอก

ที่จริงแล้วมีผู้ชายแบบนี้ในโลกด้วยเหรอ เป็นเพราะบอกรักผ่านการเล่นเปียโน ฉะนั้นถึงไม่ยอมเล่นเปียโนให้ใครฟังเลย.....

ส่ายหัวไปมา แล้วยิ้มอย่าขมขื่น

แต่......

ผู้ชายแบบนั้น จะเป็นเป่หมิงโม่ได้ไงกัน

วันนี้เขาจะหมั้นกับเฟยเอ๋อแล้วไม่ใช่หรือ

ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาสองคนสนิทกันถึงไหนแล้ว

ชายคนที่เล่นเปียโนคนนั้น จะเป็นการบอกรักได้ยังไงกัน

กู้ฮอนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอได้ยินเสียงร้องไห้จากห้องข้าง ๆ เธอก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะปลอบใจเขา......

“คุณผู้หญิงคะ บางทีคุณอาจจะเข้าใจผิดก็ได้นะ แทนที่คุณจะแอบนั่งร้องไห้อยู่ที่นี่ คุณออกไปถามเขาด้วยตนเองดีกว่าไหม......ถามให้ชัดเจนว่าเขาบรรเลงเพลงรักให้ผู้หญิงคนอื่นฟังจริงหรือ”

กู้ฮอนยืนขึ้นเมื่อพูดจบ

ที่จริงแล้วเธอเสร็จธุระในห้องน้ำนานแล้ว เพียงแค่อยู่พูดคุยกับสาวข้างห้องนั้น

ดูเวลา เฉิงเฉิงกับหยางหยางคงใกล้ถึงแล้วล่ะ

ดังนั้น เธอจึงลุกยืนขึ้น กดน้ำชักโครก แล้วเปิดประตูห้องน้ำ

เธอเดินไปที่อ่างล้างมือด้วยแล้วพูดไปด้วย......

“เอ่อ คือว่า ฉันยังมีธุระหน่อย ขอตัวก่อนนะคะ คุณปรับอารมณ์ของคุณดี ๆ ก่อน......ฉันเชื่อว่าเขาคนนั้นยังคงรักคุณอย่างแน่นอน พวกคุณก็คบกันมาตั้งหลายปีแล้ว......ผ่านลมผ่านฝนมาด้วยกันตั้งมากมาย ไม่ง่ายหรอก......”

กู้ฮอนเปิดน้ำในอ่างล้างมือ ล้างมือไปแล้วมองหน้าตัวเองผ่านกระจกตรงหน้าเธอ

นานแค่ไหนแล้ว ที่เธอลืมความรู้สึกของความรัก

โดยเฉพาะเพลง《แสงจันทร์สีขาว》ที่เธอฮัมเมื่อกี้นี้ ภาพในสมองของเธอตอนนั้นไม่ใช่ยี่เฟิง แต่กลับเป็น......

เป็นภาพของเป่หมิงโม่......

เธอถอนหายใจ

มองไปประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่ เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นยังคงร้องไห้อยู่

ทุกคนต้องปกปิดบาดแผลของตัวเอง

เรื่องบางเรื่อง ใช่ว่าทุกคนจะช่วยได้

เธอจึงได้แต่ฟังผู้หญิงคนนั้นระบายความในใจอย่างเดียว

มองดูเวลาอีกที เธอก็ถอนหายใจแรง ๆ อีกครั้ง......

“คุณผู้หญิงคะ ถ้างั้น ฉันขอตัวก่อนนะคะ......”

หลังจากนั้นอีกสักครู่ เฟยเอ๋อถึงจะฝืนตอบ......

“อื้ม…...ขอบคุณนะ......”

“ฮ่า ๆ ไม่เป็นไรค่ะ”

เมื่อกู้ฮอนเป่ามือแห้งแล้ว กำลังเตรียมตัวจะออกจากห้องน้ำ......

มีเงาคนร่างสูงใหญ่กำลังเดินผ่านมา

ใบหน้าที่เย็นชาหล่อเหลา สายตาจ้องมาที่กู้ฮอนโดยที่ไม่มีโอกาสตั้งตัว

หัวใจเธอสั่นไหวทันที

เป่หมิงโม่

ไม่เคยคาดคิดว่าจะเจอเขาแบบนี้เลย

และเห็นได้ชัดว่า สายตาขอเป่หมิงโม่ก็แสดงออกถึงความตกใจไม่น้อย

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง”

แม้สายตาของเขาดูตกใจ แต่เขาดึงสติกลับมาให้ปกติได้ไวมาก

เสียงที่นุ่มนวลนี้ ในเวลาเดียวกัน ทำให้เฟยเอ๋อที่หลบอยู่ในห้องน้ำรู้สึกตกใจเหมือนกัน

เฟยเอ๋อหัวใจเต้นรัว

ต่อให้ละลายเป็นเถ้าถ่าน เธอก็รู้ว่านี่คือเสียงของโม่......

เฟยเอ๋อกลั้นลมหายใจตัวเอง

กู้ฮอนขมวดคิ้วแล้วจ้องมองสีหน้าของเป่หมิงโม่ เธอรู้สึกโกรธขึ้นมา......

“ทำไมฉันจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้”

เป่หมิงโม่กวาดสายตาไปรอบ ๆ มองดูในห้องน้ำหญิงนั้น ไม่เห็นใครนอกจากเธอเลย