เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 421

ตอนที่ 421 ขอบคุณฟ้าดิน1

เป่หมิงโม่อุ้มกู้ฮอนมาจนถึงชายหาด ลมทะเลสดชื่นพัดผ่านผมเธอปลิวสยาย

กู้ฮอนหันหน้าไป

เส้นขอบฟ้าบรรจบกันกับท้องฟ้าสีครามในที่ห่างไกล ก้อนเมฆสีขาวลอยเอื่อยเฉื่อย นกนางแอ่นกางปีกโผบินร้องเพลงอยู่เหนือผิวน้ำทะเล หมุนวนจนกลายเป็นการเคลื่อนไหวที่งามล้ำระหว่างโลกและสวรรค์

เธอแอบอิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างขี้เกียจ หัวเราะพลางเอ่ยถาม “คุณไม่รู้สึกหรือว่าชายหาดที่เมืองซาบาห์สวยงามมากกว่าเมือง A”

เขากอดเธอเบาๆ คางวางอยู่บนศีรษะเธอ มองไปยังที่แสนไกล

พระอาทิตย์ตกดินย้อมเมฆบนผืนฟ้าให้เต็มไปด้วยสีแดง ย้อมโขดหินที่อยู่ใกล้ๆให้กลายเป็นสีแดง เรือใบลอยอยู่บนผิวน้ำราวกับประดับไปด้วยเกล็ดสีทองระยิบระยับ ท้องทะเลกว้างในตอนนี้ถูกย้อมด้วยสีชมพูกุหลาบชั้นหนึ่ง

งดงามมากจริงๆ

แต่เขากลับรู้สึกว่า “สู้เมือง A ไม่ได้”

“อา? ทำไมล่ะ”

เขาเชยคางของเธอขึ้นเบาๆ มุมปากยกยิ้มชั่วร้ายอย่างคลุมเครือ “เพราะว่าชายหาดแห่งนั้น มีคุณ......”

มองไปยังใบหน้าที่ยิ่งหล่อเหลาของเขาเมื่ออาบย้อมเป็นสีแดงจากพระอาทิตย์ตก หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

นึกถึงเรื่องสองปีก่อนหน้านี้ขึ้นมา ภาพเขาคลอเคลียอยู่กับเธอที่ชายหาดในคืนวันเกิดคืนนั้น......

แล้วก็เป็นคืนนั้นเอง ที่เขามอบของขวัญที่งดงามที่สุดในชีวิตให้กับเธอ......ตัวน้อย

ในเวลาเดียวกันหลังจากความอ่อนโยนระหว่างเขาและเธอในคืนสุดท้าย วันถัดไปเธอก็พาหยางหยางบินไปออสเตรเลีย

นับจากนั้น พวกเขาก็เดินไปในทิศทางตรงข้ามกัน เขาเกลียดเธอเป็นอย่างมาก......

จู่ๆกู้ฮอนก็รู้สึกลำคอตีบตันอยู่บ้าง “เป่หมิงโม่ คุณบอกว่า หลังจากคืนนั้นจะให้ของขวัญกับฉันหนึ่งอย่าง มันคืออะไร”

“......” เขาเงียบไปชั่วครู่ นัยน์ตาฉาบทับด้วยความเศร้าเสียใจบางๆชั้นหนึ่ง จูบไปที่แก้มของเธออย่างอ่อนโยน พึมพำเสียงเบา “ไม่มีแล้ว......”

หลังจากที่เขารู้ว่าเธอทิ้งเขา หนีตามไปกับเป่หมิงยี่เฟิงในวินาทีนั้น เขาก็ทำลายภาพวาดจิตรกรรมฝาผนังที่จะมอบให้เธอรูปนั้นทิ้งไปหมดแล้ว!

แม้ว่าสุดท้ายจะเข้าใจว่าเดิมเธอแค่พาลูกชายหลบหนี ทว่ายังคงทำให้เขาโกรธจนไม่สามารถคุมตัวเองได้!

ที่แท้แล้วเธอก็หลอกลวงเขามากมาย มากมายขนาดนั้น......

“ขอโทษ......” เธอพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เขาจิตใจตึงเครียด รับรู้ได้ว่าเธอเบียดเขามาในอ้อมแขนลึกกว่าเดิม......

ลมทะเลอันนุ่มนวลพาให้คลื่นทะเลคลื่นแล้วคลื่นเล่ากระทบเข้ากับหาดทราย หนุ่มสาวบนชายหาดหยอกล้อกันอย่างมีความสุขภายใต้แสงอาทิตย์

ชั่วเวลานี้ พวกเขาล้วนไม่มีใครพูดอะไรอีก

ราวกับเป็นสัญญาณลับระหว่างกัน ไม่ยินยอมที่จะให้ความเจ็บปวดเคียดแค้นในอดีตมาทำลายความงดงามในตอนนี้......

อดยอมรับไม่ได้ว่า การสร้างความฝันของเป่หมิงโม่นี้ประสบความสำเร็จพอสมควร

แม้กระทั่งเธอก็เกือบจะลุ่มหลงไปกับมัน ไร้สิ้นหนทางจะปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ......

ทว่าความรู้สึกของเธอ ราวกับพระอาทิตย์ตกดินอย่างไรอย่างนั้น แม้ว่าพระอาทิตย์ตกดินจะงดงาม แต่ทว่าก็ใกล้กับช่วงพลบค่ำ

ทุกช่วงเวลาแห่งความงดงามที่อยู่ด้วยกันกับเขา นั้นมีขอบเขตเวลาอยู่ที่หนึ่งเดือน ค่อยๆลดลงทุกนาทีทุกวินาที

ภายในสมองปรากฏภาพใบหน้ายิ้มแย้มไร้เดียงสาของตัวน้อยผ่านเข้ามา เธอเอ่ยท่องในใจอย่างเงียบๆ

ขอโทษด้วย เป่หมิงโม่ ให้อภัยฉันที่ยังมีความลับเล็กๆต่อคุณอีก จำเป็นต้องปิดบังคุณจริงๆ......

*

ยามค่ำคืน

เมื่อกลับไปถึงโรงแรม เธอนอนหลับสนิทในอ้อมแขนของเขาบนเตียง......

ภายใต้อาการสะลึมสะลือ จู่ๆเธอก็รู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งขยับยุกยิกไปยุกยิกมาบนหน้าอกของเธอ เบาๆ คันๆ

“อืม......” เขาซุกเข้าหาเธอราวกับเป็นสุนัขตัวเล็กที่กระโจนเข้าใส่อ้อมแขนของเธอที่สูงตระหง่าน สูดกลิ่นหอมของเธอ “กู้ฮอน ทำอย่างไรดี ผมทนไม่ไหวที่มีคุณนอนอยู่ข้างกาย แต่กลับทำอะไรไม่ได้......คุณรู้หรือไม่ว่า นี่มันเป็นเรื่องที่ทรมานมากขนาดไหนสำหรับผู้ชายปกติคนหนึ่ง......”

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เขาทุ่มเทความคิดจิตใจประคองเอาไว้ในอ้อมกอด

จิตใจเธอตึงเครียด “ถ้าอย่างนั้นคุณคิดอย่างไรกับเฟยเอ๋อของคุณล่ะ”

ชั่วเวลานั้น บรรยากาศหยุดชะงักในทันที

เขาขมวดคิ้วโดยจิตใต้สำนึก จ้องมองไปที่เธอเงียบๆ “กับเธอ ปฏิบัติต่างจากคุณ!”

อย่างน้อย เขาก็ไม่มีแม้กระทั่งความปรารถนาที่จะจูงมือกับเฟยเอ๋อ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการสัมผัสอื่นๆ

ภายในใจเธอหัวเราะเฝื่อน ใช่แล้ว กับเฟยเอ๋อ เขาแต่งงานถูกต้องตามประเพณี ส่วนกับเธอกลับเป็นตัวแทนแต่งงานแทนผู้อื่น ลักไก่ขโมยหมา ทำอะไรผิดศีลธรรม

“เป่หมิงโม่......” เธอเอ่ยถามเสียงสั่น “หลังจากที่ทำอย่างนั้นกับฉันแล้ว คุณยังแตะต้องผู้หญิงคนอื่นอีกหรือเปล่า”

ราวกับรับรู้ได้ว่าคำถามนี้ช่างโง่เง่า เธอจึงรีบเอ่ยต่อว่า “ช่างมันเถอะ ถือซะว่าฉันไม่ได้ถาม......”

พูดพลางเขยิบตัวออกมา ต้องการจะหันหลังให้กับเขา กลับถูกเขากอดแน่นยิ่งขึ้น

“ไม่!” เขาตอบออกมาโดยแทบจะไม่ต้องคิด “คุณก็รู้ว่าผมเป็นพวกรักความสะอาดเป็นอย่างมาก......คุณก็รู้ว่าผมชื่นชอบเพียงแต่กลิ่นของคุณ......คุณก็รู้ว่าผมต้องการครอบครองคุณมาก......กู้ฮอน คุณควรจะรู้ว่า......ผมอยากจะรักคุณ......”

เสียงอ่อนโยนของเขา กระตุ้นปลายเส้นประสาทของเธอ......

ตึกตักๆ ปราการป้องกันหัวใจของเธอราวกับถูกบางสิ่งพุ่งเข้าใส่จนเป็นรูโหว่รูหนึ่ง

เขาพุ่งชนเข้ามาทั้งแบบนั้น เข้ามายึดครองหัวใจของเธอ

เขากระซิบพลางประทับริมฝีปากอุ่นร้อนลงมา......

ทีละนิดทีละนิด ทะนุถนอมและเอาอกเอาใจ

สัมผัสใกล้ชิดลากผ่านผิวของเธอ