เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 423

ตอนที่ 423 การทะเลาะกันระหว่างพี่น้อง1

”คุณพ่อของผม......หน้ามืด หมดสติไปกะทันหัน” เขาเอ่ยพูดไม่กี่คำอย่างยากลำบาก

เธอตกตะลึง ท่านปู่เป่หมิงดีๆอยู่จะหน้ามืด หมดสติไปกะทันหันได้อย่างไร เธอบ้วนน้ำไปคำหนึ่ง คายฟองที่อยู่เต็มปากทิ้งไป “ไป!”

“......” เขารู้สึกคาดไม่ถึงอยู่บ้าง “ไปไหน”

เธอจูงมือเขาเดินกลับเข้าไปในห้อง “เก็บกระเป๋ากลับเมือง A ไง!”

เขามองท่าทางรีบเร่งของเธอ ความอุ่นร้อนจากฝ่ามือของเธอ ก็รู้สึกอบอุ่นในใจเขาโดยไม่รู้ตัว......

*

เมือง A

เมื่อลงจากเครื่องบิน

ก็รู้สึกได้ถึงความเหน็บหนาวของอากาศในเมือง A ได้ในทันที

นี่เป็นสภาพภูมิอากาศที่แตกต่างจากเมืองซาบาห์อย่างสิ้นเชิง

และก็แช่แข็งความกระตือรือร้นของเธอที่มีตอนอยู่เมืองซาบาห์ในชั่วพริบตาเดียว

ชั่วขณะกู้ฮอนยังไม่สามารถปรับตัวได้ งอแขนกอดสะดุ้งเล็กน้อย

เป่หมิงโม่ถอดเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ของตัวเองออกมา คลุมไปบนไหล่ของเธอ “ใส่ซะ ระวังเป็นหวัด”

ทันใดนั้นก็จูงมือเธอเดินไปทางประตูใหญ่ของสนามบิน

“เดี๋ยวก่อน” เธอหยุดเท้า

“ทำไมหรือ” เขาขมวดคิ้ว

“พวกเรา......แยกกันไปจะดีกว่า......” เธอดึงมือออกจากมือใหญ่ของเขาตามจิตใต้สำนึก แหวนเพชรบนนิ้วนางบาดมือเขาเจ็บ

“คุณกำลังกลัวอะไร” แววตาเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่สบอารมณ์ อาการของคุณพ่อทำให้เขารู้สึกกังวลใจมากพอแล้ว เธอยังจะเล่นแง่อะไรอีก

“ฉัน.......” เธอส่ายหน้าอย่างลังเล “คุณรับปากฉันว่าตอนนี้ยังไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา”

หรือไม่ก็ เธอหวาดกลัวว่าจะถูกผู้คนมากมายชี้หน้าด่าว่า

“......” คิ้วเขาขมวดลึก ความอุ่นร้อนถูกแทนที่ด้วยความหนาวเย็นในฝ่ามืออันว่างเปล่า

“เป่หมิงโม่ คุณรีบไปเถอะ คุณพ่อของคุณยังรอคุณอยู่นะ” เธอเอ่ยเร่ง กลัวว่าจะทำให้เขาเสียเวลา

เขาจ้องเขม็งมองเธอรอบหนึ่ง ในที่สุดก็ยอมประนีประนอม ลากร่างของเธอเข้ามา ประทับจูบบนริมฝีปากเธอ “คืนนี้ผมจะไปหาคุณ รอผม!”

รู้สึกอาลัยอาวรณ์เล็กน้อยที่จะปล่อยมือเธอ ในไม่ช้า เขาก็ก้าวยาวๆออกไป......

กู้ฮอนมองแผ่นหลังสูงใหญ่ของเขาอย่างเลื่อนลอย หน่วยตาแดงระเรื่อไม่รู้ตัว

เห็นได้ชัดว่า เขาเป็นบิดาของเด็กๆ เธอเป็นมารดาของเด็กๆ

แต่ว่าทำไมความสัมพันธ์ถึงได้กลายเป็นเปราะบางเช่นนี้

“เป่หมิงโม่ ถ้าหากว่าคุณรักฉันจริงๆแล้วล่ะก็ ทำไมยังจะต้องแต่งงานกับเฟยเอ๋ออีก......”

เธอพึมพำ ทอดถอนใจ พร้อมกับหัวใจที่ค่อยๆท้อแท้ลง

ฉิงฮัวที่ตามมาทีหลัง “คุณกู้ ตอนนี้เปียโนที่ทำจากไม้สนสีแดงตัวนั้นถูกจัดการให้ส่งมาทางอากาศแล้ว อีกสองวันก็จะส่งมาครับ”

“อืม ขอบคุณคุณฉิงฮัว” กู้ฮอนกะพริบตาสองทีอย่างอึดอัดใจ กลัวว่าฉิงฮัวจะเห็นน้ำตาของเธอ

ฉิงฮัวหยุดฝีเท้า สงสัยเล็กน้อย “คุณกู้ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”

“ไม่......” เธอส่ายหน้า

เป่หมิงยันนั่งแผ่อยู่บนโซฟา ดื่มเหล้าอย่างกลัดกลุ้ม

เมื่อเป่หมิงโม่เห็นชายชราที่มีผมสีขาวโพลน สวมหน้ากากให้ออกซิเจนอยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้น ใจเขาก็สั่นขึ้นมา

ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน คุณพ่อก็ป่วยจนลุกไม่ขึ้นซะแล้ว

เป่หมิงเจิ้งเทียนลืมตาขึ้นมาเห็นเป่หมิงโม่ นัยน์ตาก็ทอประกายชั่วครู่

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่หน้ามืด หมดสติไปกะทันหัน ใบหน้าที่เส้นประสาทเป็นอัมพาตไม่ว่าอย่างไรก็แสดงอารมณ์ออกมาไม่ได้

“......”ท่านปู่อยากจะส่งเสียง ทว่าสามารถออกเสียงได้แค่สองสามพยางค์อย่างไม่ชัดเจน “รอง......”

ใครจะไปคิดว่า เป่หมิงเจิ้งเทียนที่ถึงแม้อายุจะมากแต่ร่างกายยังแข็งแรงในวันก่อน มาวันนี้จะกลายเป็นไม้ใกล้ฝั่งเสียแล้ว

“คุณพ่อผมกลับมาแล้ว” เป่หมิงโม่เอ่ยเสียงแหบแห้ง จับมือของเป่หมิงเจิ้งเทียน “ขอโทษที่ผมมาช้าไป”

จู่ๆเป่หมิงเจิ้งเทียนก็หน่วยตาแดงระเรื่อ มือสั่นระริก อืออืออาอาพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว

ทว่ากลับใช้สายตาบอกกับลูกชายว่า เขารอประโยคที่เต็มไปด้วยความจริงใจประโยคนี้ “คุณพ่อ” รอมานานหลายปีแล้ว......

หรือไม่ก็ คำว่า “ขอโทษ” ของเป่หมิงโม่ ทำให้เขารู้สึกละอายใจ

ในบรรดาลูกชายทั้งสามคน เขารักลูกชายคนโตมากที่สุด ตามใจคนสุดท้องมากที่สุด ชื่นชมคนรองมากที่สุด แต่ทว่าเขาก็ติดค้างคนรองมากที่สุด......

เป่หมิงโม่สูดลมหายใจลึกเย็น แล้วก็หันกลับไปคำรามเสียงต่ำถามคนที่นั่งอยู่ในห้องทันที

“ใครสามารถบอกผมได้บ้างว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ไปเมืองซาบาห์ครั้งหนึ่ง ใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าไปวัน ๆ เหมือนคนเมาหรือคนที่อยู่แต่ในโลกแห่งความฝันไม่กี่วัน พอกลับมาก็เหมือนกับว่ามีภาพลวงตาบนโลกที่ผ่านมาแล้วหลายปี

แท้จริงแล้วผิดพลาดอะไรไป ถึงได้ทำให้คุณพ่อหน้ามืด หมดสติจนต้องเข้าโรงพยาบาลอย่างกะทันหัน