เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 448

ตอนที่448 เป็นเธอหรือเปล่า2

“เห้……”

ตึก～

โทรศัพท์​ตกลงบนพื้น

“อุ๊ย​ ขอโทษนะคะคุณ​ ขอโทษ​จริงๆ……”ลู่ลู่มองโทรศัพท์​ที่ตกอยู่บนพื้น​ เธอรีบเก็บขึ้นมา​ แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดฝุ่น​ กลัวว่ามันจะแตก​ “คุณคะ​ โทรศัพท์​……คุณลองดูก่อน​ น่าจะยังใช้ได้นะคะ……” ด้วยชีวิตที่สิ้นหวังของเธอในตอนนี้​ คงชดใช้ไม่ได้

กู้ฮอนรับโทรศัพท์​มา​ เงยหน้าขึ้น​ เธอถึงได้มองเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้อย่างชัดเจน——

ถึงแม้จะแต่งหน้าจัด​ แต่กลับไม่สามารถอำพรางร่องรอยที่เหลือทิ้งไว้บนใบหน้าของเธออย่างยาวนานได้

แม้ว่าจะอายุมาก​แล้ว แต่ก็ยังสามารถเห็นเค้าโครงความสวยอยู่​ ​ตอนสาวๆเธอต้องเป็นผู้หญิงที่สวยมากแน่ๆ

แต่ทว่าดวงตาคู่นั้นของเธอก็ยังดูสดใส​ ทำให้กู้ฮอนรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่เป็นไร​ค่ะ​ ยังใช้ได้” กู้ฮอนเปิดโทรศัพท์​ ทุกอย่างยังทำงานเป็นปกติ​

ตอนที่ลู่ลู่ได้เห็นหน้าของกู้ฮอนสีหน้าเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย​ “คุณผู้หญิง​……ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อครู่จริงๆนะคะ……”

“ไม่เป็นไร​ค่ะ​ ต่อไปเวลาเดินต้องระวังหน่อยนะคะ​ ยังดีที่ชนฉัน​ ถ้าไปชนของอันตราย​เข้าก็แย่เลย” เธอยิ้มให้ลู่ลู่อย่างเป็นมิตร​ “งั้นฉันไปก่อนนะคะ”

ขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาจากไป​ “รอสักครู่” ลู่ลู่รีบรั้งเธอเอาไว้

กู้ฮอนหันกลับมา​ ด้วยสายตาสงสัย

“คุณผู้หญิง​ เธอ……” สายตาของลู่ลู่ดูแปลกไปจากเดิม​ เธอถามขึ้นอย่างตื่นเต้น​ “จากสำเนียงของเธอแล้ว​ เธอไม่ใช่คนเมืองSใช่ไหม”

“แหะๆ​ ไม่ใช่ค่ะ” กู้ฮอนยิ้มสดใส​ “ฉันเป็นคนเมืองA ฉันมาทำงานนอกสถานที่​ค่ะ”

“เมืองA” อารมณ์​ของลู่ลู่ตื่นเต้นขึ้นมาอย่าวเห็นได้ชัด​ “คุณผู้หญิง​ ขอโทษที่ละลาบละล้วง​นะคะ……ขอถามได้ไหมว่าตอนนี้คุณอายุเท่าไร”

กู้ฮอนขมวดคิ้ว​ แม้ว่าจะไม่เข้าใจ​ แต่เธอก็ตอบอย่างไม่กลัวออกมา​ “ยี่สิบห้าปีเต็มค่ะ”

“……” ดวงตาลู่ลู่เบิกกว้างอย่างตกตะลึง​ มองเธออย่างไม่เชื่อสายตา……

“ทำไมหรือคะ” กู้ฮอนขมวดคิ้วเล็กน้อย

“มะ​ ไม่มีอะไรค่ะ……” ลู่ลู่รีบส่ายหน้า​ สีหน้าของเธอดูไม่แน่ใจ​

กู้ฮอนมองดูรอยนิ้วมือทั้งห้าบนแก้มของเธอ​ แล้วก็หันไปมองร้านเต้นรำที่อยู่ข้างทาง​ “คุณร้องเพลงอยู่ที่นี่หรือคะ”

ลู่ลู่พยักหน้าอย่างลำบากใจ​ “……อายุขนาดนี้ยังออกมาร้องเพลงอีก​ คุณคงมองว่ามันน่าตลก……”

ไม่รู้เพราะอะไร​ กู้ฮอนถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมาก​ นึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งจะพูดกับพี่หวัง ว่าหวังจะได้เงินเดือนของการร้องเพลงมาเลี้ยงชีพ​ ไม่อธิบาย​อะไรเยอะ​ กู้ฮอนควักเงินหลายร้อยออกมาจากกระเป๋า​ แล้วส่งให้ลู่ลู่ “ฉันพกเงินสดมาไม่เยอะ​ คุณรับเงินพวกนี้ไว้เถอะค่ะ​ น่า​จะพออยู่ได้อีกหนึ่งสัปดาห์​”

“ไม่ค่ะ……ไม่……” ลู่ลู่ส่ายหน้า​ “ฉันไม่ได้รู้จักกับคุณสักหน่อย​ จะกล้าไปรับเงินของคุณได้ยังไงกัน”

“คุณอายุมากขนาดนี้แล้ว​ ไม่ง่ายเลยที่ต้องออกมาทำงานหาเลี้ยงชีพ​ เอาไปใช้เถอะค่ะ”

เธอเอาเงินยัดเข้าไปในมือของลู่ลู่ จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย​ “ที่จริงแล้ว​ คุณสามารถไปสอบถามที่หน่วยงานสวัสดิการ​สังคมได้นะคะ​ ว่ามีงานอะไรที่เหมาะสมกับคุณ​ ยังไงการออกมาร้องเพลงก็ไม่ใช่ทางออกระยะยาวหรอกนะคะ”​

“……” นิ้วมือลู่ลู่กำเงินไว้​ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

“งั้นฉันไปก่อนนะคะ​ คุณก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ” กู้ฮอนโบกมือให้เธอ​ หมุนตัวจากไป……

“เอ่อ……” กู้ฮอนไม่อยากพูดเรื่องของผู้ใหญ่กับพวกเด็กๆ​ “น่าจะไม่มีนะจ๊ะ​ เหอะๆ​ น่าจะเป็นเพราะป้าเฉียวเฉียวไม่ชอบพ่อของลูกเลยพาลมาโกรธเขาไปด้วย​ พวกลูกไม่ต้องไปสนใจเรื่องของพวกเขาหรอกนะ​ เป็นเด็กดีเข้าห้องนอน​ รู้ไหมจ๊ะ”

“รู้แล้วครับ​ แม่​ พวกเราคิดถึงนะ​ ฝันดีครับ”

“แม่ก็คิดถึงลูกจ้ะ​ ฝันดีนะลูกๆที่น่ารักของแม่”

กู้ฮอนเพิ่งจะวางสาย​ โทรศัพท์​ก็ดังขึ้นอีก——

พอดูที่หน้าจอโทรศัพท์​ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเป่หมิงโม่ที่โทรมา: “กู้ฮอน อยู่เมืองSหรือยัง”

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังมาจากโทรศัพท์​ มีความรู้สึก​อ่อนโยนราวกับฤดูใบไม้ผลิ​

“อืม” เธอตอบกลับเสียงเบา

ตั้งแต่อยู่ที่เมืองซาบาห์ หลังจากที่เขาบังกระสุนให้เธอ​ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร​ ทัศนคติ​ที่เธอมีแต่เขาก็ค่อยๆผ่อนคลายลง

“นอนหรือยัง”

“กำลังเตรียมตัว​จะนอนแล้ว”

“มีแค่เธอคนเดียวไหม”

ที่จริงแล้วคำถามนี้……เธอกลอกตาอย่างรับไม่ได้​ “……แล้วจะมีใครอีกล่ะ”

เขาชะงัก​ เขาพูดทีเล่นทีจริง​ “บางทีหยินปู้ฝันอาจจะอยู่ข้างๆ​ แล้วมีความสัมพันธ์​ลึกซึ้ง​กับเธอ​”

“……” กู้ฮอนกำโทรศัพท์​ นิ้วมือสั่น​ เธอกัดฟันกรอด​ จงใจพูดอย่างสบายๆ​ “ยินดีด้วยนะ​ นายตอบถูกแล้ว”