เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 449

ตอนที่449กระโจนเข้าไปข้างกายของเธอ1

เขาไม่ถามสักคำว่าออกมาทำงานต่างจังหวัดกับใคร ก็มั่นอกมั่นใจว่าเธอต้องมีอะไรกับหยินปู้ฝันแล้ว มันน่าโมโหจริงๆ ​

“ฟืด……” เขาสูดลมหายใจเข้า รู้สึกได้ว่าเขากำลังพยายามระงับความโกรธเอาไว้อยู่ เขายังคงพูดเสียงเรียบ “อยากกัดเธอแรงๆ ต่อหน้าหยินปู้ฝันจริงๆ”

กู้ฮอนขมวดคิ้ว “นายนี่เจ้าคิดเจ้าแค้นเสียจริง จิตใจคิดแต่จะแก้แค้น มาสิ มากัดฉันเลย ถึงนายจะเป็นโรคเพ้อเจ้อ โรคพิษสุนัขบ้า ก็รีบขี่ม้ามาเลย กลัวว่านายจะมาไม่ได้มากกว่า”

ยังไงตัวเธอก็อยู่ที่เมืองS เขาอยู่ที่เมืองA

ถึงแม้ว่าจะใช้เวลาขับรถเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่เขาก็ทำได้แค่มองตาปริบๆ

“กู้ฮอน อย่ามายั่วโมโหฉันนะ ระวังจะถูกฉันลงโทษผู้หญิงหลายใจแบบเธอ เป่หมิงโม่พูดเสียงต่ำ

“ทำได้ก็เอาเลย” เธอทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่ไยดี ถ้าอยู่เมืองＡเธอคงไม่กล้าพูดตรงไปตรงมาขนาดนี้ แต่นี่อยู่Ｓ市 เธออวดเก่งได้

เขาหัวเราะเล็กน้อยทางโทรศัพท์ เสียงที่กังวานเหมือนเชลโล่เปล่งออกมา ดูน่าฟังผิดปกติ

“อย่ามาทำอวดเก่งกับฉัน เปิดเครื่องทำความร้อนในห้องหรือยัง”

“อืม เปิดแล้ว”

“จะว่าไป……ถอดก็ไม่หนาวเท่าไรแล้ว……” เสียงของเขาก็ดูไม่ค่อยคึกคัก

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก จ้องมองที่เพดาน “ใช่ ไม่หนาวเลยสักนิด”

“งั้นเธอถอดหรือยัง”

“ยัง เลย” เธอตอบกลับเสียงดัง

“เหอะๆ……” เขาหัวเราะเสียงเบา “งั้นเธอก็ถอดได้แล้ว ฉันอยากเห็น”

ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายเสียจริง

“……หยินปู้ฝันยังอยู่ข้างฉันอยู่เลย นายแน่ใจนะว่าจะให้ฉันถอด” เธอกัดฟัน

“อืม……” เขาชะงัก “ไม่เป็นไร”

เธอตะลึง “นายกลายเป็นคนใจกว้างตั้งแต่เมื่อไหร่”

จากนั้นก็มีเสียงดังกรอบแกรบๆขึ้นมา ไม่นาน “เสร็จแล้ว”

“หมดแล้วหรือ” เขาหัวเราะ

“ใช่” เธอพูดอย่างไม่พอใจ ที่จริงแล้วเธอไม่ใช่แค่ไม่ถอด แต่ยังสวมทับไปอีกตัวด้วย “ทำไมนายมองไม่เห็นหรือ”

“อืม……หลับตาก็มองเห็นแล้ว……กู้ฮอนของฉัน มีสรีระร่างกายที่สวยงาม……ที่สำคัญคือยังอ้อนแอ้นน่ารักอีกด้วย……”

“พอแล้ว” เธอรีบตวาดขึ้น แก้มของเธอแดงก่ำเพราะคำพูดไร้ยางอายของเขา “อยากจะอัดคำพูดของนายเอาไว้จริงๆ แล้วก็ขายให้กับนิตยสารซุบซิบ ให้ประชาชนได้รู้ว่า นิสัยส่วนตัวของประธานบริษัทเป่หมิงว่าต่ำทรามขนาดไหน

“เหอะๆ……ผู้ชายก็เป็นแบบนี้กันทุกคน ไม่แปลกอะไร ยิ่งกว่านั้น ฉันทำแบบนี้กับผู้หญิงที่ฉันรักเท่านั้น”

คำว่า ‘ผู้หญิงที่ฉันรัก’ ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ

ทันใดนั้น ติ๊งต่อง——

เสียงออดดังขึ้น

กู้ฮอนหันไปมอง “ไม่คุยกับนายแล้ว”

พูดจบ เธอก็รีบวางสายเป่หมิงโม่

เด้งตัวขึ้น แล้วเดินไปเปิดประตู——

แต่มองไม่เห็นเงาคนเลย

อาจจะมีคนเล่นพิเรนทร์ เธอขมวดคิ้ว แล้วเอาหัวออกไปนอกประตู ทันใดนั้น——