เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 477

ตอนที่477 ขอบคุณนะ

ในเมืองS ยามค่ำคืน

ฤดูหนาวที่หนาวที่สุดได้ผ่านไปแล้ว

แม้ว่าค่ำคืนในต้นฤดูใบไม้ผลิยังคงหนาวเย็น แต่ก็เริ่มเปล่งความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิออกมา ไม่หนาวจนเข้าไส้เหมือนฤดูหนาวแบบนั้น

แต่ใจของกู้ฮอน ยังคงหยุดไว้ในฤดูหนาว

ระยะเวลาที่ลู่ลู่เกิดอุบัติเหตุครบหนึ่งอาทิตย์เต็มแล้ว

ลู่ลู่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างสงบ แม้ว่าร่างกายจะมั่นคงแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะฟื้นขึ้นมา

ตั้งแต่ที่กู้ฮอนเปิดรายงานผลตรวจDNA เธอและคุณแม่แท้ๆที่แยกจากกันมานานยี่สิบปี สุดท้ายก็หาจอสักที แต่โชคชะตาเล่นตลกกับเธออีกครั้ง แม้ว่าในขณะนี้คุณแม่ผู้ให้กำหนดจะอยู่ต่อหน้าเธอ แต่แม่ลูกทั้งสองก็ไม่สามารถจดจำกันได้......

กู้ฮอนถอนหายใจ ก็หยิบสำลีจุ่มน้ำ แตะที่ริมฝีปากคุณแม่เบาๆ ให้ความชุ่มชื้นกับริมฝีปากที่แห้งของคุณแม่

“แม่ แม่รีบตื่นมาเถอะนะ ได้ไหมคะ......”เธอพึมพำเบาๆ และยังมีน้ำตาค้างอยู่ในขอบตา

หยินปู้ฝันที่อยู่ข้างๆฝืนทนดูไม่ไหว “กู้ฮอน อย่าห่วงไปเลย อาการของป้าลู่ลู่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เธอจะฟื้นขึ้นมาแน่นอน”

“......นั่นสิ เธอต้องดีขึ้นอยู่แล้ว......หลายปีนี้ เธอก็ใช้ชีวิตมาอย่างเลวร้ายเหมือนกัน พระเจ้าจะโหดร้ายกับเธอลงได้ยังไง ใช่ไหม?”กู้ฮอนตอบรับด้วยเสียงเบา นึกถึงคำพูดที่หยินปู้ฝันบอกเธอ ความยากลำบากพวกนั้นในอดีต ใจเธอก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้......

“ใช่!”หยินปู้ฝันพูดราวกับอยากให้กำลังใจกู้ฮอน ยิ้มและพยักหน้า “ฉะนั้นคุณต้องดูแลตัวเองดีๆ จะได้มีแรงดูแลป้าลู่ลู่”

ริมฝีปากที่ซีดเล็กน้อยของกู้ฮอนเพิ่งจะยิ้มออกมา “อืม ฉันจะล้มลงไม่ได้ นอกจากแม่แล้ว ลูกทั้งสามก็ยังต้องการฉัน......”

เมื่อนึกถึงเฉิงเฉิงหยางหยางจิ่วจิ่วเด็กทั้งสามคนนี้ ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็ผลุดรอยยิ้มที่พอใจขึ้นมา ดวงตาส่งแสงประกายแวว เต็มไปด้วยความอบอุ่น

“เหอะๆ แน่นอนอยู่แล้ว วันนี้หยางหยางยังแอบโทรมาหาผม ถามว่าคุณกำลังจู๋จี๋กับผมในเมืองSหรือเปล่า?ยังถามอีกว่าคุณตัดสินจะไม่กลับเมืองAแล้วใช่ไหม?กำลังเตรียมที่จะมีลูกกับผม แล้วไม่เอาพวกเขาแล้วใช่ไหม?”หยินปู้ฝันนึกถึงน้ำเสียงที่แปลกประหลาดน่ารักของไอ่เด็กน้อยนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“......”กู้ฮอนอึ้งไปนิดนึง “ไอ่เด็กน้อยนี่ ก็ว่าทำไมในสายเดี๋ยวๆก็ถามว่าฉันทำอะไรอยู่ เหมือนกำลังสืบสวนว่างั้น!”

เธอรู้สึกน่าโมโหแต่ก็น่าขำเหมือนกัน พ่อของลูกไม่ถามหาเธอเลยแม้แต่สักนิด ไอ่เด็กน้อยนั้นกลับสืบสวนแทนพ่อซะละ

พ่อของลูก......ในสมอง ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็นชาของเป่หมิงโม่วาบผ่าน

หนึ่งอาทิตย์ก่อน ในคืนที่คุณแม่เกิดอุบัติเหตุรถยนต์นั้น เขารีบกลับไปที่เมืองA

เหตุเพราะว่า เขารีบที่จะไปดูเฟยเอ๋อของเขา......

เธอยิ้มขมขื่นไปทีหนึ่ง ใจเกิดเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“นั้นน่ะสิ ผมนี่รู้สึกหึงทันทีเลย ถามหยางหยางไอ่เด็กน้อยไปตรงๆว่า:“นายอยากให้แม่นายแต่งงานกับปู้ฝันแดดดี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ?ให้คุณเดาว่าเขาตอบยังไง?”

หยินปู้ฝันหัวเราะไปด้วยและส่ายหัวไปอย่างจนปัญญา เลียนแบบน้ำเสียงของหยางหยาง พูดด้วยน้ำเสียงเด็กน้อย “เขาบอก:ถ้ามาม๊าแต่งงานกับนาย ก็ต้องคลอดลูกกับนาย แต่ว่าลูกที่คลอดออกมาจะไม่ฉลาดกว่าผม ไม่หล่อกว่าผม ไม่มีรวยกว่าผมด้วย ที่สำคัญคือ ถ้าคลอดลูกชายออกมาไม่แน่ในอนาคตอาจไปแปลงเพศด้วย!น่าสงสารจริงไรจริง......ใช่ไหม?”

“แล้วผมก็ไม่พอใจไง ถามเขา:คลอดผู้หญิงก็ได้ละไง!”หยินปู้ฝันรู้สึกทั้งน่าขำและน่าโมโห “แต่สุดท้ายคุณลองเดาดูว่าเขาพูดยังไง?”

“พูดยังไง?”กู้ฮอนเบิกตากว้างราวกับระฆัง

“เขาบอก:คลอดผู้หญิงก็สามารถแปลงเพศได้นิ แล้วไปแปลงเป็นผู้ชายก็จะแปลงเพศอีกที!”หยินปู้ฝันพูดถึงตรงนี้เกือบจะกระอักเลือด “ไอ่เด็กบ้านั้น ต้องเคืองผมขนาดไหนเนี่ย?ผมยังไม่ทันได้มีลูกชาย นายนั่นก็แช่งให้มีลูกเป็นเกย์ซะแล้ว!”

กู้ฮอนอึ้งไปสักพัก จากนั้น หลุดขำออกมา กลั้นไม่ได้ที่จะด่าออกมา “ไอ่เด็กนั้น ตอนนี้คำพูดยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีกาลเทศะละ รอฉันกลับไป จะสั่งสอนเขาดีๆเลย!”

“ไม่เป็นไร เหอะๆ เด็กนั่นไม่ได้คิดร้าย แค่กลัวว่าคุณจะทิ้งเขาและเฉิงเฉิง”หยินปู้ฝันหัวเราะพลางถอนหายใจ ตั้งแต่ครั้งก่อนที่อยู่ในสำนักกิจการพลเรือน กู้ฮอนปล่อยมือเขาไป เขาก็รู้แล้วว่า ทั้งชาตินี้เขากับกู้ฮอนเป็นไปไม่ได้แล้ว......

เขาแอบฝังความเศร้าและความผิดหวังไว้ในใจลึกๆ ให้สลายไปอย่างเงียบๆ......

“ดึกแล้วนะ กู้ฮอน ผมส่งคุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ฝั่งป้าลู่ลู่นี้มีพยาบาลคอยเฝ้า ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงก็จะแจ้งพวกเราทันที”น้ำเสียงของหยินปู้ฝันอ่อนโยน มองดูกู้ฮอนที่ใบหน้าผอมขึ้นในช่วงนี้ สายตาเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดู

“......”กู้ฮอนมองดูลู่ลู่ที่นอนอย่างนิ่งสงบไปทีหนึ่ง พยักหน้า “อืม งั้นพรุ่งนี้ฉันค่อยมาเยี่ยมแม่อีกที รบกวนนายด้วยนะ ปู้ฝัน”

“ยัยโง่ ไม่จำเป็นต้องพูดคำพูดที่เกรงใจกับผมหรอก”

หยินปู้ฝันขับรถ ตลอดทั้งทางก็เล่นมุกทำให้กู้ฮอนตลกเป็นระยะ คลี่คลายบรรยากาศที่เหนื่อยล้าติดต่อมาหลายวันนี้

มาถึงโรงแรมที่กู้ฮอนพักในช่วงนี้อย่างรวดเร็ว

ก่อนลงรถ กู้ฮอนนิ่งไปสักพัก มองไปทางหยินปู้ฝัน พูดว่า “ปู้ฝัน หลายวันที่ผ่านมานี้ ยังดีที่มีนาย......ไม่งั้นฉันก็ไม่รู้จะสู้ต่อไปยังไง ฉัน......”

“ชู่ว!”

หยินปู้ฝันส่ายหัวแล้วยิ้ม ยื่นแขนมา กอดเธอเข้าอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ปลอบเธอโดยการตบไหล่เธอเบาๆ “ไม่ต้องกลัว รอร่างกายของป้าลู่ลู่มั่นคงขึ้นบ้าง พวกเราก็ย้ายเธอกลับโรงพยาบาลในเมืองA ถ้าเป็นแบบนี้ คุณสามารถดูแลเธอไปด้วย และยังสามารถดูแลเด็กไปอีกด้วย”

“อืม......”กู้ฮอนใจสั่น เต็มไปด้วยความซึ้งใจ กอดเขากลับแรงๆ ราวกับเป็นญาติ พูดด้วยเสียงที่แหบ “ปู้ฝัน ขอบคุณนะ......”

ผู้ชายคนนี้เข้าใจความกลัวและหมดหนทางของเธอ เข้าใจทุกอย่างของเธอ แต่ยังไงเธอก็ไม่สามารถรักเขาได้......

“......”ในใจของหยินปู้ฝันเลือดไหลอย่างเงียบๆ รอยยิ้มที่ขมขื่นเผยบนใบหน้าเขาจางๆ เขาไม่สามารถขออะไรจากเธออีก ‘ขอบคุณนะ’เป็นเพียงสามคำที่เธอสามารถพูดได้ ไม่ใช่เหรอ?

ถอนหายใจไปทีหนึ่ง หยินปู้ฝันก็เปลี่ยนเรื่องคุย พยายามลองลดความเจ็บปวดที่กั้นในอก “คุณหมอบอกว่า อาการที่ป้าเป็นแบบนี้ อาจจะไม่กี่วันก็ฟื้นแล้ว แต่ก็อาจจะต้องใช้เวลาหลายปี แต่ก็อาจจะทั้งชีวิตไม่ตื่นเลยก็ได้......กู้ฮอน คุณ......เตรียมใจไว้หรือยัง?”