เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 512

ตอนที่ 512 วัยเด็กของเป่หมิง 2

“...”ดวงตาของกู้ฮอนสับสนเล็กน้อย เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“ดังนั้น โม่โม่พยายามอย่างดีที่สุดแล้วที่จะรักษาเธอไว้ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่พาเธอมาที่นี่” คุณป้าฟางเช็ดน้ำตาบนแก้มเบาๆ “ฮ่าฮ่า แต่ว่าเธอสบายใจได้ ฉันคิดว่าเขาคงไม่เหมือนพ่อเขาที่ขืนใจเธอ เพราะยังไง เขาไม่อยากให้เธอกลายเป็นหวีหรูเจี๋ยคนที่สอง”

“สถานการณ์ของเราไม่เหมือนกัน....” กู้ฮอนพูดและยิ้มอย่างขมขื่น “เพราะว่าเรามีลูกก่อน ดังนั้นคุณน้าจึงเข้าใจผิดว่าเขาใส่ใจฉัน แต่เราไม่เคยรักกัน...คนที่เขารักจริงๆ คือเฟยเอ๋อ”

คุณป้าฟางมองกู้ฮอนอย่างเงียบๆ กี่วินาทีผ่านไป ถึงจะพยักหน้าและพูดว่า “เสี่ยวกู้ เธอดื้อรั้นมาก”

“ไม่ใช่...” กู้ฮอนอยากจะพูดบางอย่าง ก็ถูกคุณป้าฟางขัดจังหวะทันที

“ฮ่าฮ่า หากเธอไม่ดื้อรั้น ทำไมถึงไม่เรียกฉันว่าคุณป้า?” คุณป้าฟางหัวเราะ “โม่โม่ก็ดื้อรั้น บางทีอาจจะเรียกว่าหวาดระแวง”

“ต้องขอโทษด้วย ‘คุณป้า’คำเรียกนั้น ฉันไม่สามารถเรียกได้จริงๆ...” กู้ฮอนพูดขอโทษ “ฉันไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด ยิ่งไม่อยากให้ว่าที่ภรรยาในอนาคตของเป่หมิงโม่ต้องเข้าใจอะไรผิด ระหว่างฉันกับเป่หมิงโม่ ไม่ใช่ความรักที่อย่างที่คุณคิดไว้ ในทางกลับกัน—ฉันเคยได้ยินเขาเคยพูดไว้ว่า ‘ไม่รักไม่แต่งงาน’ คำพูดนี้ ก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เขาจะแต่งงานกับคนที่เขารักจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นถึงจะมีสิทธิ์เรียกคุณว่า ‘คุณป้า’ ไม่ใช่ฉัน...”

ตอนที่กู้ฮอนพูดนั้น ไม่รู้เลยว่าใบหน้าที่สวยภายใต้แสงจันทร์นั้น บิดเบี้ยวจนดูไม่ได้

ทนความขมขื่นที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ต่อหน้าคุณป้าฟางเธอพยายามอย่างดีที่สุดที่จะอิสระและง่าย แต่มัดถูกอารมณ์ที่เปรี้ยวฉีกขาด ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

เจ็บจนเธอจะร้องไห้ก็ไม่ใช่ จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก

“...”มือที่สั่นเล็กน้อยของคุณป้าฟาง จับแขนเสื้อของกู้ฮอนไอย่างแน่นหนา “เสี่ยวกู้ บางครั้ง เรื่องบางสิ่งบางอย่างต้องใช้ใจดู แต่ไม่ใช่ใช้แต่สายตาไปมอง เธออยากรู้ไหมว่าต่อมาเด็กคนนั้นเกิดอะไรขึ้น?”

“...”กู้ฮอนพยักหน้าเบาๆ

ใบหน้าที่แก่ชราของคุณป้าฟาง น้ำตาไหล: “หลังจากนั้น เขาก็มารักษาตัวที่นี่ พักอยู่ที่นี่ไม่กี่วัน แม้ว่าใช้ชีวิตจะไม่นาน เขาก็เงียบสงบมาก แต่ว่า เด็กคนนั้นเงียบจนน่ากลัว...”

“ตอนนั้น ฉันกลัวว่าเขาจะฆ่าตัวตายจริงๆ ดังนั้นฉันให้เขาอยู่ข้างฉันทุกวินาที ฉันต้อนวัวไถนาก็พาเขาไปด้วย ฉันปลูกต้นกล้าในทุ่งนาก็พาเขาไปด้วย ฉันรดน้ำต้นไม้ก็พาเขาไปด้วย พระอาทิตย์ขึ้นพระอาทิตย์ตกดิน และเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เขาก็อยู่เคียงข้างฉันอย่างเงียบๆ ไม่พูดสักคำ ค่อยๆ ฉันรู้สึกว่าสีหน้าของเขาดีขึ้นมา คนก็ดูไม่ค่อยหดหู่แล้ว...ฉันคิดว่าหลังจากผ่านไปหลายวัน พายุก็จะผ่านพ้นไป ยังไงตอนนั้นเขาก็เป็นแค่เด็ก ความทรงจำไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนผู้ใหญ่ แต่คิดไม่ถึงว่า มีวันหนึ่ง สำนักความมั่นคงสาธารณะก็มา—“

“ตำรวจมาทำไม?” กู้ฮอนตกใจอีกครั้ง

“ตำรวจบอกกับฉันว่า หวีหรูเจี๋ยถูกจับแล้ว จะพาเด็กกลับไป” คุณป้าฟางเศร้าและพูดต่อไป “ฉันถามเด็กคนนั้น เธอกลับไปแล้วจะเป็นพยานให้แม่เธอไหม แล้วให้เขาติดคุก?”