เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 592

ตอนที่ 592 ข่าวร้าย

เป่หมิงยี่เฟิงขับรถออกมาจากบ้านพัก เสียบหูฟังเรียบร้อยแล้วก็ต่อสายโทรศัพท์

“หึๆ คุณชายเป่หมิงมีธุระอะไรหรือ” ชายหนุ่มผู้สวมหมวกเบสบอลอยู่ที่สนามกอล์ฟแห่งหนึ่งในตอนนี้ เขาเพิ่งจะจะเหวี่ยงไม้กอล์ฟออกไปก็เห็นเพียงแค่ลูกกอล์ฟสีขาวเล็กลอยขึ้นมา จากนั้นก็ตกลงสู่พื้นดินข้างธงเล็กๆธงหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล

“วันนี้คุณไปหาคุณพ่อของผมใช่ไหม ผมบอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่า ผมจะเป็นคนจัดการแก้ไขเรื่องของคุณพ่อเอง พวกคุณมีอะไรก็มาทางผมสิ อย่ามารบกวนคุณพ่อผม” เป่หมิงยี่เฟิงโมโหเป็นอย่างมาก

***

ชายหนุ่มผู้สวมหมวกเบสบอลมีท่าทางใจเย็นและสงบนิ่งอย่างเห็นได้ชัด เขายกไม้ขึ้นพาดบ่า ค่อยเดินไปทางธงเล็กธงนั้น “คุณชายเป่หมิง คำพูดเมื่อสักครู่ของคุณ ผมสามารถเข้าใจว่า พวกเราได้ไปหาเรื่องรบกวนคุณพ่อของคุณใช่หรือไม่ แบบนี้ได้ไหม ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้ ผมสามารถรับผิดชอบบอกกับคุณเลยว่า ตอนนี้พวกเราไม่มีเวลาทำอะไรแบบนั้น”

เป่หมิงยี่เฟิงคิ้วขมวด “พวกคุณไม่ได้มาหาเรื่องเขา แล้วทำไมใบหน้าของเขาถึงได้ฟกช้ำดำเขียวเป็นจ้ำๆแบบนั้นกัน”

ชายหนุ่มผู้สวมหมวกเบสบอลยักไหล่ “เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้แล้ว บางทีคุณพ่อคุณอาจจะหกล้ม บางทีก็ไม่แน่ว่าคุณพ่อคุณอาจจะไปล่วงเกินคนอื่น คุณชายเป่หมิง ถ้าหากว่าพวกเราทำเรื่องพวกนี้คงจะไม่ลงมือเบาแบบนี้หรอก เท่านี้แหละ ถ้าคุณไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมวางโทรศัพท์แล้วนะ”

เป่หมิงยี่เฟิงไม่ได้รับคำตอบที่ตัวเองต้องการก็ปิดโทรศัพท์มือถือไปเลย

ชายหนุ่มผู้สวมหมวกเบสบอลเดินไปถึงหน้าลูกกอล์ฟ ธงถูกลูกกอล์ฟชนปลิวไปแล้ว เผยให้เห็นหลุมเล็กๆหลุมหนึ่ง เขาทำท่าทางกะระยะแล้วก็ยกไม้กอล์ฟขึ้นมาแตะเข้ากับลูกกอล์ฟเบาๆ

ลูกกอล์ฟลูกนั้นกลิ้งไปทางหลุมเล็กๆหลุมนั้นอย่างเชื่อฟัง แต่ว่าตอนที่ใกล้จะถึง ลูกกอล์ฟกลับหยุดเสียอย่างนั้น

ชายหนุ่มผู้สวมหมวกเบสบอลขมวดคิ้วนิดๆ

เป่หมิงยี่เฟิงขับรถไปตามถนนตรอกซอกซอยอย่างไร้จุดหมาย เขาคิ้วขมวดเป็นปมตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เพราะยังเดาไม่ออกว่าใครที่เป็นคนมาจัดการบิดาของตัวเอง

สุดท้ายก็ขับรถกลับไปยังที่พักของตัวเอง

*

แอนนิเริ่มเตรียมทำอาหารเย็น เฉิงเฉิงกำลังเล่นเป็นเพื่อนกับจิ่วจิ่วอยู่ในห้องรับแขก

ตอนนี้เองที่โทรศัพท์ของเฉิงเฉิงดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นหยางหยางที่โทรมา

เขาเพิ่งจะกดรับโทรศัพท์ ยังไม่ทันจะเปิดปากก็ได้ยินเสียงโมโหปนร้อนใจของหยางหยางดังขึ้นมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์ “คุณแม่กลับมาหรือยัง พรุ่งนี้พ่อนกสมควรตายกับยายอัปลักษณ์นั่นจะแต่งงานกันแล้วนะ!”

เฉิงเฉิงคิ้วขมวดเล็กน้อย มองจิ่วจิ่วที่อยู่ข้างกาย แล้วเอ่ยกับเธออย่างเอ็นดูอ่อนโยน “น้องสาว พี่ไปรับโทรศัพท์สักครู่ น้องเล่นอยู่ตรงนี้คนเดียวก่อนได้ไหม”

จิ่วจิ่วจ้องมองเฉิงเฉิงด้วยนัยน์ตากลมโต “พี่ชาย ใครโทรมาหรือคะ”

“พี่ชายตัวกลมโทรมาน่ะ เขาโทรหาพี่เพราะมีเรื่องเล็กน้อย” เฉิงเฉิงพูดพลางเดินออกจากห้องรับแขก เข้าไปในห้องนอนของกู้ฮอน

เฉิงเฉิงพูดกับหยางหยางว่า “คุณแม่ยังไม่กลับมา เมื่อครู่นี้นายพูดว่าอะไรนะ คุณพ่อจะแต่งงานพรุ่งนี้แล้วหรือ”

หยางหยางนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง สีหน้าท่าทางร้อนรน แม้ว่าเขาจะเกลียดพ่อนกสมควรตาย แต่ตอนนี้มีคนจะมาแทนที่ของคุณแม่ เรื่องนี้เร่งด่วนนะ

นับว่าเฉิงเฉิงยังสงบนิ่ง เขาเอ่ยกับหยางหยางว่า “นายได้ยินข่าวนี้มาจากที่ไหน”

“เมื่อจะกี้ฉันกำลังจะลงไปดื่มน้ำที่ชั้นล่าง ก็ได้ยินคุณย่าพูดเรื่องนี้กับลุงสาม ดูเหมือนว่าสถานที่จัดจะอยู่ที่สวนส่วนตัว เฮ้อ สวนส่วนตัวที่ว่านั่นอยู่ที่ไหนกันแน่นะ” หยางหยางไม่รู้จักสถานที่นี้มาก่อนเลย

มิน่าล่ะ สวนส่วนตัวแห่งนี้ แม้ว่าจะอยู่ใกล้กับโรงแรมแมนดารินมาก แต่เฉิงเฉิงที่โตมาขนาดนี้แล้วก็เคยไปเพียงแค่ครั้งเดียว เพราะถูกเป่หมิงโม่ปิดเอาไว้ไม่ยอมให้คนในตระกูลเป่หมิงเข้าไป

เฉิงเฉิงพูดว่า “สถานที่นี้ฉันก็เคยไปแค่ครั้งเดียว ดูเหมือนว่าน้อยมากที่คุณพ่อจะพาคนเข้าไป”

หยางหยางรู้สึกประหลาดใจ ครั้งที่แล้วที่ห้องใต้ดินของคุณป้าฟางก็เต็มไปด้วยของเล่น ครั้งนี้ก็เป็นสวนที่ไม่เคยพาคนเข้าไปเลย

คิดไม่ถึงเลยว่าพ่อนกสมควรตายจะมีสถานที่ลึกลับมากมายขนาดนี้

หยางหยางคิ้วขมวด “จะบอกเรื่องนี้กับคุณแม่ไหม ถ้าเธอรู้ว่าพ่อนกสมควรตายจะแต่งงานแล้ว เธอจะรู้สึกอย่างไรกันนะ ถึงเวลานั้นพวกเราก็จะมีแม่อัปลักษณ์เพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่ง”

เทียบกับหยางหยาง เฉิงเฉิงยังคงสงบนิ่งกว่ามาก เขาบอกกับหยางหยางว่าจะวางโทรศัพท์ก่อน ไม่ต้องรีบร้อน รอเขาคิดหาวิธีการก่อน

***

เฉิงเฉิงเดินออกมาจากห้องนอนด้วยจิตใจที่กระสับกระส่าย

ตอนนี้แอนนิเตรียมอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธออุ้มจิ่วจิ่วอยู่ พอเห็นท่าทางแบบนี้ของเฉิงเฉิงแล้ว “เฉิงเฉิง เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า”

เฉิงเฉิงส่ายหน้า เขาไม่รู้ว่าจะสามารถบอกเรื่องนี้กับแอนนิได้หรือไม่

ในเวลานั้นเองที่เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

แอนนิอุ้มจิ่วจิ่วไปเปิดประตู

จิ่วจิ่วเอ่ยเสียงเบาที่ข้างหูแอนนิว่า “คุณป้าแอนนิ คุณแม่บอกว่าถ้ามีคนมาเคาะประตู ต้องดูก่อนว่าเป็นใคร ไม่ใช่คนไม่ดีถึงจะเปิดประตูได้นะ”

แอนนิใช้นิ้วไล้ไปตามสันจมูกเล็ก “ฮ่า เจ้าเด็กคนนี้ ตอนอยู่ที่บ้านของคุณป้าแอนนิทำไมถึงไม่พูดแบบนี้บ้างกันนะ ตอนนี้อยู่บ้านคุณแม่ เราถึงได้ระมัดระวังขึ้นมา พวกเรามาดูดีกว่าว่าใครกันที่มา”

แอนนิพูดพลางมองผ่านตาแมว เห็นด้านนอกมีคนอยู่สองคน คนที่อยู่ด้านหน้านั้นไม่รู้จัก แต่คนที่อยู่ด้านหลังนั้นทำให้เธอตกใจสะดุ้งจนต้องสูดลมหายใจเย็น

“คุณป้าแอนนิ ให้หนูดูหน่อย......” จิ่วจิ่วบิดร่างกลับมา เอนไปดูบ้าง แต่ว่าเธอเกือบจะร้องไห้ออกมา “ปีศาจสุขามาแล้ว คุณป้าแอนนิ หนูอยากเข้าห้องน้ำ.......”

ตอนนี้แอนนิก็นึกขึ้นมาได้ในทันทีว่า ไม่สามารถให้เป่หมิงโม่เห็นจิ่วจิ่วได้ ไม่อย่างนั้นอาจจะเกิดเรื่องวุ่นวายขนานใหญ่ได้

เธอมองเฉิงเฉิงที่อยู่ยืนมึนงงอยู่ด้านข้างตัวเอง “ป้าพาน้องสาวไปห้องน้ำก่อน เราอย่าให้คุณพ่อเรารู้นะว่าพวกเราอยู่ที่นี่ ได้ยินไหมจ๊ะ”

แม้ว่าเฉิงเฉิงจะสับสนมึนงงอยู่บ้าง แต่เขาก็เข้าใจว่า ไม่อาจจะให้คุณพ่อรู้ว่าน้องสาวอยู่ที่นี่ เขาพยักหน้า “คุณป้าแอนนิวางใจเถอะครับ”

รอจนแอนนิพวกเธอเข้าไปแอบในห้องน้ำแล้ว เฉิงเฉิงถึงจะเปิดประตู เห็นเพียงแค่ฉิงฮัวยืนอยู่ด้านหน้า ด้านหลังถึงจะเป็นเป่หมิงโม่

ฉิงฮัวพยักศีรษะให้กับเฉิงเฉิง “คุณชายน้อยเฉิงเฉิง”

เฉิงเฉิงตะโกนเรียกคนที่อยู่ด้านหลังฉิงฮัวอย่างว่าง่าย “คุณพ่อ”

สีหน้าเป่หมิงโม่ยังคงดูไม่ได้เช่นเคย

แม้ว่านี่จะเป็นห้องของกู้ฮอน แต่เป่หมิงโม่ไม่ถือว่าตัวเองเป็นคนนอก ตรงเข้าไปในห้องรับแขกทันที