เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 613

ตอนที่ 613 ต่างคนต่างยึดถือความเห็นของตนเอง

กู้ฮอนมองที่หยินปู้ฝันและส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “จริงๆแล้วคดีนี้ยังไม่ได้คืบหน้าสักนิดเดียว แต่เมื่อคืนฉันไปเยี่ยมแม่ของฉันมา และในที่สุดเธอก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว!”

เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆที่นั่งอยู่ได้พูดกับกู้ฮอนว่า “ยินดีด้วยนะ ขอให้แม่ของคุณหายเร็วๆ”

กู้ฮอนพยักหน้าอย่างมีความสุขกับเพื่อนร่วมงาน “ขอบคุณสำหรับคำอวยพรของทุกคน”

เมื่อหยินปู้ฝันได้ยิน ก็ต้องตกใจมาก “ในที่สุดคุณน้าก็ฟื้นแล้ว วันดีๆของเธอกำลังมาถึงแล้ว”

ในขณะที่ทุกคนกำลังแสดงความยินดีกับกู้ฮอน ยังมีเพียงคนเดียวที่ยังคงนั่งเขียนหนังสืออยู่ในห้อง ก้มหน้าก้มตาอ่านไฟล์ เขาขมวดคิ้ว กำลังใช้สมองคิดหาวิธีที่จะชนะคดี

คนคนนั้นก็คือทนายความหวัง เขาไม่เคยที่จะสนใจกู้ฮอนเลย

อันที่จริงกู้ฮอนก็พบกันเขาแล้ว แล้วก็นำแอปเปิลลูกหนึ่งไปให้เขาที่ห้องเขียนหนังสือ ส่งแอปเปิลให้กับเขา

ทนายความหวังมองแล้ว ก็พูดอย่างไม่แยแส “ขอบคุณสำหรับน้ำใจ แต่ผมไม่ชอบกิน” พูดจบเขาก็อ่านไฟล์ต่อไป

กู้ฮอนโดนเมินเฉย เธอรู้ดีว่าทนายความหวังกำลังทำอะไร ในฐานะผู้ช่วยของเขา ก็ได้แต่เพียงกลับไปนั่งยังตำแหน่งของตนเองเพื่อเริ่มทำงาน

ตอนนี้หากต้องการที่จะชนะคดี ก็ต้องเข้าไปสืบที่บริษัทบันเทิงใหม่

กู้ฮอนคิดถึงตรงนี้ และเก็บข้าวของของตัวเองลงในกระเป๋าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินไปที่ห้องของ

ทนายความหวังและพูดว่า “ฉันคิดว่าพวกเราจะต้องไปสืบที่บริษัทบันเทิงใหม่นี้สักหน่อย และอาจจะมีความคืบหน้าในคดีนี้”

ทนายความหวังเงยหน้าขึ้นมองกู้ฮอน “ผมก็คิดที่จะลงมือเข้าไปยังบริษัทนี้เหมือนกัน เพียงแต่ผมได้เช็คข้อมูลและข่าวคราวเกี่ยวกับพวกเขาในอินเทอร์เน็ต ก็ไม่มีการรายงานอะไรในเชิงลบ”

กู้ฮอนกลับรู้สึกว่าคำพูดของทนายความหวังดูลึกซึ้ง “ทนายความหวัง แม้ว่าจะไม่มีรายงานแบบนี้บนอินเทอร์เน็ต พวกเขาก็บริสุทธิ์จริงๆรึเปล่า ฉันเชื่อว่า มีแต่เพียงต้องไปสืบมาเท่านั้น จึงจะเปิดเผยความจริงได้”

ทนายความหวังมองไปยังกู้ฮอนอย่างดูถูก “คุณกู้ ตอนนี้คุณเป็นเพียงผู้ช่วยทนาย ยังขาดประสบการณ์อีกมาก ผมไม่ต้องการให้คุณมาบอกว่าผมต้องทำอะไร”

***

ที่ทำงานของทนายความหวังกับสำนักงานของหยินปู้ฝันจริงๆแล้วอยู่ไม่ไกลกัน คำพูดของทนายความหวังและกู้ฮอนเขาได้ยินทั้งหมด

เขาขมวดคิ้ว วางคดีทั้งหมดที่กำลังจัดการลงและเดินออกจากสำนักงาน พูดกับทนายความหวังและกู้ฮอน “พวกคุณสองคนมาที่ออฟฟิศของผมสักครู่”

ทนายความหวังเหลือบตามองกู้ฮอน ราวกับว่าทั้งหมดเป็นเพราะตัวเธอเอง

กู้ฮอนไม่สนใจอะไร เธอรู้สึกว่าแผนการของตัวเองนั้นจะสามารถทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์ได้ เพียงแต่ทนายความหวังยังคงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

หยินปู้ฝันกลับไปนั่งที่เก้าอี้ออฟฟิศของตัวเอง ไม่นานนักทั้งสองคนก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา

เขาขมวดคิ้วและมองไปที่ทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า “ที่พวกคุณเพิ่งจะพูดกัน ผมได้ยินหมดแล้ว มุมมองของพวกคุณแต่ละคนก็ล้วนดูสมเหตุสมผล เพียงผมหวังว่าข้อพิพาทระหว่างพวกคุณจะทำให้มีความก้าวหน้าในคดี และไม่ใช่เป็นเพราะความคับข้องใจของเมื่อวานนี้”

กู้ฮอนเข้าใจในความหมายของหยินปู้ฝัน “ปู้ฝัน ฉันยังคงยึดมั่นในมุมมองของตัวเอง แต่ฉันไม่สามารถที่จะแก้ไขปัญหาใดๆของสำนักงานได้”

“ผมไม่ปฏิเสธในมุมมองของคุณกู้ แต่ข้อคิดเห็นทั้งหมดของเธอ ผมได้ยืนยันไปหมดแล้ว ถ้าจะต้องให้ไปยืนยันด้วยตัวเอง ผมรู้สึกว่าเป็นการเสียเวลา” ทนายความหวังพูดอย่างไม่ไว้หน้า

หยินปู้ฝันมองดูทั้งสองคน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดขึ้นมา “ในเมื่อพวกคุณทั้งสองถือความคิดเห็นของตัวเองเป็นใหญ่ อย่างนั้นผมก็มีวิธีที่ง่ายมาก ในเมื่อพวกคุณล้วนทำไปเพื่อคดีนี้ อย่างนั้นก็ให้พวกคุณสองคนแยกกันทำ ทำตามวิธีการที่ตัวเองต้องการจะทำ ท้ายที่สุดเมื่อถึงเวลาค่อยมาดูกันว่ามุมมองของใครถูกต้อง”

พูดถึงจุดนี้ หยินปู้ฝันก็ค่อยๆยืนขึ้น “ท่านสุภาพสตรี ท่านสุภาพบุรุษทุกคน เวลาสำหรับคดีนี้มีไม่มากแล้ว ผมหวังว่าพวกคุณคงจะรีบเร่งมือ”

ในตอนนี้กู้ฮอนเข้าใจอารมณ์ของหยินปู้ฝันดี เธอพยักหน้า “ในเมื่อคุณพูดอย่างนี้แล้ว อย่างนั้นฉันกับทนายความหวังก็จะทำตามความคิดของพวกเราเอง”

ทนายความหวังเหลือบมองไปที่กู้ฮอน “ดูเหมือนจะทำได้แค่นี้แล้ว ถึงแม้ว่ามุมมองของพวกเราจะต่างกัน แต่ผมหวังว่าคุณจะสามารถหาหลักฐานที่มีน้ำหนักเจอ ผมไม่อยากจะให้กระทบต่ออาชีพทนายความของผมในอนาคตเพราะคดีนี้”

เขายังคงพูดราวกับกำลังถือมีดอยู่ กู้ฮอนก็ไม่แสดงจุดอ่อนใดๆ และตอบกลับทันทีว่า “ฉันก็คิดเหมือนกับคุณ”

พูดจบ ทั้งสองก็หันหลังเดินออกจากออฟฟิศ

หยินปู้ฝันยื่นมือออกและลูบหน้าตัวเองอย่างแรง เลือกพวกเขามาเป็นคู่หูเพื่อคิดแก้แค้นเป่หมิงโม่ สรุปแล้วการตัดสินใจแบบนี้ถูกหรือผิดล่ะ

กู้ฮอนถือกระเป๋าของตัวเอง และออกจากสำนักงาน

หลังจากขึ้นรถ เธอหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าแผ่นหนึ่งแล้วส่งให้ลุงคุน จากนั้นพูดว่า “ลุงคุน โปรดส่งฉันที่นี่”

ลุงคุนคุ้นเคยกับถนนใหญ่และตรอกซอกซอยของเมือง Aเป็นอย่างมาก พูดได้ว่าเป็นหนึ่งในแผนที่ที่มีชีวิต หลังจากเขาก้มลงมองที่อยู่แล้วก็พูดว่า “คุณ กรุณาคาดเข็มขัดให้ดีๆ พวกเราจะออกเดินทาง”

บริษัทบันเทิงใหม่ ตั้งอยู่ในย่านธุรกิจบันเทิงทางตะวันออกเฉียงใต้ของเมือง A บริษัทแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นมาไม่ถึงห้าปี และมีความเชี่ยวชาญในด้านการรายงานเกี่ยวกับดาราและบุคคลที่มีชื่อเสียงซึ่งกำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในอุตสาหกรรม

ทักษะการขับขี่ของลุงคุนไม่เบา รถบีเอ็ม M6 คันสีแดงอยู่ในมือของเขา ก็ดูเหมือนปลาตัวหนึ่งที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำ ดูเหมือนว่ากำลังเคลื่อนไหวอย่างคล่องตัวอยู่บนถนนที่จอแจ

ใช้เวลาไม่นาน รถก็ได้จอด อยู่ตรงหน้าประตูใหญ่ของอาคารสำนักงานซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัทบันเทิงใหม่

***

กู้ฮอนลงจากรถ เมื่อเธอกำลังจะเดินเข้าไป ลุงคุนได้เปิดกระจกรถแล้วถามว่า “คุณ ต้องการให้ผมตามเข้าไปด้วยไหม”

กู้ฮอนส่ายหน้า ค่อยๆยิ้มแล้วพูดว่า “ลุงคุน ไม่ต้อง ฉันแค่เข้าไปทำธุระนิดหน่อย เดี๋ยวก็ออกมา”

พูดจบ เธอก็หันกลับเดินเข้าไปยังอาคารสำนักงาน

ในล็อบบี้ของอาคารสำนักงานแห่งนี้ มีคนอยู่จำนวนมากจริงๆ ฝีเท้าเดินไปเดินมาล้วนแสดงให้เห็นว่าค่อนข้างจะเร่งรีบ