เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 615

ตอนที่ 615 คงต้องถูกเปิดเผยแล้ว

“คุณเซาเซารู้จักกับเพื่อนร่วมงานใหม่ของพวกเราคนนี้เหรอ” ซานหุ่นถามพร้อมรอยยิ้ม

ในตอนนี้กู้ฮอนก็นึกได้ว่านี่คือ ซูยิ่งหวั่น ในใจของเธอตอนนี้เหมือนมีกลองตีอยู่ บังเอิญเจอเธอที่นี่ ดูไม่ใช่จะเป็นสัญญาณที่ดี ถ้าหากว่าเธอถูกเปิดเผย อย่างนั้นเรื่องทั้งหมดก็ต้องจบลง ดีไม่ดีจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น

เธอฝืนยิ้มออกมา “ฉันแค่คุ้นเคยกับเจ้าของบาร์แห่งนี้ เพื่อนร่วมงานคนนี้ของพวกคุณก็เป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่งของฉัน พวกเราไม่ได้เจอกันมานานมาก”

ซูยิ่งหวั่นมองดูความตื่นตระหนกของกู้ฮอน จากนั้นยิ้มเยาะออกมาจากมุมปาก คิดไม่ถึงจริงๆ ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายของเป่หมิงโม่ ตอนนี้จะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

เมื่อซานหุ่นได้ยิน สายตาได้เปล่งประกายขึ้น ไม่คิดว่าเธอจะรู้จักกับเซาเซาด้วย ตีเหล็กเมื่อยังร้อนคงเป็นการดีกว่า ได้รวบรวมข่าวสารอยู่ที่นี่ ถือได้ว่าเป็นข่าวพิเศษ

ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยความเคารพเป็นอย่างยิ่ง “ในเมื่อเพื่อนเก่าของคุณเซาเซาก็อยู่ที่นี่ หากว่าจะอยู่พบปะและร่วมดื่มพูดคุยกับพวกเราไม่ดีกว่าหรือ”

***

เมื่อกู้ฮอนได้ยิน หัวใจก็หล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม แม้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอจะยิ้ม “คุณเซาเซา ในเมื่อพวกเราไม่ได้เจอกันนาน อย่างนั้นนั่งกันที่นี่สักหน่อยดีกว่า เพื่อนร่วมงานนักข่าวบันเทิงของฉันดูเหมือนจะสนใจคุณ”

เธอรู้จักนิสัยใจคอซูยิ่งหวั่นเป็นอย่างดี ถ้าหากว่าตัวเองเอ่ยปากออกไป เธอย่อมไม่ยินยอมแน่นอน แต่ตราบใดที่เอ่ยปากถึงนักข่าวบันเทิงที่อยู่ที่นี่ เธอก็จะต้องหลีกออกไปอย่างแน่นอน

เป็นไปตามที่คาดการของกู้ฮอน ซูยิ่งหวั่นยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ล่ะ ฉันยังมีบางอย่างที่ต้องทำที่นี่ ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ไว้วันหลังหากมีเวลาค่อยพูดคุยกัน”

ซานหุ่นได้ยินดังนั้นก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรักษาสีหน้า “คุณเซาเซา ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ อย่างนั้นวันหลังพวกเราค่อยคุยกัน”

ซูยิ่งหวั่นยิ้มและพยักหน้าให้ซานหุ่น “ในเมื่อพวกคุณและเพื่อนเก่าของฉันเป็นเพื่อนร่วมงานกัน อย่างนั้นฉันจะเป็นเจ้ามือแทนเจ้าของบาร์”

เธอพูดกับบริกร “คุณไปเอาไวน์ดีๆมาสักสองสามขวดมาให้กับแขกเหล่านี้ แล้วนำเบียร์สองสามลังมาด้วย”

บริกรพยักหน้า ถ้าคุณสุพูดไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงตัวเอง แม้แต่เจ้านายก็ต้องเห็นด้วยอย่างเชื่อฟัง

“อย่างนั้นพวกคุณก็สนุกกันให้เต็มที่ ฉันขอตัวก่อน” ซูยิ่งหวั่นพูดจบและเดินออกจากห้องส่วนตัวพร้อมกับบริกร

หลังจากออกมา อารมณ์ของซูยิ่งหวั่นก็ดีขึ้น เธอกลับไปยังที่นั่งที่ฟลอร์ของตัวเอง หยิบขวดไวน์ขึ้นแล้วเทลงในแก้วของตนเอง จากนั้นดื่มอย่างมีความสุข

“วันนี้ทำไมคุณถึงว่างมาล่ะ” ป่ายมู่ซีเดินเข้าไปหาเธอแล้วนั่งลงบนเก้าอี้บาร์อีกตัวหนึ่งด้านข้างเธอ

ซูยิ่งหวั่นหยิบแก้วไวน์แล้วมองไปยังป่ายมู่ซี “งานแต่งของเป่หมิงโม่ถูกยกเลิกแล้ว ฉันรู้สึกอารมณ์ดีมาก”

ป่ายมู่ซีค่อยๆขมวดคิ้ว เขาหยิบขวดไวน์ที่อยู่ตรงหน้าของซูยิ่งหวั่น และแก้วเปล่าใบหนึ่ง และเทมันให้กับตนเอง

*

ในไม่ช้า บริกรก็นำไวน์ชั้นดีสองสามขวด และเบียร์จำนวนหนึ่งมา

หลังจากดื่มไปไม่กี่แก้ว หลายคนก็ไม่อาจจะทนกับความแรงของไวน์ได้ ต่างก็ทิ้งตัวนอนเอนลงบนโซฟา ตอนนี้มีเพียงซานหุ่นที่ยังรู้สึกตัวดีอยู่

เดิมที่กู้ฮอนก็ไม่สามารถดื่มได้มากนัก ดังนั้นในความเป็นจริงเธอแสร้งทำเป็นดื่มอยู่ตลอดเวลา ใช้จังหวะที่ทุกคนไม่สนใจเทไวน์ออกไป

ซานหุ่นหยิบไอซ์ไวน์มาขวดหนึ่ง สะอึกไวน์ออกมาอย่างอดไม่ไหวและพยักหน้า “นี่เป็นไวน์ที่ดีจริงๆ ไม่น่าล่ะพวกเขาถึงไม่ยอมหยิบออกมา” เขาพูดพลางมองไปยังกู้ฮอน “เสี่ยวฉัน ไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนรู้จักกับดาราดังอย่างเซาเซา วันหลังหากมีเรื่องอะไรคุณต้องบอกผมเป็นคนแรกนะ”

แอลกอฮอล์ของเขาร้อนมากจนกู้ฮอนต้องขมวดคิ้ว เธอแอบมองคนอื่นๆล้วนเมาหมดแล้ว เมื่อเห็นว่ามีโอกาสมาถึง จึงทำให้เขาสับสนระหว่างที่กำลังดื่ม

ใช้มือล้วงไปในกระเป๋า กดปุ่มเปิดเครื่องบันทึกเสียงอย่างระมัดระวัง เธอต้องการบันทึกคำพูดของ ซานหุ่น เพื่อใช้เป็นหลักฐานในศาลในอนาคต

เธอยิ้มแล้วหยิบขวดไวน์มาผสมให้กับซานหุ่นแก้วหนึ่ง “ไม่คิดเลยว่าคุณจะดื่มเก่งจริงๆ ฉันสัญญาว่าวันหลังถ้ามีข่าวใหม่ๆอะไรเกี่ยวกับเธอฉันจะบอกคุณ ฉันยังเป็นมือใหม่ที่เพิ่งเข้ามา ดังนั้นคุณจะต้องช่วยฉันนะ”

กู้ฮอนพูดอย่างอ่อนหวาน เพื่อจะทำให้ซานหุ่นเคลิบเคลิ้มได้

เขาพยักหน้าซ้ำๆแล้วพูดว่า “ได้ๆ ผมยอมรับฟังในสิ่งที่คุณพูด ดูไม่ออกเลย เสี่ยวฉันก็เป็นนักดื่ม พวกเราดื่มต่อเถอะ”

ซูยิ่งหวั่นและป่ายมู่ซีที่นั่งอยู่หน้าบาร์ด้านนอกพลางพูดคุยกัน พลางแอบมองพวกของกู้ฮอนอยู่ที่บาร์

***

เมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนในบาร์ยิ่งดื่มยิ่งสนุกกันมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจของซูยิ่งหวั่นก็มีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ

ความรู้สึกเช่นนี้อดไม่ได้ที่แสดงอยู่บนใบหน้า และเธอกลับไม่รู้ตัวเลย

ป่ายมู่ซีมองดูซูยิ่งหวั่น และถามด้วยความสงสัย “คุณยิ้มอะไรอยู่เหรอ”

ใบหน้าของซูยิ่งหวั่นที่กำลังยิ้มอยู่นั้น หันกลับไปมองป่ายมู่ซี “ฉันยิ้มเหรอ”

ป่ายมู่ซีก็ยิ้มด้วย และชี้ไปที่ใบหน้าของเธอแล้วพูดว่า “หรือคุณไม่ได้ยิ้มเหรอ”

ถึงแม้ว่าซูยิ่งหวั่นจะไม่ได้ดื่มไวน์มากเกินไป แต่ฤทธิ์ของไวน์นั้นค่อนข้างแรง ตอนนี้ใบหน้าของเธอก็เริ่มแดงแล้ว

เธอยื่นมือชี้ไปยังห้องส่วนตัวของกู้ฮอนและพูดว่า “ป่ายมู่ซี มีละครสนุกๆกำลังแสดงอยู่ในนั้น ฉันจะดูตอนท้ายของละครเรื่องนี้ ว่าเธอจะจบมันอย่างไร”

ป่ายมู่ซีขมวดคิ้วเล็กน้อย ซูยิ่งหวั่นใช้ปากชี้ไปว่าจริงๆแล้วเธอคือใคร ใครทำให้เธอมีความสุขได้แบบนี้

เขาตัดสินใจที่จะไปดู เขาพูดกับซูยิ่งหวั่น “คุณรออยู่ที่นี่แป๊บนึง เดี๋ยวผมไปดูหน่อย”

พูดจบเขาก็เดินไปยังประตูห้องส่วนตัวที่กู้ฮอนอยู่