เด็กในปกครองพ่อเลี้ยงปรเมศ นิยาย บท 12

ใกล้เวลากำหนดการเดินทางที่พ่อเลี้ยงนัดหมายไว้ เจ้าขายังคงวุ่นกับการจัดสัมภาระที่เป็นพวกหนังสือซะมากกว่าพวกของใช้ส่วนตัว กระเป๋าเป้สองใบและกระเป๋นลากสำหรับเดินทางอีกหนึ่งใบถูกจัดแจงกองไว้บนแคร่หน้าที่พัก

"โชคดีนะเจ้าขา พ่อเลี้ยงเข้ากรุงเทพพอดีไม่อย่างนั้นหอบของพะรุงพะรังขึ้นรถทัวร์แน่" เพียงจันทร์เอ่ยขึ้นในขณะที่คนตัวเล็กนั่งก้มหน้าเช็คของในกระเป๋าว่าเก็บมาครบหรือเปล่า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาหญิงอายุแก่กว่าแล้วส่งยิ้มจางๆ ขึ้นมุมปาก รู้สึกไม่เห็นด้วยกับคำว่าโชคดีของแม่เพื่อนสาว รู้สึกไม่ค่อยไว้ใจพ่อเลี้ยงแต่ไม่ถึงกับกลัวไปเสียทีเดียว

“มากินข้าวก่อน จะได้ไม่หิวระหว่างทาง” มือเหี่ยวกวักเรียกเด็กสาว ตลอดที่เจ้าขาอยู่ที่นี้เพียงลำพังเพียงจันทร์ดูแลอย่างดีราวกับลูกสาวอีกคน

“ถ้าหิวพ่อเลี้ยงก็คงแวะร้านก๋วยเตี๋ยวมั้งค่ะป้าจันทร์” เด็กสาวตอบกลับคนมีอายุ พ่อเลี้ยงปรเมศคงไม่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถโดยไม่แวะที่ไหนหรอก คนแก่ยังไงคงจอดพักตลอดทาง

“มากินเถอะน่า อิ่มไปดีกว่าไปหวังข้างหน้า ถ้าระหว่างทางไม่มีร้านอาหารจะไส้กิ่วเอานะเจ้าขา”

“ค่ะป้า” ลุกจากแคร่หน้าบ้านยังไม่ทันจะเดินไปยังโรงครัวของไร่ ก็ปรากฎตัวพ่อเลี้ยงปรเมศขึ้นมา

“พ่อเลี้ยง มาหาอะไรกินหรือเปล่าคะ” เพียงจันทร์ถามขึ้นและนึกขึ้นได้ในเวลานี้แม่บ้านคงยังไม่ได้ยกอาหารเย็นขึ้นบ้านใหญ่

“เปล่า ฉันมาตามเจ้าขา”

“…….” เจ้าของชื่อยืนมองคนที่กำลังกล่าวถึง

“อ่อ เจ้าขาพ่อเลี้ยงมาตามแล้ว” เพียงจันทร์หันกลับไปบอกอีกคน

“หนูกำลังจะไปกินข้าว” บอกพ่อเลี้ยงให้ทราบและขอเวลาในการกินข้าวรองท้องของมื้อเย็นตามคำสั่งของเพียงจันทร์

“หิวมากไหม” ปรเมศเอ่ยถามในยามที่เขาเองก็เหมือนจะรีบเดินทางอยู่มิใช่น้อย

“ไม่เท่าไหร่ค่ะ แค่ป้าจันทร์บอกให้กินรองท้องไปก่อน”

“ถ้าไม่มากก็ไม่ต้องกิน ฉันรีบ” พูดจบก็เดินนำออกไปแล้วย้อนไปบ้านใหญ่ เจ้าขาเงอะงะมองหน้าเพียงจันทร์ พ่อเลี้ยงรีบถึงขั้นไม่ยอมให้กินข้าว

“ไปเถอะเจ้าขา อย่าขัดพ่อเลี้ยง” เพียงจันทร์เอ่ยขึ้น

“แล้วหนูจะไม่หิวระหว่างทางเหรอป้า”

“ถ้าหิว พ่อเลี้ยงก็คงจอดกินก๋วยเตี๋ยว” เป็นคำพูดที่คนตัวเล็กที่พูดออกไป แต่เพียงจันทร์กลับเอามาพูดแทนเธอสะงั้น จากนั้นก็หิ้วกระเป๋าออกมาที่โรงจอดรถของไร่

“พ่อเลี้ยงไปธุระอะไร” กานต์กนกยืนกอดอกมองสามีในนามขนสัมภาระขึ้นรถ คล้ายกับคนจะไปอยู่หลายอาทิตย์ อีกทั้งก่อนหน้านี้ปรเมศก็ไม่เคยบอกว่ามีธุระในเมืองหลวง ทุกอย่างมันดูกะทันหันไปหมดทุกอย่าง

“ธุระด่วน” ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทั้งยังเมินเฉยกานต์กนกอยู่ตลอดเวลา

“2-3 วันมานี่พ่อเลี้ยงทำตัวแปลกๆ”