เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 14
สรุปบท เด็กดื้อ - 14 Nc20+ (อย่าผลักฉันออก): เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
สรุปเนื้อหา เด็กดื้อ - 14 Nc20+ (อย่าผลักฉันออก) – เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD โดย GoodNovel
บท เด็กดื้อ - 14 Nc20+ (อย่าผลักฉันออก) ของ เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD ในหมวดนิยายโรแมนติก เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย GoodNovel อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
พี่ลีวายกระชากเสื้อที่ขาดลุ่ยของฉันออกจากตัว ก่อนจะพยายามถอดกางเกง ฉันพยายามหนีบขาเอาไว้แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงผู้ชายที่ตัวโตกว่าได้
น้ำตามันไหลอาบแก้มเมื่อถูกผู้ชายที่ตัวเองรักกระทำเรื่อง
น่าอายแบบนี้ แต่ทำไมร่างกายกลับไม่ต่อต้าน มันมีความคิดหนึ่ง
ผุดขึ้นมาในหัว… ถ้าฉันเป็นของพี่ลีวายแล้วบางครั้งความรู้สึกที่
เกลียดชังอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้
แต่ถึงยังไงก็ไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้น…
“จะร้องไห้ทำไม เธอควรจะดีใจมากกว่านะที่ทำสำเร็จ”
“มะ… มิลินไม่ได้ต้องการ… อึก~”
“ถ้าต้องหมั้นกับผู้หญิงอย่างเธอ… ฉันจะย่ำยีไม่ให้เหลือชิ้นดี”
“…”
“ยังต้องการแบบนั้นอยู่ไหม?”
“… มิลิน… อึก”
“ไม่ต้องบีบน้ำตา คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ”
“พะ… พูดเรื่องอะไรคะ… อึก~”
“เลิกทำตัวใสซื่อต่อหน้าฉันได้แล้ว”
“อึก~”
ฉันไม่เข้าใจว่าพี่ลีวายกำลังพูดเรื่องอะไรและในตอนนี้ร่างกายของฉันที่ไร้เสื้อผ้าปกคลุมก็ได้ถูกเปิดเผยต่อหน้าเขาแล้ว
“หึ!! ไม่คิดว่าพอแก้ผ้าแล้วผู้หญิงแบบเธอจะทำให้ฉันมีอารมณ์ได้”
พี่ลีวายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตาอำมหิตจ้องมองฉันที่ถูกมัดมือนอนตัวสั่นเทาพร้อมกับถอดกางเกงออกจากท่อนขา ฉันรีบ
หันหน้าหนีทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่ไม่อยากเห็น
“เธอขู่ฉันก่อนเองนะ รับผิดชอบคำพูดตัวเองหน่อยสิ”
“…”
ร่างหนาคร่อมขึ้นมาบนตัวของฉันอีกครั้ง ก่อนจะจับหน้าให้
หันมามองตัวเอง
“ฉันให้โอกาสหนีไปแล้ว… แต่เธอเองไม่ใช่หรือไงที่ยืนยันจะอยู่”
“ตะ… แต่มันไม่ใช่แบบนี้… อึก”
“หยุดร้องไห้ เพราะน้ำตาของเธอมันไม่ได้ทำให้ฉันนึกสงสาร”
“… พี่ลีวาย”
“คิดว่าฉันอยากทำมากหรือไง หึ! ถ้าจะบอกพ่อว่าฉันขืนใจเธอ… มันก็ต้องมีอะไรมาแลก จริงไหม?”
พูดจบพี่ลีวายก็หยิบเอาถุงยางอนามัยมาสวมใส่แล้วใช้มือจับเรียวขาทั้งสองข้างของฉันแยกออกจากกันพร้อมแทรกตัวมาอยู่ตรงกลางระหว่างขา
“… อย่านะคะ… อึก~”
“อย่าทำเหมือนตัวเองบริสุทธิ์ เห็นแล้วมันน่ารำคาญ!”
“…”
“ถ้าไม่ต้องการทำไมไม่ดิ้นให้แรงกว่านี้… มีแรงแค่นี้หรือไง!!”
“…”
“ความจริงแล้วเธอต้องการ… แค่แสดงละครทำเหมือนตัวเอง
ไม่อยากทำแต่จริง ๆ อยากให้ฉันกระแทกเข้าไปใจจะขาดสินะ”
พี่ลีวายจับเอาแก่นกายของตัวเองมาจ่อตรงช่องแคบ ก่อนจะอัดกระแทกเข้ามาอย่างรุนแรงจนฉันร้องลั่นออกมาเสียงหลง
“กรี๊ด!! มะ... มิลินเจ็บ เอาออกไป อึก~” ฉันขอร้องเสียงสั่นเครือเมื่อความเจ็บปวดมันแผ่ซ่านไปทั้งตัว มันเจ็บจนแทบทนไม่ไหวพร้อมกับความรู้สึกที่แตกสลาย
เมื่อกระแทกแก่นกายเข้ามาแล้วพี่ลีวายก็ชะงักแล้วมองหน้าฉันที่นอนร้องไห้ตัวเกร็งอยู่ใต้ร่าง เขานิ่งไปแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“พะ… พอแค่นี้ได้ไหมคะ… มิลินเจ็บ... อึก… ทนไม่ไหวแล้ว”
กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ของพี่ลีวายดังขึ้น เขาหยิบแล้วหันหน้าจอ
ให้ฉันดูว่าคนที่โทรมาคือคุณท่าน ทำให้หัวใจของฉันกระตุกวูบลืม
ความเจ็บปวดไปชั่วขณะ
“ฉันควรรับสายหรือเปล่า?”
“ยะ… อย่านะคะ”
“งั้นเหรอ”
พูดจบเขาก็กดรับสายแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นทาบที่หู สายตาคมจ้องมองฉันอย่างเจ้าเล่ห์
สิ่งที่ฉันกำลังกลัวที่สุดในตอนนี้… คือกลัวว่าพี่ลีวายจะบอกคุณท่าน
“ครับพ่อ”
“ลูกรักของพ่ออยู่ที่ไหน แล้วผมจะไปรู้ได้ยังไงครับ”
“อ่า! หรือพ่อคิดว่าเธออยู่กับผม”
“ไม่แน่นะครับ ตอนนี้ผมกับลูกรักของพ่ออาจจะทำเรื่องอย่างว่ากันอยู่ก็ได้”
“อยากคุยกับเธอไหมล่ะครับ”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้นฉันก็จิกเล็บลงบนแขนพี่ลีวายจนเกิดรอย
ฝังลึกเข้าไปในผิวหนัง ถ้าเขาไม่อยากหมั้นกับฉันก็ไม่ควรพูดแบบนั้นออกไป ทั้งที่พี่ลีวายน่าจะรู้ดีแต่ทำไมถึงพูด
ไม่รู้ว่าคุณท่านพูดอะไรบ้างเพราะฉันไม่ได้ยิน หลังจากประโยคสุดท้ายพี่ลีวายก็ตัดสายทิ้งทันที ก่อนจะปัดมือฉันออกจากแขน
ปัก!!! พี่ลีวายกระแทกเอวสอบเน้น ๆ อย่างแรง ก่อนจะหยุดขยับ พร้อมก้มลงมาใกล้ ๆ หูของฉันแล้วกระซิบบอก
“บอกแล้วไงว่าอย่าหวังสูง ซี๊ด~ เพราะฉันไม่มีวันชอบผู้หญิงอย่างเธอ”
จบคำพูดพี่ลีวายก็หยัดตัวตรง เขาดึงเอาแก่นกายออก ก่อนจะออกคำสั่ง
“ลุกขึ้น”
“จะ… เจ็บลุกไม่ไหว… อื้อ”
แขนของฉันถูกดึงกระชากให้ลุกขึ้นอย่างแรง จากนั้นก็ถูกผลักให้หันหลังมาเกาะขอบของโซฟา
เพียะ!! เพียะ!!
“อึก~ อื้อ~” ร่างกายมันสั่นสะท้านเมื่อถูกฝ่ามือหนาฟาดลง
บนก้นอย่างแรงทำให้เกิดเสียงดัง
ปัก!!! แก่นกายใหญ่อัดกระแทกเข้ามาภายในร่องคับแคบ
อีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะเห็นว่าบนโซฟามีสีแดงของเลือดเปื้อนอยู่
“อึก! พอได้แล้ว~ มิลินเจ็บ อ๊า~”
คำขอร้องของฉันก็ไม่ต่างอะไรกับอากาศเพราะนอกจะไม่หยุดกระแทกแล้วทุกครั้งที่ฉันร้องขอให้หยุดพี่ลีวายก็จะอัดกระแทกเอวสอบรุนแรงกว่าเดิม
ปัก ปัก ปัก ปัก!!~
ร่างกายของฉันไร้เรี่ยวแรงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้ตรงนั้นรับแทบไม่ไหวแล้ว อยากสลบไปแล้วตื่นมาอีกทีในตอนที่ทุกอย่างจบลงแต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น ฉันยังรู้สึกตัวและรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด
ปัก! ปัก! ปัก!
“อื้อ จะ... เจ็บ” เสียงที่แทบจะอยู่ในลำคอของฉันประท้วงขึ้นมาอย่างหมดแรง เพราะรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ บริเวณแผ่นหลัง
“บอกแล้วไงว่าถ้าต่อต้านเธอจะเจ็บตัว ซี๊ด~”
ฉันกัดริมฝีปากแน่นเมื่อพี่ลีวายอัดกระแทกเอวสอบถี่รัวมากขึ้นกว่าเดิม จังหวะกระแทกถาโถมที่ป่าเถื่อนนี้มันทำให้ฉันเจ็บแทบขาดใจ รู้สึกเหมือนแก่นกายใหญ่มันกระแทกเข้ามาลึกมากกว่าเดิม
“อ๊าาาา~ เจ็บ ยะ... หยุด อึก~ เจ็บ” ฉันซบหน้าลงกัดขอบโซฟาแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวดที่พี่ลีวายมอบให้
ผ่านความเจ็บปวดไปครู่ใหญ่พี่ลีวายก็ดึงแก่นกายออกอีกครั้ง เขาผลักตัวฉันให้นอนราบบนโซฟาอีกครั้ง แล้วกระแทกความใหญ่ยาวเข้ามาใหม่
ปัก ปัก ปัก ปัก~
ครั้งนี้แรงกระแทกที่ดิบเถื่อนสร้างความเจ็บปวดมากกว่าเดิม
ฉันแทบอยากจะผลักตัวออกออกให้พ้นแต่ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว
พี่ลีวายเชิดหน้าขึ้นพร้อมเสียงครางในลำคอ เขาเร่งอัดกระแทกแก่นกายถี่รัว ทำให้ร่างกายของฉันกระเพื่อมสั่นไหวไปตามแรงกระแทกความเจ็บทวีคูณขึ้นเป็นเท่าตัว ก่อนที่เขาจะดึงเอาแก่นกายออกมารีดน้ำสีขุ่นลงบนเนินอกของฉัน
…. มันจบแล้วใช่ไหม
หลังจากทุกอย่างจบลงพี่ลีวายก็ลุกขึ้นหายเข้าไปในห้อง ส่วนฉันก็นอนอยู่บนโซฟาไม่ต่างอะไรกับร่างไร้วิญญาณ น้ำตามันไหลอาบแก้มเพราะความเสียใจที่เกิดเรื่องน่าอายแบบนี้ขึ้น
สำหรับฉันมันคือความรัก แต่สำหรับพี่ลีวายเขาแค่ต้องการย่ำยีเพราะความเกลียดชังเท่านั้น
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD