เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 14

ตื่นเช้าขึ้นมาก็ไม่เห็นคนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืนแล้วไม่รู้ว่ามันจบตั้งแต่เมื่อไรเพราะฉันสลบไปก่อน รอยช้ำตามตัวเป็นเครื่องยืนยันว่าเหตุการณ์เมื่อคืนนี้มันไม่ใช่ความฝัน

ฉันลุกขึ้นยืนทั้งที่ร่างกายนั้นเปลือยเปล่าแล้วเดินมาส่องกระจก รอยกัดตามตัวและรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ มีอยู่เต็มไปหมด

ค่อย ๆ ใช้มือลากไล้ไปตามร่องรอยที่คาแลนทำไว้ก่อนหยดน้ำตาจะไหลอาบแก้ม ไม่อยากให้รอยพวกนี้หายไปเลย อยากตื่นมาแล้วเจอเขานอนอยู่ข้าง ๆ ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้

ฉันยืนส่องกระจกและชื่นชมร่องรอยที่สวยงามบนตัวอยู่นานเกือบยี่สิบนาที ก่อนจะอาบน้ำเลือกหาเสื้อผ้าที่ปิดร่างกายมิดชิดมาใส่

“จะออกไปข้างนอกเหรอคะ” พอเห็นฉันออกมาจากห้องมินลี่ก็ถามทันที

“เปล่าพี่ไม่ได้จะไปไหน”

“คิดว่าจะออกไปข้างนอกซะอีก แล้วทำไมวันนี้แต่งตัวมิดชิดจัง”

“พี่รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ”

“รีบกินยานะคะ พี่มิลาห้ามป่วยเด็ดขาดเลย”

ฉันพยักหน้าแล้วหลบสายตาน้องสาว อย่างที่บอกว่าถ้าได้กินยาแล้วมินจะหลับยาวจนถึงเช้า เพราะฉะนั้นเธอไม่มีทางรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

“มินไม่เห็นคนยืนเฝ้าประตูเลย เราแอบออกไปกันดีไหมพี่มิลา”

ฉันรีบหันมองน้องสาวด้วยสายตาตำหนิทันทีที่เธอเอ่ยแบบนั้น “แอบเปิดประตูออกไปข้างนอกเหรอ”

“เปล่าแค่แง้ม ๆ ดู”

“อย่าทำอีกนะ ถ้ามาลิครู้เขาดุมินแน่ ๆ” ที่เตือนก็เพราะเป็นห่วง มาลิคสั่งห้ามไม่ให้มินออกไปข้างนอกเด็ดขาด

“มินเกลียดเขา”

พูดจบมินก็เดินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่แล้วเปิดทีวีดู ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ กับท่าทางที่ไม่ค่อยพอใจของน้องสาว อย่าว่าแต่มินเกลียดเลยฉันเองก็เหมือนกัน

“เดี๋ยวพี่ทำอาหารให้นะ วันนี้มินอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”

“อะไรก็ได้ค่ะ พี่มิลาทำอะไรมินก็กินหมดทุกอย่าง”

“โอเค”

หลังจากเข้ามาในครัวเตรียมวัตถุดิบก็เริ่มลงมือทำอาหารเมนูที่น้องสาวชอบ ระหว่างที่กำลังทำอาหารอยู่เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ก็ดังเข้ามาเรื่อย ๆ

ตอนแรกไม่ได้สนใจเพราะไม่ว่าง แต่เสียงแชตมันเด้งเข้าไม่หยุดเลย ทำให้ต้องเบาแก๊สแล้วหยิบโทรศัพท์มาเช็กดู

Callan: ส่งคลิป

Callan: เปิดดูสิ ดูว่าเมื่อคืนเธอต้องการฉันมากขนาดไหน

พอได้อ่านข้อความนั้นก็ต้องเม้มริมฝีปากแน่นทันที ฉันไม่ได้เปิดคลิปนั่นดูเพราะรู้ว่ามันเป็นยังไง จำได้ดีว่าเมื่อคืนเราต่างโหยหากันและกันขนาดไหน

Callan: อ่านไม่ตอบแบบนี้คงอยากให้ฉันส่งให้มาลิคดูใช่ไหม

Callan: มันคงจะหัวเสียน่าดู

Callan: ที่ได้เห็นว่าที่คู่หมั้นโหยหาผัวเก่าขนาดนั้น

เขาไม่ทำอย่างนั้นหรอก คาแลนไม่ส่งคลิปแบบนั้นให้มาลิคแน่ ๆ ที่พิมพ์มาทั้งหมดก็แค่ต้องการข่มขู่ฉัน

Callan: อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะมิลา เพราะตอนนี้เธอไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้น

จุก!! มันจุกมาก ๆ เลยกับประโยคนั้นที่คาแลนพิมพ์มา แต่ก็ความจริงทั้งนั้น มันเป็นแบบที่ต้องการแล้ว ไม่อยากให้เขารู้สึกอีกแล้ว นี่ไงคาแลนกำลังเป็นอยู่

ฉัน: ต้องการอะไร

Callan: อ่า! ยอมตอบแล้วสินะ

ฉัน: ขู่กันขนาดนั้นมิลาคงอยู่เฉยไม่ได้หรอกค่ะ

Callan: มาหาฉันสิ ตอบสนองให้ฉันทุกอย่างตามคำสั่ง

“…” ไม่แปลกเลยที่จะได้ยินพี่เจตพูดแบบนี้ เขากับคาแลนโตมาด้วยกัน พี่เจตเป็นลูกน้องที่ภักดี เป็นเพื่อนเป็นพี่ชาย เขาเป็นห่วงคาแลนมาก ๆ ฉันเข้าใจ

“ผมแค่เตือน เพราะไม่อยากเห็นนายต้องแตกสลายอีกรอบ กว่าจะดีขึ้นแบบทุกวันนี้คุณมิลาไม่รู้หรอกว่ามันยากขนาดไหน แต่ตอนนี้เหมือนคุณกลับมาดึงนายให้ลงไปในนรกขุมเดิม”

เก็บทุกอย่างที่พี่เจตพูดเอามาคิด และมันก็ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังกลับมาทำร้ายคาแลนอีกครั้ง เขาจะต้องเจ็บปวดอีกแน่ ๆ เพราะฉัน แล้วจะทำยังไงดี เลือกอะไรได้บ้าง จะจบปัญหาทุกอย่างนี้ยังไง หรือควรจบชีวิตตัวเองดีล่ะ มันจะได้จบสักที

ภายในห้องของคอนโดหรูใจกลางเมืองที่มีมูลค่าที่ดินสูงลิ่ว ฉันเดินเข้ามาข้างในและกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ราวกับไม่มีคนอยู่ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากห้องอีกฝั่ง

เสียงผู้หญิงที่ดังแว่วมาทำให้สนใจ ฉันรีบหันมองไปตามเสียงหัวใจดวงน้อยเต้นรัว ๆ เมื่อเห็นประตูห้องแง้มเอาไว้

ค่อย ๆ ก้าวขาเดินไปช้า ๆ ยังห้องที่เคยเป็นรังรักของฉันกับคาแลน ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นภาพที่ทำให้หัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น

คาแลนนั่งอยู่บนเตียงและตรงกลางระหว่างขาของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังใช้มือลูบวนบนเป้ากางเกง

“ถ้ามีแขกอยู่แล้วก็ไม่ควรนัดฉันมานะคะ” ฉันเอ่ยออกไปทำให้ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องหันมามอง รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเพราะเขาตั้งใจทำให้ฉันเห็นชัด ๆ

คาแลนดันตัวผู้หญิงที่อยู่ตรงกลางระหว่างขาออก จากนั้นก็สั่ง “หมดหน้าที่ของเธอแล้ว ออกไปซะ”

“แต่เรายังไม่ได้ทำ…” เธอหยุดพูดแต่เพียงเท่านั้นเพราะถูกสายตาอำมหิตจ้องมองอย่างเอาเรื่อง ผู้หญิงตัวเล็กสั่นเทาเพราะความกลัวจากนั้นก็รีบออกมาจากห้องทันที

“เข้ามาสิ” เสียงทุ้มออกคำสั่งให้ฉันเดินเข้าไปข้างใน

“ทำไมต้องเป็นห้องนี้ด้วย ตั้งใจทำให้มิลาเห็นใช่ไหมคะ”

“หึ!! เธอรู้สึกยังไงล่ะ? เจ็บบ้างหรือเปล่า อ่า! ลืมไปว่าเธอมันเป็นผู้หญิงไร้หัวใจ”

ฉันผ่อนลมหายใจเบา ๆ พยายามข่มความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้แล้วก้าวขาเดินเข้าไปในห้อง เป็นครั้งที่สองแล้วที่ได้มายืนอยู่ที่นี่ ภายในห้องที่มันมีแต่ความทรงจำของเราสองคน

คาแลนผลักฉันให้ล้มลงนอนบนเตียง เขาขึ้นมาคร่อมรวบมือทั้งสองข้างขึ้นมากดทับไว้เพื่อไม่ให้ดิ้นหนีได้ จากนั้นก็ก้มมาซุกไซ้ดูดเม้มที่ซอกคอ

“ถ้ามีอารมณ์ทำไมไม่ทำกับผู้หญิงคนนั้น” พอถามคำนี้ออกไปคนด้านบนก็ชะงักแล้วยกใบหน้าขึ้นมาจ้องฉัน

“ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้หรอกนะมิลา”