สรุปตอน เด็กดื้อ - 15 อย่าใช้คำว่าเรากับฉัน!! – จากเรื่อง เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD โดย GoodNovel
ตอน เด็กดื้อ - 15 อย่าใช้คำว่าเรากับฉัน!! ของนิยายโรแมนติกเรื่องดัง เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD โดยนักเขียน GoodNovel เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ฉันมองเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกพี่ลีวายกระชากจนขาดกองอยู่
บนพื้น ไม่มีเสื้อผ้าใส่แบบนี้แล้วจะกลับได้ยังไงให้ออกไปทั้งแบบนี้ก็ไม่ได้
“อ่าเจ็บจัง~” แค่ขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกเจ็บตรงนั้น มันคงฉีกขาดอย่างที่คิดจริง ๆ ถึงได้มีเลือดออกมา
“อึก~” ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำยังไงต่อฉันทำได้เพียงร้องไห้
สะอื้นอีกครั้งให้กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดัง ก่อนจะเห็นว่าเป็นคุณท่านที่
โทรมา ถึงไม่อยากรับสายแต่ยังไงก็เลี่ยงไม่ได้เพราะไม่อยากให้ท่าน
เป็นห่วง เพราะฉันหายออกมาจากบ้านดื้อ ๆ
“ฮัลโหลค่ะ” ฉันเช็ดน้ำตาออกจากแก้มแล้วทำเสียงให้ปกติที่สุดเพื่อไม่ให้คุณท่านสงสัย
(ตอนนี้หนูอยู่ที่ไหน)
“เอ่อคือ… หนูออกมาหาเพื่อนน่ะค่ะ… ต้องขอโทษด้วยนะคะ
ที่ไม่ได้แจ้งให้คุณท่านทราบก่อน”
(ได้ยินแบบนี้ฉันก็โล่งใจ)
คุณท่านวางสายไป ที่โทรมาถามเพราะท่านคงจะเป็นห่วงฉันจริง ๆ และฉันเองก็รู้สึกผิดที่ต้องโกหกแบบนั้น
พรึบ!! ผ้าขนหนูผืนใหญ่ถูกโยนมากระแทกหน้าฉันอย่างแรง
“คลุมตัวไว้ซะเห็นแล้วมันทุเรศตา”
“…” ฉันมองหน้าพี่ลีวาย เขาทำเหมือนเมื่อกี้มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราเลย
“เธอหยิบเสื้อผ้าในตู้ใส่ไปก่อนแล้วกัน”
“… ค่ะ”
“ถ้าถอดมันออกแล้วเธอจะเอาทิ้งขยะหรือเผาทิ้งก็ตามใจ
ไม่ต้องเอามาคืนเพราะฉันไม่อยากได้” พูดจบเขาก็เดินไปที่ประตู
เหมือนจะออกไปข้างนอก ฉันจึงรีบถาม “พี่ลีวายจะไปไหนคะ”
“จะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอทำไมฉันต้องบอก”
“ปะ… ไปส่งมิลินที่บ้านก่อนได้ไหมคะ”
พี่ลีวายเดินกลับมาหยุดตรงหน้า เขามองดูสภาพของฉัน
อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด “ทำไมต้องไปส่ง?”
“ก็… พี่ลีวายพามิลินมา” ฉันเม้มปากแน่น ถูกกระทำขนาดนี้
แต่หัวใจมันเอาแต่เรียกร้องหาเขาอยู่ได้
“หึ! แล้วยังไง?”
“ระ… เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา…” ยังพูดไม่จบก็ถูกพี่ลีวาย
เอ่ยแทรกซะก่อน “อย่าใช้คำว่าเรากับฉัน!!”
“…” ฉันกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกจุกเสียดที่หัวใจดวงน้อยไปหมดราวกับถูกเข็มนับร้อยทิ่มแทง
หมับ พี่ลีวายคว้ามือบีบปลายคางฉันเอาไว้แน่น สายตาของเขาราวกับเปลวไฟที่ทำให้รู้สึกร้อนระอุ
“อย่าพยายามเรียกร้องอะไรจากฉัน!!”
“ต่อให้เรียกร้องยังไงพี่ลีวายก็ไม่มีทางสนใจมิลินอยู่แล้วนี่คะ”
“หึ! ใช่เธอพูดถูก ฉันไม่มีทางสนใจผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอ!!”
“เข้าใจแล้วค่ะ” ฉันหลบสายตาก่อนที่หยดน้ำใส ๆ จะไหล
อาบแก้มถึงแม่จะพยายามกลั้นมันไว้แล้วก็ตาม
“รีบไปแต่งตัว ฉันจะไปส่ง!!”
“… เดี๋ยวมิลินกลับเองก็ได้ค่ะ”
“อย่าเรื่องมากกับฉัน!!”
“…” ไม่มีทางเลือกเพราะสุดท้ายฉันก็ต้องยอมอยู่ดี
ฉันพยายามเตือนตัวเองอยู่หลายครั้งให้เลิกชอบเขา แต่หัวใจ
ไม่รักดี จนมาเกิดเหตุการแบบนี้มันกลับทำให้ความรู้สึกที่เคยมีทวีคูณมากขึ้น
@ภายในรถ
จู่ ๆ พี่ลีวายก็หักพวงมาลัยเลี้ยวมาจอดริมฟุตปาธ แล้วหันมามองหน้าฉัน ก่อนจะออกคำสั่ง
“ลงไป”
“ตะ... ตรงนี้เหรอคะ”
“ฉันมีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการ”
“ตะ... แต่มิลินเดินไม่ไหว…” สายตาของพี่ลีวายมองมาตรงระหว่างขาของฉันจึงรีบเอามือปิดไว้ไม่อยากให้เขามองแบบนั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD