เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 16
สรุปบท เด็กดื้อ - 16 ว่าที่คู่หมั้น: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
อ่านสรุป เด็กดื้อ - 16 ว่าที่คู่หมั้น จาก เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD โดย GoodNovel
บทที่ เด็กดื้อ - 16 ว่าที่คู่หมั้น คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนติก เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย GoodNovel อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
วันต่อมา
ฉันตื่นมาด้วยอาการที่ปวดระบมไปทั้งตัวแค่นั้นไม่พอยังปวดหัวราวกับจะระเบิด คงเป็นเพราะตากฝนเมื่อวาน
อยากลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัยแต่ทำไม่ได้
ไม่มีเรี่ยวแรงเลยแถมยังเจ็บที่ตรงกลางระหว่างขาเอามาก ๆ
สมองของฉันมันคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน อยากให้
เป็นเพียงความฝันที่ความเจ็บปวดมันตอกย้ำว่าทุกอย่างได้เกิดขึ้นจริง ๆ
สำหรับฉันพี่ลีวายคือคนแรกสำหรับทุก ๆ อย่าง ถึงแม้ว่าเขา
จะใจร้ายสักแค่ไหน… ฉันก็เกลียดเขาไม่ลง
ฉันพยายามหอบสังขารของตัวเองลุกขึ้นจากเตียงมาหายากิน โชคดีที่มียาอยู่ในห้องไม่ต้องเดินไปเอาที่บ้านใหญ่
หลังจากกินยาแล้วฉันก็นอนพักเผื่อว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะดีขึ้น
@วันต่อมา
ไม่คิดว่ากินยาไปแค่สองเม็ดจะทำให้ฉันหลับยาวขนาดนี้
ตื่นมาอีกทีก็เกือบจะเที่ยงแล้ว อาการปวดหัวปวดเนื้อตัวมันดีขึ้นมา
แค่นิดหน่อยเอง
กริ่ง~ สายเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันควานมือหาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสายทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ฮัลโหลค่ะ”
(วันนี้ไม่มาเรียนอีกแล้วเหรอครับ)
“นั่นใครพูดเหรอคะ”
(ผมแทนเองครับ เสียใจนะเนี่ยที่พี่มิลินจำผมไม่ได้)
“อื้อโทษทีนะแทนพี่ไม่ทันมองเบอร์น่ะ”
(ไม่สบายหรือเปล่าครับเสียงดูแปลก ๆ)
“นิดหน่อย ไม่เป็นไรมากหรอก”
(ถ้านิดหน่อยคงไม่ขาดเรียนไปตั้งสองวันหรอกครับ)
“อื้อ~” ฉันส่งเสียงในลำคอเบา ๆ เพราะไม่มีแรงจะพูดแล้ว
(เดี๋ยวผมพาไปโรงพยาบาลนะครับ)
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีขึ้น”
(แบบนั้นก็ได้ครับ แต่ถ้ายังไม่ดีขึ้นห้ามปฏิเสธผมนะ)
“อื้อ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”
หลังจากวางสายฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะ
กินยาแล้วหลับไปอีกเช่นเคย
ห้าวันผ่านไป เป็นวันแรกที่ฉันรู้สึกดีขึ้นมีเรี่ยวแรงมากกว่าทุกวัน แต่ยังไม่ได้ไปเรียนเพราะกลัวเพื่อน ๆ จะติดไข้เอาเลยว่าจะพักอีกสักวัน
ตลอดเวลาที่นอนป่วยอยู่ไม่ได้เจอพี่ลีวายเลย ป้าแม่บ้านบอกว่าเขาแวะมาที่บ้านสองสามครั้ง และรู้ว่าฉันป่วยแต่ก็ไม่สนใจแม้แต่จะมาดู ทั้งที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา
ได้แค่เจ็บใจอยู่คนเดียว… ฉันอยากเป็นพี่ลีวายจัง… อยาก
ไร้ความรู้สึก… ไร้หัวใจแบบเขา… มันคงจะดีมาก ๆ ถ้าไม่ต้องรักใคร
“หายดีแล้วใช่ไหม” คุณท่านมาหาฉันที่ห้องแล้วถาม
“ดีขึ้นแล้วค่ะ”
“ถ้าฉันอยากจะขอให้หนูไปฝึกงานกับตาลีวายหลังเลิกเรียน
จะว่ายังไง”
“ทะ... ที่บริษัทเหรอคะ”
“อืมใช่”
“…” ฉันเม้มปากแน่นอยากปฏิเสธแต่ก็ไม่กล้าเพราะท่านคือ
ผู้มีพระคุณ
“ฉันอยากให้หนูเรียนรู้งานเอาไว้ จะได้ช่วยงานที่บริษัทได้”
“หนูเป็นแค่ลูกคนรับใช้ แค่คุณท่านเมตตาให้ได้เรียนก็ดีมาก
แล้วค่ะ”
“ฉันสัญญากับแม่ของหนูเอาไว้ก่อนตาย… อย่าปฏิเสธเลยนะถือว่าฉันขอ”
“…”
“ลูกชายฉันเปลี่ยนเลขาเป็นว่าเล่น มีแค่หนูที่จะช่วยได้”
“… ก็ได้ค่ะ หนูจะทำ”
คุณท่านยิ้มก่อนจะเอามือมาลูบหัวของฉันเบา ๆ อย่างเอ็นดู
“ปะ... เปล่านะคะ”
ตึกตัก! ตึกตัก! ได้ยินคำที่พี่ลีวายพูดหัวใจดวงน้อยก็กระตุก
วูบไหว การที่เขาพูดออกมาแบบนั้นแปลว่ารู้แล้วว่าคุณท่านจะให้
เราหมั้นกันจริง ๆ ทำไมถึงนิ่งเฉยไม่โวยวายอะไรเลยล่ะ…
พี่ลีวายละสายตาจากใบหน้าของฉันหันมาออกคำสั่งผู้หญิง
ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ออกไป”
“คู่หมั้น หมายความว่ายังไงคะ!!”
“ก็แค่… ถูกบังคับ” เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงไม่ยอมโวยวาย
เพราะเขาต้องการใช้คำพูดให้ฉันเจ็บปวดจนทนไม่ไหวนี่เอง
พี่ลีวายละสายตาจากฉันก่อนจะตวาดคนที่ยืนข้าง ๆ
“ฉันบอกให้ออกไป หรือจะให้ฉันไล่เธอออก!!”
“… ค่ะ... จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้”
เธอกลัวคำขู่ของพี่ลีวายจึงรีบเดินออกจากห้องแต่ก็ไม่วาย
จ้องหน้าฉันเขม็งราวกับแค้นใจมาก ๆ
“หายเจ็บตรงนั้น…” พี่ลีวายตวัดสายตามองต่ำลงมาตรงระหว่างขาฉันแล้วถามต่อ “แล้วใช่ไหม?”
“คุณท่านให้มิลินมาช่วยงาน มีงานอะไรให้ทำบ้างคะ”
“แล้วเธอทำอะไรได้บ้าง?”
“… ถ้าพี่ลีวายสั่งมิลินก็ทำให้ได้ค่ะ”
“แค่ฉันสั่งใช่ไหม?”
“ค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบด้วยความรู้สึกประหม่า หากไม่ใช่
เพราะคำขอร้องจากคุณท่านคงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
พี่ลีวายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินตรงมาหยุดตรงหน้าฉัน สายตาของเขามันทำให้ฉันรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
“แก้ผ้าออกสิ” คำสั่งที่ได้ยินทำให้ฉันเบิกตากว้างรีบถอยหนี
แต่ถูกมือหนาคว้ามาโอบเอวเอาไว้ “ไหนบอกว่าถ้าฉันสั่งจะทำ?”
“ตะ… แต่ไม่ใช่คำสั่งแบบนี้”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD