เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 16

Talk - Gallin

หลังจากที่ได้อ่านข้อความของคัลเลนมันทำให้คิดมากพอสมควร แต่ไม่ได้เอาเรื่องนี้ปรึกษาทิชาเพราะอยากรีบกลับบ้านมาคุยกับพี่ชายให้รู้เรื่องก่อน

“พี่เรย์อยู่ไหน” ฉันถามการ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าบ้าน

“อยู่ที่สระครับ”

เมื่อรู้ตำแหน่งของพี่ชายก็รีบเดินบึ่งมาที่สระน้ำทันที ตอนนี้พี่เรย์กำลังว่ายน้ำเล่นอยู่ในสระด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย

“ทำแบบนี้ทำไม” ฉันตะเบ็งเสียงถามอย่างหาเรื่อง ทำให้พี่เรย์หยุดว่ายน้ำแล้วขึ้นจากสระเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมโดยไม่ได้ตอบในทันที

ฉันที่ร้อนใจจึงถามอีกครั้ง “เกลพูดกับพี่เรย์อยู่นะ!!”

“มันบอกว่าอะไรล่ะ?” ท่าทางที่ดูไม่ได้สงสัยกับคำถามของฉันทำให้แน่ใจแล้วว่าเรื่องที่คัลเลนพูดเป็นความจริง

“พี่เรย์ยกเกลให้เขาจริงๆ หรอ” น้ำเสียงที่สั่นเครือเอ่ยถามออกไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง รู้ว่าพี่เรย์ไม่ใช่พี่ชายคนเดิมที่เคยหวังดีเหมือนเมื่อก่อนแต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้

พี่เรย์ถอนหายใจออกมาก่อนเบือนหน้าหนี “พี่จำเป็นต้องทำตามที่พ่อสั่ง เกลก็น่าจะรู้เหตุผล”

“พี่เรย์ยังเห็นเกลเป็นน้องสาวอยู่ไหม” หยดน้ำตามันไหลอาบแก้ม ฉันพยายามเข้มแข็งแล้วแต่เรื่องนี้มันอ่อนไหวไม่สามารถห้ามน้ำตาได้จริงๆ

“เกลเป็นน้องพี่ ทำไมต้องถามอะไรแบบนั้น”

“ถ้ายังเห็นเกลเป็นน้องแล้วทำแบบนี้ทำไม ยกเกลให้เขาทำไม”

“พี่รู้ว่าเกลทำได้ สักวันคัลเลนมันจะหลงเกลจนโงหัวไม่ขึ้น” พี่เรย์จ้องหน้าฉันด้วยแววตาที่จริงจังพร้อมออกคำสั่ง “จำเอาไว้ว่าอย่าหวั่นไหว ห้ามรักมันเด็ดขาด”

ห้าวันผ่านไป….คัลเลนสั่งคนขับรถให้มารับฉันที่บ้าน รถคันนั้นมีตราสัญลักษณ์พระจันทร์เสี้ยวเป็นตราของตระกูล การที่เขาใช้รถมีตราของตระกูลมาเหยียบถึงบ้านของศัตรูมันคือการหยาม แต่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรคงจะมีแค่พ่อกับพี่เรย์ที่พอเห็นก็เลือดขึ้นหน้าไม่พอใจกันทั้งคู่

“หวังว่าลูกจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง”

“จำคำที่พี่เตือนเอาไว้ให้ดี อย่าคิดที่จะรักมันเพราะไม่มีทางเป็นไปได้”

ฉันเมินคำพูดของพ่อและพี่เรย์ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ ไม่หันมองไปทางประตูบ้านให้รู้สึกเจ็บใจ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมนี้เท่านั้น ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะมาอยู่จุดนี้ได้

สักวันฉันจะหนีไปที่ไหนสักที่….ที่มันทำให้รู้สึกสบายใจและไม่ต้องมาคอยทำตามคำสั่งหรือความต้องการของใครแบบนี้