เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 22

ยอมรับว่าตกใจนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าบารอนจะเข้ามาทัก เราไม่ได้สนิทกันเป็นการส่วนตัวถึงแม้จะถูกผู้ใหญ่จับคู่ให้ แต่ทุกอย่างมันจบแล้ว และเราก็เคยเจอกันแค่ครั้งเดียวตอนที่อยู่บริษัท

“ค่ะ มาแค่สองคน” ฉันตอบพร้อมยิ้มให้ตามมารยาท

“ขอคุยด้วยได้ไหมครับ”

“คุยอะไรหรอคะ คือเราสองคนมีเรื่องต้องคุยกันด้วยหรอ”

“คนสวยๆ นี่ใจร้ายจังเลยนะครับ”

ทิชามองหน้าฉันทันทีเมื่อได้ยินประโยคตัดพ้อจากคนตัวสูงที่ยืนอยู่

“คุยก็ได้ค่ะ” ฉันตอบคนที่ยืนอยู่ก่อนจะหันมาบอกเพื่อน “เดี๋ยวฉันมานะแก”

“อือ อย่าไปนานนะ แกก็รู้ว่าเพราะอะไร ฉันไม่อยากให้แกเดือดร้อน”

“อือ” ฉันรู้ความหมายจากคำพูดของทิชาดี เพราะรู้ว่าคัลเลนมีสายเยอะ หูตาเขากว้างขวางไม่ว่าทำอะไรคงไม่สามารถรอดพ้นสายตาของเขาได้

ฉันเดินตามบารอนมาที่ด้านหลังของคลับเป็นมุมสูบบุหรี่คนไม่ค่อยเยอะเท่าไร ที่ยอมออกมาด้วยเพราะสงสัยว่าเขาจะคุยอะไร

“ทำไมจู่ๆ ถึงยกเลิก ทั้งที่ผู้ใหญ่คุยเรื่องของเราแล้ว”

อ่า เรื่องนี้เองสินะที่เขาอยากรู้ แต่มันไม่ใช่เรื่องใช่นี่ ทำไมสายตาถึงได้มองแบบไม่พอใจขนาดนั้น

“เกลไม่ชอบถูกบังคับค่ะ อีกอย่างเราไม่รู้จักกันจะมาแต่งงานกันได้ยังไง ยกเลิกไปก็ถูกแล้ว”

“แต่พี่ชอบเธอนะ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ”

ฉันนิ่งค้างเมื่อได้ยินประโยคที่คนตรวหน้าเอ่ย ไม่ได้มีความรู้สึกใจเต้นแรงอะไรมันแค่ตกใจ

“ไม่เปิดโอกาสให้เราได้ศึกษาดูใจกันก่อนหรอครับ หลังจากนั้นค่อยตัดสินก็ได้” ถ้าไม่เห็นว่าเขาเพิ่งนัวกับสาวๆ มาฉันคงคิดไปแล้วว่าผู้ชายคนนี้ก็คงเป็นคนดี

“อย่าเลยค่ะ เกลว่ามันเสียเวลา”

“อย่าใจร้ายขนาดนั้นสิ พี่สนใจเกลจริงๆ นะ”

“แค่นี้ใช่ไหมคะที่อยากจะคุย เกลขอตัวก่อนทิ้งเพื่อนไว้นานแล้ว” ฉันบอกเพราะไม่อยากคุยอะไรต่อ เหมือนเขาเริ่มพูดไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วด้วยปลีกตัวออกมาจะดีกว่า

“เพราะคัลเลนหรือเปล่า ถึงยกเลิกเรื่องแต่งงานของเรากับผู้ใหญ่”

คำพูดนั้นทำให้ฉันต้องชะงักแล้วมองอย่างไม่เข้าใจ ไม่คิดว่าบารอนจะรู้เรื่องนี้ แล้วเขารู้มากแค่ไหน

“ตกใจหรอครับที่พี่รู้”

“………”

“ไอ้คัลเลนมันโชคดีจังที่ได้ของสวยๆ ไปครอบครัว น่าอิจฉาจริงๆ ทำยังไงพี่จะแย่งของสวยๆ ชิ้นนี้มาเป็นของจัวเองได้”

“………”

“ถ้าแย่งมาได้พี่สัญญาเลยว่าจะดูแลให้ดี”

สิ่งของนั่นคือสิ่งที่เขาเปรียบเทียบให้ฉันเป็น ไม่ว่าใครก็มองว่าฉันเป็นแค่ของชิ้นหนึ่งเหมือนๆ กันหมด ตอนแรกคิดว่าจะดีแต่พอได้ยินประโยคนั้นแล้วทำเอาพูดไม่ออกเหมือนกัน ผู้ชายก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด

กริ่ง~ ฉันก้มหน้าลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะมีสายโทรเข้า ก่อนที่หัวใจดวงน้อยเกือบหยุดเต้นเพราะเบอร์ที่โทรมานั้นเป็นเบอร์ของคัลเลน

“ฮัลโหล”

( กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ฉันให้เวลาเธอยี่สิบนาที ) น้ำเสียงดุดันออกคำสั่งทำเอาข้างในตัวมันร้อนวูบวาบขนแขนลุกชูชัน

“คะ…คุณกลับมาแล้วหรอ”

( อืม )

“คะ…คุณจะไม่ทำอะไรฉันใช่ไหม”

( รีบกลับมา ฉันรออยู่ )

“อือ ฉันจะรีบกลับ”

หลังจากวางสายฉันรีบแยกตัวออกจากอดีตผู้ชายที่พ่อจบคู่ให้ทันทีเพราะคิดว่าคัลเลนต้องรู้แน่ๆ ว่าอยู่กับใคร ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่โทรตาม

ถึงแม้จะไม่ได้เป็นอะไรกันในทางความรู้สึก เราไม่ใช่คนรัก ไม่ได้รู้สึกดีต่อกัน แต่ด้วยสถานะตอนนี้ของฉันมันไม่ต่างจากผู้หญิงในปกครองของเขา

@คฤหาสน์หลังใหญ่

แกร็ก! ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน มีเพียฝไฟบนหัวเตียงที่ส่องสว่าง เมื่อมองดูก็เห็นร่างหนานั่งอยู่บนเตียงพร้อมสายตาดุดันที่กำลังมองตรงมาที่ฉัน

“เอ่อ…คือเกล…..”

“เธอคงหายเจ็บแล้วใช่ไหมถึงออกไปสนุกได้”

“….ค่ะ”

“ฉันไม่ห้ามหรอก เพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไรที่ไหนกับใครฉันรู้หมดทุกอย่าง”

“……….”

“นิ่งทำไม…กลัวฉันรู้เรื่องที่เธอแอบไปคุยกับไอ้บารอนงั้นหรอ”

“คือเกล….”

“ฉันไม่ได้สนใจขนาดนั้น”

มันโล่งใจที่เขาบอกว่าไม่ได้สนใจขนาดนั้น แต่สายตานี่สิทำไมถึงยังดุอีก

“ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าจะลงโทษเธอยังไงดี รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบคนที่ดื้อมากๆ”

“……….”

“ถ้าอยากให้ฉันหลง อยากได้หุ้นคืน อยากหลอก….” ฉันเบิกตากว้างเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะพูดแทรก “คุณรู้”

“ฉันเหมือนคนโง่?”

“………” ฉันเม้มปากแน่น ไม่คิดว่าเขาจะรู้และพูดมันออกมาตรงๆ ด้วยสีหน้าที่เรียลเฉย ไม่ได้มีอาการโกรธใดๆ

“รู้แบบนั้นแล้วยังจะให้เกลอยู่ที่นี่ต่อหรอคะ”

“เอาสิ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำได้ยังไง”

“คุณเป็นคนยังไงกันแน่”

“ฉันชอบความท้าทาย และตอนนี้ฉันกำลังสนุกที่ได้เล่นเกมกับเธอ”

สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ต้องพูดก็รู้ความหมายดีว่าอยากให้ทำอะไร และในเมื่อเขาคิดว่าครั้งนี้มันคือเกม ฉันก็จะเอาตัวเองเป็นเดิมพัน ชอบเหมือนกันไอ้ความท้าทายที่เขาว่า ต่อไปจะถือว่าเขารู้จุดประสงค์ที่ฉันยอมเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว ดีเหมือนกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน