เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 26

เพิ่งรู้ว่าพี่เจตอยู่ที่นี่ด้วยเพราะที่ผ่านมาไม่เจอเลย หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จฉันก็ออกมาเดินเล่นสูดอากาศด้านนอกบ้าน

“อย่าเดินไปไกลนะครับ” พี่เจตบอก

“ทำไมอาทิตย์ที่ผ่านมามิลาไม่เห็นพี่เจตเลย”

“นายเพิ่งสั่งให้มาเฝ้าคุณมิลาที่นี่ครับ”

“อ๋อ จริง ๆ เรียกมิลาว่าน้องอย่างที่เคยเรียกก็ได้นะคะ” เมื่อก่อนพี่เจตจะแทนตัวเองว่าพี่แล้วเรียกฉันว่าน้อง

“ไม่ดีกว่าครับ นายได้ยินคงไม่พอใจ”

“…” เหมือนพี่เจตยังไม่ไว้ใจฉันเท่าไร ไม่แปลกหรอกเคยทำให้เจ้านายเขาเสียใจนี่

“ผมจะไปประชุมการ์ด อย่าเดินไปไหนไกลนะครับ”

“ค่ะ มิลาจะเดินเล่นแถวนี้สักแป๊บเดี๋ยวก็กลับเข้าบ้านแล้ว”

พี่เจตพยักหน้าแล้วเดินห่างออกไป ส่วนฉันก็เดินเล่นตามทางไปเรื่อยจนมาถึงโรงบ่มไวน์ กำลังจะเดินกลับแล้วแต่เหลือบไปเห็นทางเดินลงไปใต้ดิน วันนั้นที่มาไม่ได้สังเกตเลยว่ามีอุโมงค์ตรงนั้นด้วย

เดินไปดูคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ฉันเดินตามทางไปในอุโมงค์บรรยากาศค่อนข้างน่ากลัวจนคิดอยากจะถอยหลังกลับ ที่นี่มีไว้ทำอะไรไม่เคยได้ยินคาแลนพูดถึงเลย

ขณะที่กำลังลังเล สองขาก็ก้าวไปข้างหน้าไม่ยอมหยุด ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าตรงหน้าคือกรงเหล็กหนากั้นไว้เหมือนคุกแถมในนั้นยังมีคนอยู่

“คุณ” ฉันเอ่ยเบา ๆ แล้วก้าวขาเดินไปใกล้ ๆ เธอเป็นผู้หญิงสภาพอิดโรยเหมือนคนอดอาหาร

“เธอเป็นใคร” ผู้หญิงที่อยู่ในกรงเหล็กเงยหน้ามามอง ก่อนจะเอ่ยคำ ๆ หนึ่งขึ้นมาทำให้รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร “นึกว่าใครที่ไหนที่แท้ก็เธอนี่เองมิลา”

“เธอคือหมอวาริสสินะ”

“ใช่ฉันเอง”

“น่าเสียดายฝีมือของเธอจริง ๆ ทำไมถึงช่วยคนเลวแบบมาลิคทำเรื่องชั่ว ๆ”

“อย่าลืมสินั่นน้องชายฉัน”

“แล้วเขาสนใจเธอหรือไง ถ้าสนใจคงไม่ปล่อยให้อยู่ในสภาพนี้”

“ต่างอะไรกับเธอล่ะ แล้วนี่น้องสาวอยู่ที่ไหน”

“…”

“เธอเองก็หนีเอาตัวรอดแล้วทิ้งน้องสาวเอาไว้”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ทิ้ง” ฉันกำมือเหมือนหัวใจถูกบีบแน่นเมื่อเห็นรอยยิ้มนั่นของผู้หญิงในกรงเหล็ก

“ฉันเคยบอกมาลิคแล้วว่าสุดท้ายเธอจะกลับไปหาคนรัก แต่มันก็ยังเลี้ยงเธอไว้ทรยศจริง ๆ”

“เขาเลวแบบนั้นมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องภัคดี”

“แต่เราช่วยให้น้องเธอรอดจากยานรกนั่น”

“ไม่ใช่มาลิคหรือไงที่เอายาฉีดให้มินลี่ เพราะเขามินถึงได้เป็นแบบนี้ เขาเอาน้องสาวของฉันมาต่อลอง”

หยดน้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อเอ่ยถึงเหตุการณ์เก่า ๆ วันนั้นมินลี่อาการแย่ เธอถูกมาลิคเอาตัวไปทดลองยาบ้านั่น เหตุผลเดียวที่จะรอดก็คือฉันต้องเดินออกมาจากชีวิตของคาแลน ทั้งที่ตอนนั้นเขาคุกเข่าขอฉันแต่งงาน

ทุกอย่างมันพังไปหมด

ฉันไม่เคยรู้เลยว่าพี่สาวของเขาเป็นคนผลิตยาพวกนั้นขึ้นมา แถมยังมีแค่เขาที่มียาแก้ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงติดอยู่ในกรงนรกนั่นนานถึงห้าปี

“จะรื้อฟื้นเรื่องเก่า ๆ ขึ้นมาทำไม”

“เธอเลวไม่ต่างอะไรกับมาลิคเลยวาริส”

“แต่ตอนนี้เธอกำลังกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวนะมิลา”

“…”

“ทิ้งน้องสาวเอาไว้แบบนั้น ทำเหมือนไม่รู้จักนิสัยมาลิค ไม่เป็นห่วงน้องบ้างหรือไง”

“ฉันเชื่อใจคาแลน”

“ไอ้โง่นั่นน่ะเหรอ” ฉันกำมือแน่นเมื่อได้ยินที่เธอเอ่ย สภาพอย่างนี้แล้วยังกล้าพูดอะไรแบบนั้นออกมา อยากให้คาแลนได้ยินจริง ๆ และถ้าเขาจะทำอะไรเธอฉันคงไม่ห้ามเพราะมันสมควร

“ระวังคำพูดด้วย ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในถิ่นของเขานะวาริส”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน