เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 27

เคย์เดนเดินออกไป ส่วนฉันก็มองจอโทรศัพท์อยู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจรับสาย

(เฮียโทรไปตั้งนานทำไมหนูเพิ่งรับสาย)

“คือ…”

(มีอะไรหรือเปล่า หืม)

ฉันเม้มปากแน่นหัวใจเต้นรัวเพราะความกลัว กลัวจะถูกดุ กลัวถูกโกรธ กลัวหมดทุกอย่างเลย

(มิลาเป็นอะไรบอกเฮียได้ไหมคะคนดี)

“มะ... มิลาติดต่อมิน”

(…) พอพูดแบบนั้นคาแลนก็เงียบไป หากไม่ได้ยินเสียงหายใจคงคิดว่าเขาตัดสายไปแล้วแน่ ๆ

“เฮียพูดอะไรกับมิลาหน่อยได้ไหม”

(…)

“เฮียอย่าเงียบมิลาขอโทษ”

(ทำไมหนูไม่เชื่อฟังเฮียเลย)

“มิลาขอโทษ” ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดจริง ๆ ยิ่งคาแลนเงียบมันยิ่งกลัว ทุกครั้งที่เขาเงียบนั่นแปลว่าโกรธจริง ๆ

(เอาไว้ค่อยคุยกันนะ เฮียต้องเปลี่ยนแผน)

“… เพราะมิลาเหรอคะ”

(เอาไว้หนูพร้อมที่จะเชื่อใจเฮียแล้วเราค่อยคุยกัน)

“… เฮีย”

สายถูกตัดไปก่อนที่ฉันจะทรุดตัวลงร้องไห้ ยิ่งคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย คาแลนต้องเผชิญหน้ากับอันตราย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะฉันคนเดียว

ครั้งนั้นทำให้เขาเจ็บปวดเจียนตาย ครั้งนี้ก็ยังเป็นฉัน ไม่ได้เรื่องอะไรเลย แย่ที่สุด

“เอาโทรศัพท์มา” ไม่รู้ว่าเคย์เดนเข้ามาตอนไหนเพราะฉันมัวแต่ร้องไห้

“ฮึก~” ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยื่นมือมาก่อนจะเอาโทรศัพท์ให้เขา

“ต่อไปก็จำไว้ว่าอย่าทำแบบนี้ อย่าหักหลังคนที่กำลังช่วยเธอ”

“มิลาไม่ได้หักหลัง ฮึก~”

“ที่เธอติดต่อน้องสาวไปแบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการบอกที่อยู่ โชคดีแค่ไหนที่ครั้งนี้เราไหวตัวทัน ถ้ามีครั้งต่อไปมันโผล่มาที่เกาะแน่”

“ฮึก~”

“มันอยากได้ตัวเธอเพื่อไปต่อรองกับคาแลน ถ้าครั้งนี้มันทำสำเร็จอีก คาแลนมันจะเจ็บปวดขนาดไหนมิลา”

“…”

“พวกนั้นจ้องเล่นงานคาแลนอยู่ และเธอก็รู้ว่ามันยอมแลกทุกอย่าง ความรักทำให้กลายเป็นคนโง่ได้ขนาดนี้จริง ๆ”

พูดจบเขาก็เดินออกไป ปล่อยให้ฉันทบทวนคำพูดเหล่านั้น ไม่คู่ควรเลยจริง ๆ มันมีแต่คำ ๆ นี้ในหัว

ฉันมีความสุขมากที่ได้กลับมาอยู่ใกล้ ๆ เขาอีกครั้ง ได้รู้ว่าเรายังรักกัน รักกันมาก ๆ ความรักไม่เคยจางหายไปเลย

… แต่ถ้าเลือกได้ฉันไม่อยากกลับมาเป็นเรื่องที่วุ่นวายในชีวิตเขาเลย

Talk - คาแลน

ผมวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเอนตัวพิงโซฟาตัวใหญ่แล้วพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ

“เป็นอะไรไป” เฟลิกซ์ที่เห็นอาการรีบถามขึ้นทันทีเพราะเรากำลังวางแผนกันอยู่ “เปลี่ยนแผนก่อน”

“ทำไม?”

“มิลาโทรหามิน”

“กูบอกมึงแล้วว่าอย่าให้โทรศัพท์ แล้วพวกนั้นจับสัญญาได้ไหม”

“ลูกน้องกูปิดสัญญาณทัน ถ้าช้ากว่านั้นอีกนิดเดียวมันคงรู้แน่ ๆ”

“เธอเป็นห่วงน้องสาว เป็นแบบนี้กูเริ่มคิดแล้วว่าถ้ามีโอกาสเธอหนีแน่”

“ทำไมมิลาไม่เชื่อใจกูเลย” ในหัวของผมมันมีแต่คำถามนี้ ทั้งที่พร่ำบอกไปตั้งหลายครั้งแต่สุดท้ายเธอก็ยังไม่เคยเชื่อ

“จะเอายังไงก็บอกแล้วกัน เตรียมคนสแตนด์บายรอ”

“ขอบคุณ”

“ขอบคุณเหี้ยอะไร อย่ามาสุภาพกูไม่ใช่เมียมึง”

“ไอ้เวร!!!”

“คำนี้แหละที่คุ้นชิน อย่าพูดสุภาพมันไม่เหมาะกับหน้ามึงจำไว้คาแลน”

ผมจ้องเฟลิกซ์ คำว่าหมอไม่ได้ขัดเกลาให้มันกลายเป็นคนดีขึ้นมาเลย

“กูจะเข้าบ้านไปเยี่ยมหลาน”

“ข่าวออกขนาดนั้นมึงไม่เช็กบ้างหรือไง”

“เมื่อไร”

“ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ในข่าวบอกว่าคู่หมั้นของมาลิคถูก ลักพาตัว”

“…” ไอ้เวรนี่มัน!!! ไม่ยอมจริง ๆ

“บอกกูทีว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงคาแลน”

ผมคงคิดผิดที่ตัดสินใจมาหามันวันนี้ ไม่อยากให้คัลเลนรู้เลยมันต้องบ่นแน่ ๆ เพราะเคยเตือนแล้ว

“คาแลนกูรอคำตอบ”

“อืม”

“อืมอะไร? นี่มึง!!! ไอ้คาแลนกูบอกว่ายังไง”

สีหน้าเมื่อได้รู้ความจริงของคัลเลนบ่งบอกว่าหัวเสียไม่น้อย ถ้าผมไม่ใช่น้องชายคงโดนต่อยไปแล้ว

“กูบอกว่าอย่าแก้แค้นแบบนี้เพราะตัวมึงจะเจ็บเอง วันนั้นที่มาลิคประกาศแต่งงานสภาพมึงเหี้ยแค่ไหน ยังไปยุ่งอีกรึไง”

“กูไม่ได้ทำเพื่อแก้แค้น”

“แล้วมึงไปแย่งตัวคู่หมั้นมันมาทำไม”

“มิลาไม่ใช่ของมัน เธอเป็นของกูเป็นมาตั้งแต่แรก”

“มึงมันจมปลัก!!”

“กูไม่มีเวลาอธิบายตอนนี้เพราะเรื่องมันยาว แต่มึงอย่าอคติกับเธอเลย มิลามีเหตุผล”

“เหตุผลอะไรที่ทำให้ทิ้งมึงได้ อะไรที่สำคัญกว่ามึง เธอกลับมาพร้อมยืนข้าง ๆ มาลิค มึงคิดอะไรอยู่คาแลนถึงได้เอาคนที่ไม่เห็นค่าตัวเองกลับเข้ามาในชีวิต”

“คัลเลนคำพูดของมึงแรงเกินไป กูบอกแล้วไงว่ามิลามีเหตุผล ทุกอย่างที่เรารู้มันคือฝีมือของมาลิคทั้งนั้น”

“ถึงมีเหตุผลแต่เธอทำมึงเจ็บปวดขนาดนั้น ให้กูทำใจยอมรับตอนนี้คงไม่ได้ ไม่ต้องพามาเจอ”

“คัลเลน…” ผมถอนหายใจเบา ๆ คิดไว้แล้วว่ามันต้องออกมาเป็นแบบนี้

“ขอบคุณที่เข้าใจกูคัลเลน”