เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 41

Talk - มิลา

ควรดีใจ ยินดีและยืนมองคนที่รักกำลังจะเริ่มต้นใหม่อยู่ห่าง ๆ ใช่ไหม แล้วทำไมกัน ทั้งที่เป็นฝ่ายขอร้องแต่กลับเสียใจขนาดนี้

มาลิคตั้งใจพาเข้าไปทักทายคาแลนที่อยู่ในร้านอาหารกับคู่เดตของเขา ถึงจะรู้สึกเจ็บแต่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นมันมีแต่คำว่าเหมาะสม ทั้งคู่เหมาะสมกันมากจริง ๆ

“เห็นหรือยังว่ามันเริ่มใหม่ไปแล้ว” คนที่นั่งเบาะข้าง ๆ ภายในรถหรูหันมาพูด

“มิลาไม่ได้ตาบอด”

“ฉันก็แค่อยากย้ำให้เธอรู้ตัว”

“…”

“อยู่กับฉันเธออยากได้อะไร ฉันให้เธอทุกอย่าง ถ้าแต่งกันแล้วเธอจะได้เป็นใหญ่เป็นนายหญิงของบ้าน” ใบหน้าคมคายขยับมาใกล้ ๆ ก่อนจะจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้นหันมาประจันหน้า “เลิกเพ้อถึงมันได้แล้วมิลา ตอนนี้คาแลนไม่ได้หยุดยืนรอเธอแล้วนะ มันกำลังจะเริ่มต้นใหม่กับคนที่เหมาะสม”

“หยุดพูดสักที มิลาไม่อยากฟัง”

“เธอต้องฟัง”

ฉันปัดมือหนาออกด้วยความรู้สึกไม่พอใจ เห็นหมดแล้วไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำก็ได้ “คุณอย่าหวังให้มิลาไปเป็นอย่างที่บอกเลยค่ะ ผู้หญิงที่สนใจคุณมีตั้งเยอะ”

“แต่ฉันสนใจเธอ สวยขนาดนี้ไม่แปลกที่คาแลนมันจะทั้งรักทั้งหลง”

“คุณสนใจแค่ตัวเองมาลิค”

คนที่ถูกต่อว่ายิ้มมุมปากก่อนจะผละใบหน้าออก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดอะไรทำนองนี้ แต่ฉันไม่เคยเชื่อคำที่ออกจากปากเขาเลย สำหรับผู้ชายที่ชื่อมาลิคไม่สามารถไว้ใจได้สักอย่าง

“พรุ่งนี้เธอต้องไปออกงานกับฉัน”

“ค่ะ”

“ทำไมพูดง่ายจังหืม?”

“ถ้าบอกว่าไม่ ก็ถูกบังคับอยู่ดีนี่คะ”

บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น รถหรูขับมาจอดที่คอนโด เมื่อเข้ามาในห้องก็รีบโทรหามิน พักนี้เราไม่ได้คุยกันเลย น้องไม่ค่อยรับสาย ขอให้ย้ายกลับมาอยู่ด้วยกันก็ไม่ยอม พอบอกว่าอยากไปหามาลิคก็ไม่ให้ไป

ฉันไม่เข้าใจหลาย ๆ อย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้

“ทำไมถึงไม่ยอมรับสายนะ” ร้อนใจเพราะโทรหามินลี่มาห้าสายแล้วแต่ไร้การตอบรับ เป็นอะไรหรือเปล่า เป็นห่วงจนนั่งไม่ติดแล้ว

ผ่านไปจนดึกก็ไร้การโทรกลับจากน้องสาว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่อยากคิดแต่ทุกอย่างมันเริ่มชัดเจนขึ้นจริง ๆ หรือเปล่า ตอนนี้ฉันไว้ใจใครได้บ้าง ภาวนาขอให้อย่าเป็นแบบนั้นเลย

#วันต่อมา

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นในโรงแรมหรูระดับห้าดาว ฉันที่อยู่ในชุดราตรีเดินเข้ามาภายในงานพร้อมมาลิค มีนักข่าวถ่ายภาพของเราอยู่ทั้งสองฝั่งทางเดิน มันคงเป็นเรื่องบังเอิญที่ด้านหลังนั้นคือคู่ของคาแลนกับคุณหนูลี่ตระกูลเว่ยหลินกำลังเดินเข้ามาในงานเหมือนกัน

“เจอกันอีกแล้วนะครับ” เป็นมาลิคที่เอ่ยทักทายทั้งสองคนอยู่ แขนแกร่งโอบเอวฉันไว้ไม่ยอมปล่อย

ฉันเบือนหน้าหันหนีสายตาคมคู่ตรงหน้าที่เอาแต่จ้องมองไม่ลดละ เขามากับเธอคู่ที่เหมาะสมแต่กลับมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น

“คุณคาแลนมองคู่หมั้นของผมเกินไปแล้วนะครับ” มาลิคเป็นฝ่ายท้วงขึ้นมาก่อนที่สายตาคมจะตวัดมองเจ้าของเสียงทุ้ม “เวลาเจออะไรสวย ๆ งาม ๆ ก็อยากจะมองเป็นธรรมดา”

“พูดแบบนี้คุณหนูตระกูลเว่ยคงเสียใจแย่”

“ไม่เลยค่ะ พี่คาแลนพูดถูก เจอเมื่อวานว่าสวยแล้ววันนี้เธอสวยมาก ๆ เลยนะคะ”

คุณหนูลี่เธอยิ้มให้ฉัน สัมผัสได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนดีจากเนื้อแท้

“คุณสองคนก็เหมาะสมกันมากเลยนะคะ” ฉันพูดขึ้นมาก่อนจะถูกสายตาตัดพ้อของคนตัวสูงตรงหน้าจ้องมอง ทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไหว

“ไปกันเถอะลี่ พี่จะพาไปแนะนำกับผู้ใหญ่ทางนั้น”

“ขอตัวก่อนนะคะ”

หลังจากทั้งคู่เดินไปแล้วฉันพยายามแกะมือที่โอบเอวของมาลิคออก แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย

“นักข่าวเยอะขนาดนี้ช่วยทำตัวให้เหมือนคู่ที่กำลังจะหมั้นกันมันนักหนามากรึไง”

“แค่เรื่องสร้างภาพ มิลาไม่สนใจ”

“อยู่นิ่ง ๆ ไปซะ”

ฉันถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะยอมอย่างเลี่ยงไม่ได้ มาลิคพามาแนะนำให้ผู้ใหญ่ในงานรู้จัก ต้องปั้นหน้ายิ้มทั้งที่ภายในใจกำลังเศร้า

ฉันและคาแลนยืนห่างไม่ไกลนัก เราสองคนมักจะเผลอสบตากันบ่อย ๆ นั่นหมายความว่าไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรเราสองคนก็จะอยู่ในสายตาของกันและกันเสมอ

กว่าจะหาเวลาปลีกตัวมาห้องน้ำได้ยิ้มจนเหงือกแทบแห้ง เบื่องานสังคมแบบนี้ที่สุด

ปัง!! ปัง!! ปัง!!

เสียงปืนดังสนั่นทำให้ฉันที่กำลังล้างมือสะดุ้งโหย่งรีบออกมาจากห้องน้ำเพื่อมองดูว่าเกิดอะไรขึ้น กลับเห็นผู้คนกำลังวิ่งสวนกันให้วุ่น บ้างก็ชนกันจนล้ม

ปัง!! กระสุนปืนเฉียดหน้าฉันไปแค่คืบ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบสั่นกลัว ขามันแข็งทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง

ตรงหน้ามีชายคนหนึ่งกำลังหันกระบอกปืนมาทางฉัน แต่ถูกใครก็ไม่รู้ยิงก่อนที่เขาจะลั่นไกล

“หนู”

“ฮะ... เฮีย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน