เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 43
สรุปบท เด็กดื้อ - 43 ลืมให้ได้แล้วกัน: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
ตอน เด็กดื้อ - 43 ลืมให้ได้แล้วกัน จาก เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
เด็กดื้อ - 43 ลืมให้ได้แล้วกัน คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนติก เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD ที่เขียนโดย GoodNovel เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ฉันมองหน้าพี่ลีวายด้วยความรู้สึกที่สุดแสนจะเจ็บปวด แต่มันก็ดีแล้วที่เขาคิดยังไงก็พูดออกมา ไม่หลอกให้ฉันคิดฝันไปไกล
“มิลินจะจำคำ ๆ นั้นไว้ให้ขึ้นใจเลยนะคะ” ที่บอกไปจริง ๆ แล้วฉันพยายามเข้มแข็งทั้งที่ภายในใจนั้นบอบช้ำสาหัส
“ใช่! เธอต้องจำให้ขึ้นใจ”
“ขอบคุณที่คอยเตือนมิลินอยู่ตลอดนะ”
“อืม”
“จะปลดล็อกรถให้ได้หรือยังคะ”
พี่ลีวายหันมามองค้อนด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก ก่อนจะบอกเสียงเย็น “บอกว่าเอื้อมมาปลดเอง”
“ก็ได้ค่ะ” ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะหากไม่ทำก็
อาจจะไม่ทันเครื่อง มันมีแค่ทางเลือกเดียว
ขณะที่โน้มตัวคร่อมลงมาทาบบนท่อนขาแกร่ง จู่ ๆ มือหนา
ของพี่ลีวายก็ล้วงเข้ามาในเสื้อทำเอาฉันสะดุ้งรีบผละตัวออกทันที
“ท… ทำอะไรคะ”
“อย่าทำตัวใสซื่อหน่อยเลย เอากับฉันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว”
“…” ได้ยินคำ ๆ นั้นมันทำให้ฉันต้องกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด เพราะเขาพูดมันบ่อยมาก ๆ
พี่ลีวายคว้ามือมาบีบที่หน้าของฉันพร้อมจ้องอย่างไม่ละสายตา
“อื้อ เจ็บนะคะ”
“… หวังว่าเธอจะเลิกรู้สึกกับฉันได้อย่างที่ต้องการ”
“…” คำพูดนั้นเป็นการตอกย้ำ มันยิ่งทำให้ฉันฮึดสู้
สายตาคมเอาแต่จ้องหน้าฉันโดยไม่พูดอะไร ก่อนที่จะพ่น
ลมหายใจออกมาแรง ๆ แล้วปล่อยมือออกจากพวงแก้มของฉัน
ฉันยกมือขึ้นมาลูบแก้มของตัวเอง แล้วบอก “ปลดล็อกรถให้
สักทีสิคะ”
“คิดว่าฉันอยากรั้งเธอไว้รึไง!!”
“ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมไม่ยอมปลดล็อกรถให้มิลิน”
จบคำพูดของฉันพี่ลีวายก็เอามือไปปลดล็อกรถแล้วหันมา
จ้องหน้า ก่อนจะเอ่ยคำที่เย็นชา “ลงไปจากรถของฉันซะ!!”
กับไอ้แค่คำพูดนั้นทำไมถึงทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดได้มากขนาดนี้ ก็ไม่รู้ จู่ ๆ ก็อยากจะร้องไห้ออกมาแต่ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ จากนั้นก็
เปิดประตูลงจากรถ
หลังจากที่เอากระเป๋าลงจากรถแล้วพี่ลีวายก็ขับรถออกไป
ด้วยความเร็ว ก่อนหยดน้ำตามันจะไหลอาบแก้ม ฉันพยายามไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขาแล้วแต่ตอนนี้มันไม่สามารถอดกลั้นได้
ต่อจากวันนี้ไปจนถึงอีกสามเดือนข้างหน้า หวังว่าความรู้สึก
ของฉันจะมีการเปลี่ยนแปลง
“มายืนร้องไห้ทำไมตรงนี้”
เสียงทุ้มที่เอ่ยท้วงทำให้ฉันสะดุ้งแล้วรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนแก้ม ก่อนจะหันมองว่าเป็นใคร
“พี่… คัลเลน” รู้สึกแปลกใจพอสมควรที่เห็นว่าพี่คัลเลน
เพื่อนของพี่ลีวายอยู่ที่นี่
“ไอ้ลีวายมันคงร้ายมากเลยสินะ”
“…” พอได้ยินคำถามนั้นฉันก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไร จึงเลือกที่จะชวนคุยเรื่องอื่น “พี่คัลเลนจะไปไหนเหรอคะ”
“พี่มีธุระต้องไปจัดการที่อังกฤษ”
“เหรอคะ มิลินก็กำลังจะไปอังกฤษเหมือนกัน”
“ขึ้นเครื่องไปพร้อมพี่ไหม”
“คะ?” คำถามนั้นของพี่คัลเลนทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วแปลกใจ และรู้สึกงุนงง
“พี่นั่งเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว เธออยากนั่งไปด้วยกันหรือเปล่า?”
“เอ่อ…”
“ไอ้ลีวายมันคงไม่ว่าอะไร”
“คงไม่หรอกค่ะ เขาไม่เคยสนใจมิลิน”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ”
ไม่พูดเปล่าพี่คัลเลนยังถือวิสาสะเอากระเป๋าของฉันไปถือเองเฉยเลย เพราะแบบนี้มันก็เท่ากับว่าไม่สามารถปฏิเสธเขาได้
“แต่… มิลินจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้วนะคะ”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD