เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 43

#วันต่อมา

กว่าจะได้โทรศัพท์แทบไม่ได้นอน คงไม่ต้องอธิบายใช่ไหมว่าฉันต้องแลกกับอะไร เขามันเจ้าเล่ห์ ในหัวหมกมุ่นไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนา

หลังจากตื่นนอนทำธุระส่วนตัวเสร็จฉันก็โทรหาพี่เรย์เพื่อจะบอกว่าได้สิ่งที่เขาต้องการมาแล้วคือหุ้นของบริษัท

( มีอะไร ทำไมจู่ๆ ถึงโทรมาหาพี่ ) นี่คือคำแรกที่พี่ชายเอ่ยถามกับฉัน ซึ่งมันไม่ใช่เรืีองแปลกอะไรเพราะฉันไม่เคยโทรหาเขาเลยตั้บแต่มาอยู่ที่นี่

“เกลได้หุ้นของบริษัทแล้ว”

( ทำดีมากเกล )

“ค่ะ”

( จะนัดเจอที่ไหน )

“ทำไมต้องนัดเจอ”

( หรือเกลจะเอาเอกสารมาให้ที่บ้าน )

“เกลไม่อยากกลับไปเหยียบที่บ้านด้วยซ้ำ”

( พูดแบบนี้ถ้าพ่อได้ยินจะถูกดุเอานะ )

“เอกสารนี้เดี๋ยวเกลจะส่งให้แล้วกันค่ะ” ฉันไม่สนใจที่พี่เรย์บอกพร้อมพูดตัดบท

( อยากกลับมาอยู่ที่บ้านไหม พี่จะช่วยพูดกับพ่อให้ )

“ทำไมจู่ๆ ถึงถามแบบนั้นล่ะคะ”

( พี่กลัวว่าเกลจะรักมัน )

“ถ้าเกลรักเขาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นหรอ”

( อย่าแม้แต่จะคิด เรื่องนี้ทั้งพี่และพ่อไม่มีทางยอม )

“ส่งให้เกลเป็นเมียเขายังทำได้เลย ไม่ใช่ว่าอยากได้คัลเลนเป็นลูกเขยหรอกหรอ”

( พี่จริงจังอยู่ อย่าพูดยั่วอารมณ์นะเกล )

“ก็จริงจังอยู่เหมือนกัน เกลไม่ใช่หุ่นยนต์ มีความรู้สึก”

( พูดแบบนี้หลงรักมันแล้วใช่ไหม )

“ใช่ เกลรู้สึกกับเขา เกลรักศัตรูของพี่เรย์แล้วมันยังไงต่อหรอคะ”

( พี่เตือนว่ายังไง )

“หยุดสั่งสักที ตัดขาดกันไปเลยก็ได้ ไม่อยากกลับไปอยู่กับครอบครัวที่ผลักไสให้เกลมาลงนรกหรอก”

( อย่าพูดแบบนี้ เกลเป็นน้องสาวของพี่จะให้ตัดขาดได้ยังไง )

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเกลไม่คิดจะกลับไปแล้ว ต่อให้ถูกไล่ไม่มีที่ซุกหัวนอนเกลก็จะไม่อ้อนวอนขอให้พี่เรย์กับพ่อเห็นใจ”

( เกลพูดบ้าอะไรออกมา )

“เดี๋ยวส่งเอกสารไปให้ แล้วไม่ต้องโทรมานะไม่อยากคุยกับคนเห็นแก่ตัว ฝากบอกพ่อด้วย”

ฉันกดตัดสายก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ความรู้สึกในตอนนี้มันเคว้งไปหมดเหมือนตัวคนเดียวบนโลก

ฉันเบื่อแล้วที่จะต้องมาฟังประโยคซ้ำๆ จากพี่ชายของตัวเอง ซึ่งการกระทำกับคำพูดมันสวนทางกัน มันก็แค่รูปประโยคที่ฟังดูดีเท่านั้น

“อึก~” ฉันค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่คิดจะเช็ดมันออกจากแก้ม คิดว่าตัวเองเข้มแข็งกับเรื่องนี้แล้วแต่ไม่เลย คำพูดของคาแลนมันเป็นจริงทุกคำไม่เถียงเลย

“ร้องไห้ทำไม”

เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยถาม ไม่รู้ว่าคัลเลนเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไร

“เกล ใครทำให้เธอร้องไห้”

“ถามก็ตอบ”

คนที่ถามแล้สไม่ได้คำตอบดูเหมือนจะหงุดหงิด เขาเดินมาหยุดตรงหน้าก่อนจะค่อยๆ นั่งลงเอามือมาจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้น

“มะลิหรือฟ่านฟ่าน?”

“อึก~”

“แค่ตอบมา ฉันจะไปจัดการให้”

“มะ ไม่ใช่ อึก~”

ฉันโผล่กอดคนตรงหน้าแน่นคงเพราะตอนนี้อ่อนแอเกินไป ความรู้สึกมันอ่อนแอ อยากมีใครสักคนที่อยู่ข้างๆ ถึงแม้ว่าคนๆ นั้นจะเป็นใจร้ายก็ตาม ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะมาเล่นสงครามประสาทอะไรทั้งนั้น

“ขอเกลกอดคุณหน่อยได้ไหม อย่าเพิ่งผลักไสกันเลยนะคะ”

“ฉันยังไม่ได้ห้าม”

“อยากกอดก็กอดไป นานเท่าไรก็ได้ฉันให้กอดฟรีไม่คิดเงิน” คนที่ใจร้ายในตอนนี้กลายเป็นคนที่ฉันรู้สึกปลอดภัยในเวลาที่อยู่ด้วย ไม่เคยได้รับการโอบกอดจากเขามาก่อนก็เลยไม่รู้ว่ามันอบอุ่นมากขนาดนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน