เหมยฮวาบัญชาการ บทที่ 73 ศึกชิงเสบียง

ฝูซิ่นเล่อนำกองทหารเดินทางเข้าสู่เมืองหวงเจา เพื่อมาดักปล้นเสบียงของทัพต้าเจาที่กำลังจะถูกส่งมาจากเมืองหลวง เขามั่นใจว่าฮ่องเต้ต้าเจาย่อมไม่มีวันปล่อยให้โอรสและกองทัพต้องอดอยากจากการถูกปล้นเสบียงในคืนที่ผ่านมา ดังนั้นภายในวันนี้ กองเสบียงจากเมืองหลวงจะต้องเดินทางมาถึงลวี่เจาเป็นแน่

“รายงาน!” สายของฝูซิ่นเล่อที่เขาให้ไปสืบข่าวคราวในเมืองลวี่เจาวิ่งเข้ามา “เรียนท่านแม่ทัพขณะนี้ทัพต้าเจาส่งพลทหารประมาณห้าพันนายออกจากเมืองลวี่เจา คาดว่าน่าจะไปรอรับเสบียงจากเมืองหลวงขอรับ”

“คราวก่อนเราส่งทหารห้าพันไปคุ้มกันเสบียง พวกมันฆ่าคนของเราไม่เหลือรอดแม้แต่คนเดียว” ฝูซิ่นเล่อพูดเสียงค่อย แต่กลับเจือไปด้วยความเจ็บแค้น “ครั้งนี้เราจะทำกับมันเช่นที่มันทำกับพวกเรา!”

ศึกครั้งนี้ฝูซิ่นเล่อมิได้นำม้ามาด้วย เพราะเขาหมายใจจะนำม้าของศัตรูกลับไป เมื่อไม่มีม้าก็สามารถซ่อนตัวระหว่างทางได้ไม่ยาก ยิ่งมีทหารที่เจ้าเมืองหวงเจากับเจ้าเมืองลวี่เจามอบให้ ซึ่งเป็นผู้ชำนาญในพื้นที่อยู่ด้วยแล้ว การซุ่มซ่อนตัวเพื่อการบุกโจมตีครั้งนี้จึงไม่ใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง

การเคลื่อนไหวของเหล่าพลทหารหนึ่งหมื่นห้าพันนายเงียบเชียบอย่างไม่น่าเชื่อ ทหารแต่ละคนฝีเท้าเบาราวกับมีวิชาตัวเบาเลิศล้ำ ฝูซิ่นเล่อแบ่งทหารเป็นสองกอง ขนาบถนนที่ใช้ขนส่งเสบียงทั้งด้านซ้ายและขวา รออยู่ราวสองชั่วยาม ในที่สุดก็ได้เห็นกองเสบียงจากเมืองหลวง

เนื่องจากเส้นทางการขนส่งเสบียงครั้งนี้อยู่ในเขตต้าเจา ไม่เชื่อมต่อกับพื้นที่ของต้าจิน หรือเขตแดนที่ต้าจินยึดครองไปได้ ทัพต้าเจาจึงไม่ทันระวังว่าจะมีศัตรูแอบแฝงมาดักปล้นชิง จนกระทั่งได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

“โจมตี!” ฝูซิ่นเล่อตะโกนสั่งการ

พลทหารทุกคนไม่รอช้า รีบออกจากที่ซ่อนแล้วโจมตีทหารคุ้มกันเสบียง ดังเช่นที่พวกต้าเจาเคยกระทำต่อต้าจิน จำนวนทหารที่มากกว่าสามเท่า กอปรกับฝีมือการต่อสู้ของทหารกล้าทัพไป๋หู่ ทำให้ฝ่ายต้าจินได้เปรียบ เสวียนชิงที่มาคุ้มกันเสบียง เห็นเสบียงของตนกำลังจะถูกชิงไปก็สั่งการให้ทหารกระจายกำลังออกต่อสู้คุ้มกัน แต่คาดไม่ถึงว่า ยามนี้ทหารทัพไป๋หู่จะฮึกเหิมดุดันกว่าที่เขาเคยพบ เนื่องจากยามนี้ทหารทุกคนล้วนต้องสู้ตายเพื่อให้ได้มาซึ่งเสบียง หาไม่ พวกเขาอาจต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ด้วยความหิวโหย

“เจ้าจงเร่งนำเสบียงสองร้อยคันสุดท้ายหันหลังไปเมืองหลวง” เสวียนชิงสั่งการนายทหารผู้หนึ่ง

“ขอรับ รองแม่ทัพ!”

เสวียนชิงเร่งควบม้าไปยังรถม้าขนเสบียงสองร้อยคันแรก แล้วสั่งให้นายทหารเร่งนำเสบียงกลับไปยังเมืองลวี่เจา ทหารกระจายกำลังกันออกห่างจากรถขนเสบียงที่อยู่ระหว่างกลาง พลทหารทัพไป๋หู่รีบมุ่งหน้าเข้าหาเสบียงที่ถูกทิ้งไว้ ทว่ายังไม่ทันแตะต้องรถม้า ก็ได้ยินเสียงฝูซิ่นเล่อตะโกนห้ามเสียงดังลั่น

“ถอยออกมาจากรถม้าพวกนั้น ถอย!”

พลทหารชะงักมือ ซึ่งเป็นวินาทีเดียวกับที่เสวียนชิงยิงธนูเพลิงเข้าใส่รถม้าคันหนึ่ง

“วิ่ง!”

พลทหารรีบทำตามคำสั่ง ทว่าวิ่งไปได้เพียงไม่กี่ก้าว รถม้าคันที่เสวียนชิงยิงด้วยธนูเพลิงก็ระเบิดทั้งคัน

แรงระเบิดทำให้พลทหารโดยรอบกระเด็นไปคนละทิศละทาง นับเป็นโชคดีของทุกคนที่ฝูซิ่นเล่อสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ จึงสั่งให้ทหารถอยห่างจากรถม้าขนเสบียงที่ไม่มีคนสนใจ แล้วก็เป็นจริงดังที่เขากังวล รถม้าคันที่ถูกทิ้งเหล่านั้นเต็มไปด้วยระเบิดที่รอการจุดจากเสวียนชิง

ทหารทัพไป๋หู่ไม่มีใครบาดเจ็บสาหัส เนื่องจากวิ่งหนีออกมาได้ทันเวลา เสวียนชิงโมโหยิ่งนัก ที่ฝูซิ่นเล่อรู้ทันแผนการของตนได้

“พวกเจ้าตามกองเสบียงที่หนีกลับไปทางเมืองหลวง ส่วนพวกเจ้าตามไปสกัดเสบียงที่ล่วงหน้าไปเมืองลวี่เจา!” ฝูซิ่นเล่อสั่งการกับนายทหารที่ติดตามมา

“ขอรับท่านแม่ทัพ”