เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 71

กองกำลังของเฉาเทียนเอาชนะเสวียนชิงได้ และสามารถนำเสบียงกลับคืนสู่หลันเจา แม้ว่าจะเหลือเสบียงเพียงไม่มาก เนื่องจากถูกทหารต้าเจากินใช้ไปหลายส่วนก็ตาม

ฝูซิ่นฮวาและฝูซิ่นเล่อดูเสบียงที่เหลืออยู่ พร้อมคำนวณว่าจำนวนเสบียงเพียงเท่านี้จะพอให้กินได้สักกี่คน และกินได้ไปอีกกี่วันกัน

“จากจำนวนทหารและชาวบ้านที่เราต้องเลี้ยงดู ต่อให้กินอยู่อย่างประหยัดอย่างไร ก็คงอยู่ได้ไม่เกินสองวัน” ฝูซิ่นเล่อพูดอย่างเครียดจัด

“เช่นนั้นก็ให้ทหารทุกคนกินให้อิ่มท้องเสียตั้งแต่คืนนี้” ฝูซิ่นฮวาตอบ ก่อนจะเดินไปสั่งโรงครัวให้ปรุงอาหารเต็มจำนวนโดยไม่ต้องกักตุนส่วนใดไว้

คนครัวรับคำสั่งแล้วรีบทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ฝูซิ่นฮวาเดินเข้าไปในกระโจมที่พักของตนพร้อมสองสาวใช้ ฝูซิ่นเล่อก็คิดจะไปพักผ่อนเช่นกัน หากมิใช่เพราะซินเอ๋อร์เดินเข้ามาหาเขาเสียก่อน

“องค์หญิง” ฝูซิ่นเล่อค้อมศีรษะให้

“เรียกข้าว่าซินเอ๋อร์เถิด ยามนี้ข้าไม่ใช่องค์หญิงอีกต่อไปแล้ว” นางกล่าวพร้อมรอยยิ้มเศร้า “เราคุยกันสักหน่อยได้หรือไม่”

“ย่อมได้”

“เชิญท่านแม่ทัพ”

องค์หญิงซินเอ๋อร์ที่บัดนี้กลายเป็นเพียง ‘ซินเอ๋อร์’ หญิงสาวสามัญชนคนหนึ่งเดินนำฝูซิ่นเล่อมาถึงบริเวณที่ไม่ค่อยมีคนแล้วจึงเริ่มพูดคุย

“ยินดีด้วยที่สามารถนำเสบียงกลับมาได้”

“ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณท่าน หากไม่ได้ท่านช่วยบอกว่าเสบียงถูกเก็บไว้ที่ใด เราคงไม่อาจนำเสบียงคืนมาได้”

ซินเอ๋อร์ส่ายหน้า “เสบียงที่ได้มานั้นท่านก็แบ่งปันแก่ชาวต้าเจาด้วย อย่างไรเสีย ข้าก็ยังเป็นฝ่ายที่ต้องขอบคุณท่าน”

“เช่นนั้นก็ถือว่าเราเสมอกันเถิด” ฝูซิ่นเล่อว่า ซินเอ๋อร์ยิ้มรับด้วยรอยยิ้มจริงใจ

“ข้าอยากขอถามท่านแม่ทัพตรง ๆ สักเรื่องหนึ่งได้หรือไม่” หญิงสาวถาม

“เชิญถามมาเถิด”

“ที่ผ่านมาที่ข้าได้มีโอกาสดูแลท่าน...ท่านเคยมีใจให้ข้าบ้างหรือไม่”

“...”

“แม้เพียงเศษเสี้ยวของความรู้สึกของท่าน ท่านเคยมอบมันให้ข้าบ้างหรือเปล่า”

ซินเอ๋อร์ยิ้มให้กับทุกคำที่ได้ถาม ส่งให้ใบหน้าของนางยิ่งงดงามมากขึ้นไปอีก ฝูซิ่นเล่อไม่ปฏิเสธว่านางคือสตรีที่งดงามที่สุดที่เขาเคยพบ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาจึงไม่เคยหวั่นไหวกับนางแม้แต่น้อย

บางทีอาจเป็นเพราะมีสตรีนางหนึ่งที่แย่งชิงหัวใจของเขาไปก่อนหน้านางแล้วก็เป็นได้

“เรื่องนี้ข้าผิดต่อท่าน” ฝูซิ่นเล่อกล่าว “ข้ารู้ว่าท่านมีใจให้ แต่ข้ามิอาจสนองตอบได้”

“เพราะข้าเป็นไส้ศึกที่ถูกส่งมาเช่นนั้นหรือ”

“ไม่ใช่” ฝูซิ่นเล่อปฏิเสธ “หากข้าจะรัก ข้าไม่สนใจว่าสตรีผู้นั้นจะเป็นใคร มาจากไหน หรือมาหาข้าด้วยจุดประสงค์ใด”

“...”

“ข้าได้มอบความรู้สึกของตนให้คนอื่นก่อนที่จะพบกับท่าน”

“อย่างที่พวกเจ้าทราบ กองทัพจะแข็งแกร่งหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับเสบียง การไร้ซึ่งเสบียงจึงหมายถึงความพ่ายแพ้ของกองทัพ และในยามนี้ทัพไป๋หู่ของเรากำลังจะหมดสิ้นด้วยเสบียงแล้ว”

น้ำเสียงของฝูซิ่นเล่อไม่มีเค้าความสิ้นหวังแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน กลับฮึกเหิมจนผู้ฟังก็มิได้สิ้นหวังตาม ด้วยเชื่อในสติปัญญาของแม่ทัพและกุนซือที่พวกเขาติดตามออกศึกมาเนิ่นนาน

“ข้าวมื้อนี้ขอให้พวกเจ้าทั้งหลายจงกินให้อิ่มหนำ เพราะนี่คือข้าวมื้อสุดท้ายที่พวกเราจะได้กิน” ฝูซิ่นฮวากล่าว “กองทัพต้าเจาก็มิอาจอยู่ได้โดยไร้เสบียง ฮ่องเต้ต้าเจาจะต้องส่งเสบียงจากเมืองหลวงมาให้ทัพต้าเจาภายในวันพรุ่งนี้เป็นแน่”

“...”

“เป็นเหตุให้วันพรุ่งนี้เราจะเคลื่อนพลบุกลวี่เจาด้วยกัน”

เหล่าพลทหารส่งเสียงเฮลั่น ความรู้สึกฮึกเหิมถูกสองพี่น้องสกุลฝูปลุกขึ้นมา เลือดนักสู้ในกายทหารแต่ละคนเดือดพล่าน ด้วยหมายมั่นที่จะเป็นฝ่ายแย่งชิงเสบียงของต้าเจาบ้าง

“พรุ่งนี้เราจะทำลายเส้นทางขนส่งเสบียงของทัพต้าเจา แล้วช่วงชิงเสบียงของมันมาเป็นของเรา พรุ่งนี้เราจะล้างแค้นให้พี่น้องที่ต้องตายจากการปล้นเสบียงของเสวียนชิง และพรุ่งนี้ เราจะไปกินข้าวของพวกต้าเจาด้วยกัน!”

เหล่าพลทหารต่างเปล่งเสียงร้องเฮ ราวกับจะส่งเสียงนั้นให้ดังไปถึงทัพต้าเจาเพื่อข่มขวัญศัตรู ฝูซิ่นฮวามองเห็นความกล้าหาญฮึกเหิมในดวงตาของเหล่าทหาร ริมฝีปากอิ่มก็คลี่ยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มเย็นที่เปี่ยมด้วยพลังอำนาจ ที่สามารถเรียกขวัญของเหล่าทหารกล้าขึ้นมาได้

ด้วยกลศึกของนาง พรุ่งนี้จะต้องเป็นอีกวันที่ต้าเจาพ่ายแพ้ กองทัพต้าเจาจะต้องอดอยากและอ่อนกำลังลง จนมิอาจต้านทานทัพไป๋หู่ได้

นัยน์ตาเยือกเย็นเหลือบมองไปยังทหารต้าเจาที่ถูกมัดติดอยู่กับเสา สีหน้าและดวงตาของทหารผู้นั้นมีแววหวาดหวั่น ฝูซิ่นฮวาเดินไปหาทหารต้าเจา ผู้ซึ่งขโมยใบหน้าพลส่งข่าวของนางมาสวม แล้วยังบังอาจให้ร้ายสามีของนางเพื่อสร้างความแตกแยก

“ยังจำที่ข้าพูดได้อยู่หรือไม่” ฝูซิ่นฮวาถามเสียงเย็น

ทหารผู้นั้นมิอาจตอบได้ ด้วยถูกมัดปากไว้ ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองฝูซิ่นฮวาอย่างเคียดแค้นชิงชัง พยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการเพื่อฆ่าสตรีตรงหน้า

“ข้าบอกว่าจะให้เจ้าได้อยู่ดูความพ่ายแพ้ของทัพต้าเจา ซึ่งข้าได้ให้เจ้าเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่นั่นยังไม่เพียงพอ ข้าจะให้เจ้าทนมองพวกพ้องของเจ้าพ่ายแพ้ซ้ำ ๆ จนกว่าเจ้าจะอกแตกตาย ข้าสัญญา!”