เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 71

กองกำลังของเฉาเทียนเอาชนะเสวียนชิงได้ และสามารถนำเสบียงกลับคืนสู่หลันเจา แม้ว่าจะเหลือเสบียงเพียงไม่มาก เนื่องจากถูกทหารต้าเจากินใช้ไปหลายส่วนก็ตาม

ฝูซิ่นฮวาและฝูซิ่นเล่อดูเสบียงที่เหลืออยู่ พร้อมคำนวณว่าจำนวนเสบียงเพียงเท่านี้จะพอให้กินได้สักกี่คน และกินได้ไปอีกกี่วันกัน

“จากจำนวนทหารและชาวบ้านที่เราต้องเลี้ยงดู ต่อให้กินอยู่อย่างประหยัดอย่างไร ก็คงอยู่ได้ไม่เกินสองวัน” ฝูซิ่นเล่อพูดอย่างเครียดจัด

“เช่นนั้นก็ให้ทหารทุกคนกินให้อิ่มท้องเสียตั้งแต่คืนนี้” ฝูซิ่นฮวาตอบ ก่อนจะเดินไปสั่งโรงครัวให้ปรุงอาหารเต็มจำนวนโดยไม่ต้องกักตุนส่วนใดไว้

คนครัวรับคำสั่งแล้วรีบทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ฝูซิ่นฮวาเดินเข้าไปในกระโจมที่พักของตนพร้อมสองสาวใช้ ฝูซิ่นเล่อก็คิดจะไปพักผ่อนเช่นกัน หากมิใช่เพราะซินเอ๋อร์เดินเข้ามาหาเขาเสียก่อน

“องค์หญิง” ฝูซิ่นเล่อค้อมศีรษะให้

“เรียกข้าว่าซินเอ๋อร์เถิด ยามนี้ข้าไม่ใช่องค์หญิงอีกต่อไปแล้ว” นางกล่าวพร้อมรอยยิ้มเศร้า “เราคุยกันสักหน่อยได้หรือไม่”

“ย่อมได้”

“เชิญท่านแม่ทัพ”

องค์หญิงซินเอ๋อร์ที่บัดนี้กลายเป็นเพียง ‘ซินเอ๋อร์’ หญิงสาวสามัญชนคนหนึ่งเดินนำฝูซิ่นเล่อมาถึงบริเวณที่ไม่ค่อยมีคนแล้วจึงเริ่มพูดคุย

“ยินดีด้วยที่สามารถนำเสบียงกลับมาได้”

“ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณท่าน หากไม่ได้ท่านช่วยบอกว่าเสบียงถูกเก็บไว้ที่ใด เราคงไม่อาจนำเสบียงคืนมาได้”

ซินเอ๋อร์ส่ายหน้า “เสบียงที่ได้มานั้นท่านก็แบ่งปันแก่ชาวต้าเจาด้วย อย่างไรเสีย ข้าก็ยังเป็นฝ่ายที่ต้องขอบคุณท่าน”

“เช่นนั้นก็ถือว่าเราเสมอกันเถิด” ฝูซิ่นเล่อว่า ซินเอ๋อร์ยิ้มรับด้วยรอยยิ้มจริงใจ

“ข้าอยากขอถามท่านแม่ทัพตรง ๆ สักเรื่องหนึ่งได้หรือไม่” หญิงสาวถาม

“เชิญถามมาเถิด”

“ที่ผ่านมาที่ข้าได้มีโอกาสดูแลท่าน...ท่านเคยมีใจให้ข้าบ้างหรือไม่”

“...”

“แม้เพียงเศษเสี้ยวของความรู้สึกของท่าน ท่านเคยมอบมันให้ข้าบ้างหรือเปล่า”

ซินเอ๋อร์ยิ้มให้กับทุกคำที่ได้ถาม ส่งให้ใบหน้าของนางยิ่งงดงามมากขึ้นไปอีก ฝูซิ่นเล่อไม่ปฏิเสธว่านางคือสตรีที่งดงามที่สุดที่เขาเคยพบ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาจึงไม่เคยหวั่นไหวกับนางแม้แต่น้อย

บางทีอาจเป็นเพราะมีสตรีนางหนึ่งที่แย่งชิงหัวใจของเขาไปก่อนหน้านางแล้วก็เป็นได้

“เรื่องนี้ข้าผิดต่อท่าน” ฝูซิ่นเล่อกล่าว “ข้ารู้ว่าท่านมีใจให้ แต่ข้ามิอาจสนองตอบได้”

“เพราะข้าเป็นไส้ศึกที่ถูกส่งมาเช่นนั้นหรือ”

“ไม่ใช่” ฝูซิ่นเล่อปฏิเสธ “หากข้าจะรัก ข้าไม่สนใจว่าสตรีผู้นั้นจะเป็นใคร มาจากไหน หรือมาหาข้าด้วยจุดประสงค์ใด”

“...”

“ข้าได้มอบความรู้สึกของตนให้คนอื่นก่อนที่จะพบกับท่าน”