เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 72

แรงโทสะครอบคลุมไปทั่วทั้งพระราชวังแห่งต้าเจา เมื่อพลส่งข่าวเข้ามารายงานว่ากองทัพต้าเจาถูกทัพไป๋หู่ปล้นเสบียงกลับไปได้ อีกทั้งรัชทายาทยังถูกลวงไปโจมตีถึงเมืองหลันเจา ทำให้เสียไพร่พลไปจำนวนไม่น้อย

“เสบียงก็เสีย คนก็ตาย แล้วจะเอาอะไรไปสู้กับไอ้พวกต้าจิน!” เสวียนหานเฟิงอาละวาดทำลายข้าวของจนบรรดาข้าราชบริพารต่างพากันตัวสั่น

“ฝ่าบาท หรือเราควรขอเจรจายุติสงครามพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางผู้หนึ่งเอ่ยถาม

“เราโจมตีต้าจินหลังเจรจายุติสงครามไปได้เพียงปีกว่า ยามนี้ต่อให้เจรจาก็ต้องเสียเมืองให้ต้าจินเป็นแน่ ข้าไม่มีวันยอมให้ไอ้พวกต้าจินเข้ามาครอบครองต้าเจาของเราเป็นอันขาด!”

“แต่...”

“ไม่มีแต่! หาเสบียงเพิ่มแล้วส่งไปให้ลูกข้าที่ลวี่เจาให้เร็วที่สุด!”

“แต่ฝ่าบาท เสบียงที่เพิ่งส่งไปนั้นเราเพิ่งจะรวบรวมจากประชาชนมาได้ ยามนี้จึงเหลือเพียงลูกวัวลูกแกะที่ยังไม่เติบโตเท่านั้น”

“ข้าไม่สนว่าพวกเจ้าจะไปหาเสบียงมาจากไหน แต่พรุ่งนี้ต้องมีเสบียงส่งไปให้ลูกข้าที่ลวี่เจา!”

“ฝ่าบาท!”

“หาไม่ ต่อให้ต้องแล่เนื้อพวกเจ้าส่งไป ข้าก็จะทำ!”

ฝูซิ่นเล่อนำกองทหารเดินทางเข้าสู่เมืองหวงเจา เพื่อมาดักปล้นเสบียงของทัพต้าเจาที่กำลังจะถูกส่งมาจากเมืองหลวง เขามั่นใจว่าฮ่องเต้ต้าเจาย่อมไม่มีวันปล่อยให้โอรสและกองทัพต้องอดอยากจากการถูกปล้นเสบียงในคืนที่ผ่านมา ดังนั้นภายในวันนี้ กองเสบียงจากเมืองหลวงจะต้องเดินทางมาถึงลวี่เจาเป็นแน่

“รายงาน!” สายของฝูซิ่นเล่อที่เขาให้ไปสืบข่าวคราวในเมืองลวี่เจาวิ่งเข้ามา “เรียนท่านแม่ทัพขณะนี้ทัพต้าเจาส่งพลทหารประมาณห้าพันนายออกจากเมืองลวี่เจา คาดว่าน่าจะไปรอรับเสบียงจากเมืองหลวงขอรับ”

“คราวก่อนเราส่งทหารห้าพันไปคุ้มกันเสบียง พวกมันฆ่าคนของเราไม่เหลือรอดแม้แต่คนเดียว” ฝูซิ่นเล่อพูดเสียงค่อย แต่กลับเจือไปด้วยความเจ็บแค้น “ครั้งนี้เราจะทำกับมันเช่นที่มันทำกับพวกเรา!”

ศึกครั้งนี้ฝูซิ่นเล่อมิได้นำม้ามาด้วย เพราะเขาหมายใจจะนำม้าของศัตรูกลับไป เมื่อไม่มีม้าก็สามารถซ่อนตัวระหว่างทางได้ไม่ยาก ยิ่งมีทหารที่เจ้าเมืองหวงเจากับเจ้าเมืองลวี่เจามอบให้ ซึ่งเป็นผู้ชำนาญในพื้นที่อยู่ด้วยแล้ว การซุ่มซ่อนตัวเพื่อการบุกโจมตีครั้งนี้จึงไม่ใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง

การเคลื่อนไหวของเหล่าพลทหารหนึ่งหมื่นห้าพันนายเงียบเชียบอย่างไม่น่าเชื่อ ทหารแต่ละคนฝีเท้าเบาราวกับมีวิชาตัวเบาเลิศล้ำ ฝูซิ่นเล่อแบ่งทหารเป็นสองกอง ขนาบถนนที่ใช้ขนส่งเสบียงทั้งด้านซ้ายและขวา รออยู่ราวสองชั่วยาม ในที่สุดก็ได้เห็นกองเสบียงจากเมืองหลวง

เนื่องจากเส้นทางการขนส่งเสบียงครั้งนี้อยู่ในเขตต้าเจา ไม่เชื่อมต่อกับพื้นที่ของต้าจิน หรือเขตแดนที่ต้าจินยึดครองไปได้ ทัพต้าเจาจึงไม่ทันระวังว่าจะมีศัตรูแอบแฝงมาดักปล้นชิง จนกระทั่งได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

“โจมตี!” ฝูซิ่นเล่อตะโกนสั่งการ

พลทหารทุกคนไม่รอช้า รีบออกจากที่ซ่อนแล้วโจมตีทหารคุ้มกันเสบียง ดังเช่นที่พวกต้าเจาเคยกระทำต่อต้าจิน จำนวนทหารที่มากกว่าสามเท่า กอปรกับฝีมือการต่อสู้ของทหารกล้าทัพไป๋หู่ ทำให้ฝ่ายต้าจินได้เปรียบ เสวียนชิงที่มาคุ้มกันเสบียง เห็นเสบียงของตนกำลังจะถูกชิงไปก็สั่งการให้ทหารกระจายกำลังออกต่อสู้คุ้มกัน แต่คาดไม่ถึงว่า ยามนี้ทหารทัพไป๋หู่จะฮึกเหิมดุดันกว่าที่เขาเคยพบ เนื่องจากยามนี้ทหารทุกคนล้วนต้องสู้ตายเพื่อให้ได้มาซึ่งเสบียง หาไม่ พวกเขาอาจต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ด้วยความหิวโหย

“เจ้าจงเร่งนำเสบียงสองร้อยคันสุดท้ายหันหลังไปเมืองหลวง” เสวียนชิงสั่งการนายทหารผู้หนึ่ง

“ขอรับ รองแม่ทัพ!”

เสวียนชิงเร่งควบม้าไปยังรถม้าขนเสบียงสองร้อยคันแรก แล้วสั่งให้นายทหารเร่งนำเสบียงกลับไปยังเมืองลวี่เจา ทหารกระจายกำลังกันออกห่างจากรถขนเสบียงที่อยู่ระหว่างกลาง พลทหารทัพไป๋หู่รีบมุ่งหน้าเข้าหาเสบียงที่ถูกทิ้งไว้ ทว่ายังไม่ทันแตะต้องรถม้า ก็ได้ยินเสียงฝูซิ่นเล่อตะโกนห้ามเสียงดังลั่น

“ถอยออกมาจากรถม้าพวกนั้น ถอย!”

พลทหารชะงักมือ ซึ่งเป็นวินาทีเดียวกับที่เสวียนชิงยิงธนูเพลิงเข้าใส่รถม้าคันหนึ่ง

“วิ่ง!”

“ท่านเจ้าเมืองลวี่เจาและทหารทั้งหลาย พวกท่านจะว่าอย่างไร หากข้ามีความจำเป็นต้องเผาทำลายเมืองลวี่เจา เพื่อมิให้ทัพต้าเจาใช้เป็นที่มั่นได้”

ทั้งหมดอ้ำอึ้งกันอยู่ครู่หนึ่ง ลอบมองหน้าซึ่งกันและกัน เมื่อกุนซือแห่งทัพไป๋หู่กำลังขอความเห็นพวกเขาในการ ‘เผาบ้าน’ ของพวกเขาเอง

“ยามนี้ชาวเมืองลวี่เจาล้วนมาพึ่งพิงท่านกุนซือและท่านแม่ทัพ หามีชาวบ้านหลงเหลืออยู่ในเมืองไม่ มีเพียงบ้านเรือนเท่านั้น หากจะเผาทำลาย...” เจ้าเมืองลวี่เจามีสีหน้าหนักใจยิ่งกว่าฝูซิ่นฮวาหลายเท่านัก

“ข้าให้สัญญาว่าจะสร้างทุกสิ่งคืนให้ท่านตามเดิม ดังเช่นที่ข้าสร้างทุกสิ่งคืนให้หลันเจาและเฮยเจา” ฝูซิ่นฮวาให้คำมั่น

“...”

“คำพูดข้าเชื่อถือได้เสมอ ยามนี้ท่านมาพำนักอยู่ในหลันเจา ท่านเห็นหรือไม่ว่า ข้าสามารถสร้างหลันเจาขึ้นมาจากเถ้าธุลีได้ สิ่งที่ข้าได้ทำให้หลันเจาและเฮยเจา จะเกิดขึ้นกับเมืองลวี่เจาเช่นกัน ข้าขอให้คำสัตย์ต่อท่านด้วยชีวิตและเกียรติทั้งหมดที่มี”

เจ้าเมืองลวี่เจานิ่งเงียบไป ขณะหันไปขอความเห็นจากเหล่าทหาร

“พวกเจ้าว่าเช่นไร หากมีใครคัดค้านจงยกมือเสียตอนนี้ ข้ารับรองว่าคนผู้นั้นจะไม่ต้องโทษใด ๆ ทั้งสิ้น” เจ้าเมืองลวี่เจากล่าว

บรรดาทหารมองหน้ากัน ตลอดเวลาที่พวกเขาอยู่ในหลันเจา เห็นได้ชัดว่าผู้คนในหลันเจาต่างได้รับการเอาใจใส่ดูแล บ้านช่องที่เคยถูกเผาทำลายถูกสร้างขึ้นใหม่อย่างงดงาม หากฝูซิ่นฮวาจะสามารถทำให้ลวี่เจากลับมางดงามเช่นนี้หลังการเผาทำลายได้ พวกเขาก็ไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวล

เมื่อไม่มีใครยกมือคัดค้าน เจ้าเมืองลวี่เจาจึงหันมาพยักหน้าให้ฝูซิ่นฮวา

“ข้าและทหารลวี่เจาจะเป็นผู้กลับไปเผาฐานที่มั่นขององค์รัชทายาทด้วยตัวเอง!”