เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 73

เจ้าเมืองลวี่เจาฉวยโอกาสที่เสวียนชิวนำทัพออกจากเมืองเข้ามาเผาทำลายค่ายของทัพต้าเจา

กระโจมสีขาวตีไฟกลายเป็นเถ้าธุลีอย่างง่ายดาย ทุกสิ่งในค่ายของทหารที่ไม่มีความเป็นนักรบกำลังถูกทำลายด้วยน้ำมือของชาวต้าเจาด้วยกัน

นับตั้งแต่เสวียนชิวและเสวียนชิงมาถึงเมืองลวี่เจา เขาก็อ้างตัวเป็นแม่ทัพผู้มากรำศึกเพื่อบ้านเมือง แต่กลับขับไล่ชาวบ้านออกจากที่ทำมาหากินและที่อยู่อาศัยเพื่อตั้งค่ายทหาร อาหารที่ผู้คนต่างได้มาจากการเลี้ยงสัตว์และการเพาะปลูก ล้วนถูกทหารทัพต้าเจาแย่งชิงมาเป็นเสบียง บางครั้งยังฉุดคร่าหญิงสาวในเมืองไปทำมิดีมิร้าย จนผู้คนต่างพากันหนีออกจากเมืองไปทีละสองบ้านสามบ้าน กระทั่งลวี่เจากลายเป็นเมืองร้าง เหลือเพียงทหารทัพต้าเจาเท่านั้นที่ยังอาศัยอยู่

ทหารลวี่เจาต่างช่วยกันเผาทำลายทุกสิ่งในค่ายด้วยความโกรธแค้น แต่หลังจากเผาทำลายค่ายของทัพต้าเจาแล้ว ทั้งเจ้าเมืองและพลทหารต่างถือคบเพลิงในมือด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ขณะมองไปยังบ้านเมืองของตนด้วยความอาลัยอาวรณ์ สถานที่แห่งนี้คือที่ซึ่งพวกเขาเติบโต พวกเขาสร้างและปกป้องมันมาด้วยสองมือ แต่มาวันนี้กลับต้องทำลายสิ่งที่เขาหวงแหน

แต่ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ต้องทำ!

จะให้รัชทายาทผู้ไม่เคยมีความรักให้ประชาชนของตนครอบครองลวี่เจาไม่ได้ การเสียสละครั้งนี้พวกเขาหาได้ทำเพื่อต้าจิน แต่พวกเขากำลังทำเพื่อต่อสู้กับผู้ที่ปล้นทุกสิ่งไปจากพวกเขา

พวกราชวงศ์เสวียน

น้ำตาหยาดหนึ่งไหลลงมาตามแก้มของเจ้าเมืองลวี่เจา พลทหารเทน้ำมันไว้เรียบร้อยแล้วเหลือเพียงรอให้เขาเผาทำลายเพียงเท่านั้น

“เผา!” เจ้าเมืองลวี่เจาตะโกนสั่ง ก่อนจะโยนคบเพลิงเข้าไปในจวนของตน

จวนของเจ้าเมืองลวี่เจาลุกไหม้ราวถูกสัตว์ร้ายพ่นไฟใส่ พลทหารส่งเสียงโห่ร้องก่อนจะตรงเข้าเผาทำลายทุกสิ่งในเมืองลวี่เจา เพื่อไม่ให้ทหารต้าเจาใช้เป็นที่มั่นได้

เมืองลวี่เจาที่เคยเขียวชอุ่มด้วยผืนหญ้าและหมู่ไม้ บัดนี้กลายเป็นทะเลเพลิงที่กำลังลุกลามอย่างรวดเร็ว จากนั้นเจ้าเมืองลวี่เจาจึงขี่ม้านำทหารกลับไปหาฝูซิ่นฮวาในเมืองหวงเจา

“เรียบร้อยแล้วขอรับท่านกุนซือ” เจ้าเมืองลวี่เจากล่าว “ข้าเผาเมืองลวี่เจาเรียบร้อยแล้ว”

“ท่านเจ้าเมืองอย่าได้วิตก หลังชนะศึก ข้าจะกลับมาสร้างบ้านเมืองของท่านให้กลับมางดงามตามเดิม”

“ข้าเชื่อว่าท่านจะทำตามสัญญา” เจ้าเมืองลวี่เจายิ้มบาง น้ำเสียงเจือไปด้วยความโศกเศร้า

“พวกท่านคงเหนื่อยมามากแล้ว กลับไปพักผ่อนที่หลันเจาเถิด”

“แล้วท่านล่ะ”

“ข้าจะขี่ม้าตามกลับไปช้า ๆ” ฝูซิ่นฮวาตอบพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ “ข้าไม่แข็งแรงนัก ขี่ม้าเร็วมากไม่ได้”

ฝูซิ่นฮวายกเรื่องสุขภาพขึ้นมาอ้าง แท้จริงแล้วสาเหตุที่นางขี่ม้าเร็วไม่ได้ก็เป็นเพราะอาจกระทบกระเทือนกับครรภ์ของตน แต่ก็นับว่านางตัดสินใจไม่ผิด ที่ยอมเสี่ยงขี่ม้าตามฝูซิ่นเล่อมา เพราะนอกจากจะส่งกองทัพไปช่วยเหลือน้องชายได้ทันกาลแล้ว ยังสามารถทำลายค่ายทหารของทัพต้าเจาได้อีกด้วย

“ให้ข้าและทหารอารักขาพาท่านกลับไปเถิด” เจ้าเมืองลวี่เจาว่า

“เช่นนั้นก็รบกวนท่านเจ้าเมืองแล้ว” ฝูซิ่นฮวาค้อมศีรษะลง “เรากลับไปรอกินข้าวที่หลันเจาด้วยกันเถอะ”

“เชิญท่านกุนซือ”

ฝูซิ่นฮวาขี่ม้าเข้าสู่วงล้อมทหารองครักษ์ของนางออกจากหวงเจาไปพร้อมกับเจ้าเมืองลวี่เจา ยามนี้ไม่มีอะไรที่นางต้องเป็นห่วง ด้วยฝีมือของทหารทัพไป๋หู่ นางเชื่อว่าฝูซิ่นเล่อจะสามารถเอาชนะศึกครั้งนี้ได้ไม่ยาก

เมื่อเสวียนชิวและเสวียนชิงกลับมาถึงเมืองลวี่เจาต่างก็พากันตะลึงงัน เมื่อพบว่าเมืองทั้งเมืองถูกเผาทำลายจนสิ้น

“นี่เป็นแผนลวงของฝูซิ่นเล่อกับฝู่ซิ่นฮวาที่หลอกให้เราออกจากเมือง แล้วมาเผาทำลายค่ายของเรา!” เสวียนชิวพูดอย่างเดือดดาล

พลทหารนายหนึ่งเดินอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เข้ามาหาเขา พร้อมผ้าสีเขียวผืนหนึ่งที่มีข้อความบางอย่างเขียนไว้

ชาวเมืองลวี่เจาขอทวงบ้านเมืองของเราคืน

“บัดซบ!” เสวียนชิวขว้างผ้าผืนดังกล่าวลงบนพื้น “ชาวเมืองลวี่เจาเป็นผู้เผาเมืองของตนเอง!”

“นี่พวกต้าจินมันซื้อคนของเราไปหมดแล้วหรือไร” เสวียนชิงพูดอย่างเครียดจัด “พวกมันทำได้อย่างไร”

“ข้าไม่สนว่าพวกมันทำได้อย่างไร ข้าสนแค่ว่าไอ้พวกชาวเมืองลวี่เจามันเป็นคนของต้าเจาแท้ ๆ แต่กลับเอาใจไปเข้ากับฝ่ายศัตรู หากชนะศึกนี้ได้เมื่อไหร่ ข้าจะประหารพวกลวี่เจาเป็นคนแรก!”

เสวียนชิวเจ็บใจนัก ไม่ได้เจ็บใจที่พ่ายแพ้ แต่เจ็บใจที่พวกต้าจินสามารถนำคนของเขาไปเป็นพวกได้สำเร็จ ไม่รู้ว่าฝูซิ่นฮวาทำได้อย่างไร จึงสามารถหลอกล่อปั่นหัวให้ชาวเมืองลวี่เจามาเผาบ้านของตนได้

บ้านของตนแท้ ๆ แต่กลับเผาได้ลงคอ เขาขอสาบานว่า หากแม้ชนะศึกครั้งนี้เมื่อใด เขาจะไม่มีวันฟื้นฟูเมืองลวี่เจาขึ้นมาใหม่ แต่จะปล่อยให้สถานที่แห่งนี้เป็นเศษธุลี ตอกย้ำความผิดของชาวเมืองลวี่เจาที่บังอาจทำตามคำสั่งของฝูซิ่นฮวา

ชนะสงครามได้เมื่อใด บ้านเมืองของฝูซิ่นฮวาจะต้องเป็นสถานที่ที่ถูกเขาเผาบ้าง

สักวันหญิงที่ปั่นหัวให้บุรุษลงมือเผาบ้านเมืองตนเองผู้นั้น จะต้องชดใช้ให้เขาอย่างสาสม!