เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 74
“เสบียงที่ส่งไปให้ทัพไป๋หู่ถูกปล้น!” จินเกาหยางร้องออกมาอย่างตื่นตะลึง เมื่อพลทหารจากทัพไป๋หู่เข้ามารายงานขณะที่เขากำลังทำงานอยู่ในห้องหนังสือ
“พ่ะย่ะค่ะ องค์ชายรองแห่งต้าเจานำกองทัพห้าหมื่นมาโอบล้อมโจมตี ฆ่าทหารของเราไปห้าพันคน แล้วชิงเอาเสบียงไป”
“แล้วสถานการณ์ในกองทัพยามนี้เป็นเช่นไร”
“ก่อนกระหม่อมจะจากมา ท่านกุนซือและท่านแม่ทัพเตรียมการไปปล้นเสบียงคืนพ่ะย่ะค่ะ”
“ต่อให้ชิงเสบียงคืนมาได้ก็คงไม่เหลือมากนัก กองทัพห้าหมื่นของเสวียนชิงคงสวาปามกันไปเกือบหมดแล้ว” จินเกาหยางครุ่นคิดอย่างเป็นกังวล “หากข้าส่งเสบียงไปเพิ่มตอนนี้ เสวียนชิงก็อาจจะลงมืออีก แต่ไม่ส่งไปก็ไม่ได้ ข้าจะให้ทหารที่กำลังกรำศึกหิวโหยไม่ได้!”
จินเกาหยางทุบมือลงบนโต๊ะอย่างเครียดจัด
“ยามนี้ท่านกุนซือสั่งให้วางกองกำลังตามเส้นทางขนส่งเสบียงใหม่ ต่อให้ทัพต้าเจาบุกมาอีกครั้ง ก็คงยากที่จะปล้นเสบียงไปจากเราได้”
“ยาก แต่ไม่ได้หมายความว่าทำไม่ได้” จินเกาหยางตอบพลางพรมนิ้วลงบนโต๊ะอย่างใช้ความคิด ทำให้เขาดูมีหลายส่วนที่คล้ายกับฝูซิ่นฮวาขึ้นมา
“ข้าจะจัดเตรียมเสบียงให้ทัพไป๋หู่อย่างเร็วที่สุด และครั้งนี้ทัพต้าเจาจะไม่มีวันได้เสบียงจากเราไปอีก!”
จินเกาหยางเรียกนายทหารจากทัพไป๋หู่ที่ฝูซิ่นฮวาบอกแก่เขาว่าล้วนเป็นคนมีฝีมือเข้ามาประชุมในห้องหนังสือที่วังหลวง เพื่อวางแผนคุ้มกันเสบียงชุดใหม่ที่กำลังจะถูกส่งไปยังเมืองหลันเจา
“เกาหยาง!” เสียงฮ่องเต้รับสั่งเรียกอย่างร้อนพระทัย ขณะก้าวเข้ามาในห้องหนังสือ
ทั้งหมดรีบคุกเข่าถวายคำนับ จินหยางหลงรีบโบกพระหัตถ์ให้ทั้งหมดลุกขึ้น ก่อนเอ่ยถามถึงข่าวคราวที่กงกงคนสนิทเพิ่งถวายรายงาน
“ข่าวที่ว่าทัพไป๋หู่ถูกปล้นเสบียงนั่นจริงหรือ!”
“จริงพ่ะย่ะค่ะ” จินเกาหยางตอบ “ตอนนี้กระหม่อมได้จัดเตรียมเสบียงชุดใหม่ เพื่อส่งไปให้ทัพไป๋หู่แล้ว ขอเสด็จพี่อย่าได้ทรงเป็นกังวล”
“จะไม่ให้ข้ากังวลได้อย่างไร ในเมื่อกองทัพของข้ากำลังหิวโหย”
“กระหม่อมจะเร่งส่งเสบียงไปให้เร็วที่สุด และคุ้มกันอย่างแน่นหนาที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าเองก็ไปด้วยเถิด” จินหยางหลงรับสั่ง “ข้ารู้ว่ายามนี้เจ้าเป็นห่วงเหมยเหมยของเจ้า จนหัวใจแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว สถานการณ์บ้านเมืองยามนี้ ข้าจะจัดการเอง เจ้าจงดูแลเสบียงไปส่งให้ถึงทัพไป๋หู่ให้ปลอดภัยก็พอ”
“เป็นพระกรุณาพ่ะย่ะค่ะ!” จินเกาหยางคุกเข่าพร้อมประสานมือคำนับ
“หากมีเจ้าอยู่ด้วย ไม่ว่าพวกต้าเจาจะมาไม้ไหน ข้าก็วางใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เจ้าจะได้ไปเจอกับชายาของเจ้าอีก”
“...”
“พวกเจ้าสองผัวเมียอยู่รวมกันเมื่อใด หายนะก็บังเกิดกับศัตรูเมื่อนั้น”
เหล่านายทหารถึงกับต้องกลั้นหัวเราะให้กับถ้อยรับสั่งของฮ่องเต้ เป็นจริงดังที่นายเหนือเกล้าของพวกเขากล่าวไม่มีผิด ทั้งเว่ยหยางอ๋องและกุนซือฝูต่างก็เจ้าเล่ห์เพทุบาย เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไม่ต่างกัน
“นำทหารทัพไป๋หู่ที่ชายาเจ้าทิ้งไว้ให้ไปด้วย” จินหยางหลงว่า
“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ” จินเกาหยางปฏิเสธ “กองทหารเหล่านั้นรั้งอยู่ในเมืองเพื่อดูแลความสงบของบ้านเมืองและถวายอารักขาเสด็จพี่ กระหม่อมจะนำทหารไปเพียงบางส่วนเท่านั้น”
“เสด็จแม่มีพระสุบินว่าเทพมังกรทองคาบลูกแก้วมาให้ชายาของเจ้า” องค์ฮ่องเต้เผยรอยยิ้มออกมา ขณะที่เหล่านายทหารต่างมองไปที่จินเกาหยางเป็นตาเดียว
“ข้าไม่รู้ว่านี่เป็นนิมิตหมายอันดีอะไรหรือเปล่า แต่ข้าคาดหวังให้มันเป็นข่าวดีของเจ้ากับฝูซิ่นฮวา”
“เสด็จพี่หมายความว่า...”
“พบหน้าชายาเจ้าเมื่อใด อย่าลืมสำรวจครรภ์ของนางเป็นอย่างแรกล่ะ”
จินหยางหลงแย้มสรวลแล้วตบบ่าพระอนุชาที่ยืนนิ่งอึ้ง ราววิญญาณได้หลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว ก่อนจะเดินออกจากห้องหนังสือไป
ช้าไม่ได้อีกแล้ว!
เมื่อได้สติ จินเกาหยางก็รีบรุดไปเตรียมตัวออกเดินทางทันที เหล่านายทหารได้แต่ลอบยิ้มให้กัน ไม่ว่าผู้ใดที่มีตาก็คงมองออก ยามนี้เว่ยหยางอ๋องคงร้อนใจ จนแทบอยากจะควบม้ารุดหน้าไปหากุนซือของพวกเขาแล้วกระมัง
ฝ่ายจินเกาหยางที่กำลังรีบร้อนนั้นใจเต้นไม่เป็นส่ำ ลางสังหรณ์และความรู้สึกบางอย่างบอกกับเขาว่า พระสุบินของไทเฮานั้นจะต้องเป็นเรื่องมงคลของเขากับฝูซิ่นฮวาอย่างแน่นอน
‘พบหน้าชายาเจ้าเมื่อใด อย่าลืมสำรวจครรภ์ของนางเป็นอย่างแรกล่ะ’
เสียงของจินหยางหลงยังดังก้องอยู่ในสองหูของจินเกาหยาง
ก่อนที่ฝูซิ่นฮวาจะออกเดินทางไปยังหลันเจา เขาและนางได้ใช้เวลาในค่ำคืนสุดท้ายร่วมกันอย่างมีความสุข มีความเป็นไปได้หลายส่วนที่ยามนี้นางอาจกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขาอยู่
รอข้าก่อนนะ เหมยเหมยของข้า
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เหมยฮวาบัญชาการ