เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 13

จินเกาหยางนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางเอาจริงของฝูซิ่นฮวา นางดูไม่เหมือนคนที่กำลังล้อเล่นเลยสักนิด สีหน้านางคล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม หากสายตาที่มองมายังจินเกาหยางบ่งบอกให้รู้ว่า นางทำจริงตามที่พูดแน่

แม้ชายหนุ่มจะคาดไม่ถึงว่าฝูซิ่นฮวาจะมีปฏิกิริยาตอบรับเช่นนี้ แต่สายเลือดมังกรพูดแล้วมิอาจคืนคำ เขาย่อมต้องรับผิดชอบคำพูดของตัวเอง จินเกาหยางยืดตัวขึ้น ก่อนจะหันหน้าให้ฝูซิ่นฮวาที่เงื้อมือเตรียมพร้อมตบหน้าเขา

ดูจากท่าทางแล้ว นางคงไม่ออมแรงแน่!

“เหมยเหมย! นั่นเจ้าจะทำอะไร!” เสียงสตรีสูงวัยดังขึ้น

“ท่านย่า” ฝูซิ่นฮวาชะงักมือที่กำลังจะตบลงบนใบหน้าจินเกาหยาง แล้วหันไปทำความเคารพสตรีผู้มาใหม่

“ท่านอ๋อง นี่คือท่านย่าของหม่อมฉันเพคะ” ฝูซิ่นฮวาแนะนำ “ท่านย่า นี่คือเว่ยหยางอ๋อง ผู้ที่นำทัพไป๋หู่ออกศึกแทนซิ่นเล่อเจ้าค่ะ”

จินเกาหยางรีบประสานมือคำนับฮูหยินผู้เฒ่า

“คารวะฮูหยินผู้เฒ่า” จินเกาหยางคำนับผู้สูงวัยด้วยความนอบน้อม โดยไม่ได้ถือตนว่าเป็นอ๋องแต่อย่างใด

ฮูหยินผู้เฒ่าใช้ชีวิตมาหกสิบกว่าปี การมีเชื้อพระวงศ์มาคำนับถึงบ้าน เป็นเรื่องที่นางไม่เคยพบเจอมาก่อน พาให้หญิงชราแปลกใจไม่น้อย แต่กระนั้นนางก็ยังส่งยิ้มให้จินเกาหยาง

“ท่านอ๋องอุตส่าห์มาเยือนถึงจวน เหตุใดเจ้าจึงเสียมารยาทเล่า เหมยเหมย” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตำหนิ

จินเกาหยางหันไปมองฝูซิ่นฮวาที่ยืนก้มหน้านิ่ง ที่แท้นางก็มีนามรองว่า ‘เหมยเหมย’ นี่เอง

“ฮูหยินผู้เฒ่าอย่าได้ตำหนิเหมยเหมยเลย เป็นความผิดของข้าเอง ข้าทำให้นางเจ็บก่อน” จินเกาหยางกล่าว

ฝูซิ่นฮวาตวัดสายตามองจินเกาหยางที่เรียกชื่อเล่นของนางอย่างเต็มปากเต็มคำ

“ข้าทำข้อมือของนางเป็นรอยช้ำ วันนี้จึงตั้งใจมาเพื่อให้นางเอาคืน”

“ท่านอ๋องทำข้อมือของเจ้าเจ็บรึ?” ฮูหยินผู้เฒ่าหันไปถามฝูซิ่นฮวา “ขอย่าดูหน่อย”

ฝูซิ่นฮวายื่นข้อมือที่มีรอยช้ำสีเขียวอมม่วงให้ฮูหยินผู้เฒ่าดู ผู้เป็นย่าขมวดคิ้วราวกับครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนจะมองหลานสาวสลับกับเว่ยหยางอ๋อง

ไปยื้อยุดอะไรกัน ถึงได้มีรอยช้ำที่ข้อมือ แล้วสองคนนี้สนิทกันถึงขั้นไหน ถึงจับมือกันได้

เงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดฮูหยินผู้เฒ่าก็ยิ้มออกท่ พร้อมกับดึงแขนเสื้อของฝูซิ่นฮวาลงมาปิดข้อมือของนางไว้ตามเดิม

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ท่านอ๋องเป็นถึงอนุชาของฮ่องเต้ เจ้าจะล่วงเกินเช่นนั้นไม่ได้” ฮูหยินผู้เฒ่าว่า

“เจ้าค่ะท่านย่า” ฝูซิ่นฮวาตอบ

จินเกาหยางมองฝูซิ่นฮวาที่ก้มหน้านิ่ง ไม่มีทีท่าดื้อรั้นเหมือนตอนอยู่กับเขา ดูท่าว่าฮูหยินผู้เฒ่าคงเป็นคนเดียวที่ทำให้นางยอมเชื่อฟังเช่นนี้ได้

“ต้องขออภัยฮูหยินผู้เฒ่าที่ข้าทำให้หลานสาวของท่านเจ็บตัว” จินเกาหยางกล่าวด้วยความรู้สึกผิด

“เรื่องนี้จะโทษท่านคนเดียวก็ไม่ได้” ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจ “ผิวของเหมยเหมยบอบบางมาตั้งแต่เด็ก โดนอะไรนิดหน่อยก็ช้ำแล้ว ต่อไปท่านก็ระวังหน่อยแล้วกัน”

ฝูซิ่นฮวาถลึงตาออกมาเล็กน้อย ยังจะมีครั้งต่อไปอีกหรือ!?

“ต่อไปข้าจะระวังให้ดี” จินเกาหยางให้คำมั่น

“ท่านย่ามีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ จึงได้ออกมาจากเรือน” ฝูซิ่นฮวาถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

นางไม่อยากคุยเรื่องที่ถูกเว่ยหยางอ๋องจับมือจนได้รอยช้ำ

“ย่าได้ยินว่าเว่ยหยางอ๋องเสด็จมา จึงตั้งใจจะมาขอบคุณที่ท่านอ๋องนำทัพไป๋หู่ออกศึกแทนซิ่นเล่อ”

“ฮูหยินผู้เฒ่าอย่าได้เกรงใจ ภาระหน้าที่บ้านเมือง ข้าย่อมเต็มใจและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับหน้าที่นี้” จินเกาหยางตอบ