เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 22

จินเกาหยางยิ้มค้างน้อย ๆ ขณะมองร่างนุ่มที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างหลวม ๆ ฝูซิ่นฮวายังคงยิ้ม แม้จะนึกหมั่นไส้เว่ยหยางอ๋องจอมเจ้าเล่ห์ ที่ไม่ว่านางจะพยายามดันตัวออกอย่างไร เขาก็ไม่ยอมคลายอ้อมกอดจากนางเสียที

“ข้อแม้หรือ?” จินเกาหยางยิ้มเจื่อน

“ใช่ แค่สองข้อเท่านั้น แล้วข้าจะไม่ขออะไรท่านอีก” ฝูซิ่นฮวาตอบ

“เชิญเจ้าว่ามา”

“ข้อแรก” ฝูซิ่นฮวานับนิ้ว “ข้าคือภรรยามิใช่ทาส และมิใช่บ่าวไพร่ในเรือนท่าน ดังนั้นข้าจะไม่อยู่ภายใต้อำนาจของสามี นอกเสียจากว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องที่ข้าเห็นชอบตรงกับท่าน หรือเป็นเรื่องที่จำเป็นต่อเราทั้งสองจริง ๆ”

“ได้”

จินเกาหยางรับปากโดยไม่ต้องเสียเวลาตัดสินใจ ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่นางไม่ได้มีข้อแม้อะไรแผลง ๆ เขาเคยคุยเรื่องนี้กับฮูหยินผู้เฒ่าไว้ก่อนหน้านี้แล้ว และเขาก็ยอมรับอย่างเต็มใจ เข้าใจดีว่าสตรีที่เป็นถึงกุนซือผู้บัญชาการกองทัพมาตั้งแต่อายุยังน้อย ย่อมไม่ยอมเชื่อฟังใครง่าย ๆ

“ส่วนข้อที่สอง” คราวนี้ฝูซิ่นฮวาหุบยิ้มและเริ่มมีสีหน้าจริงจังขึ้น “สุขภาพของข้าไม่ค่อยดี ร่างกายก็ไม่แข็งแรง ข้าไม่มั่นใจว่าจะมีบุตรให้ท่านได้หรือไม่ ดังนั้นภายในสามปี หากข้ายังไม่มีบุตร ให้ท่านแต่งอนุภรรยาได้ตามชอบใจ แต่มีข้อแม้ว่าทุกคนต้องให้ความเคารพข้า อยู่ภายใต้อำนาจของข้า ห้ามไม่ให้ใครมารังแกระรานข้าได้”

“เหมยเหมย!” จินเกาหยางเรียกอย่างตกตะลึง พร้อมทั้งปล่อยฝูซิ่นฮวาออกจากอ้อมกอด “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ มีภรรยาที่ไหนอยากให้สามีของตัวเองแต่งอนุภรรยาบ้าง”

ฝูซิ่นฮวามองใบหน้าแดงก่ำของจินเกาหยาง ไม่บอกก็รู้ว่าเขากำลังโกรธนางอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่โกรธเรื่องอะไรกันล่ะ?

“ท่านโกรธข้าหรือ?” ฝูซิ่นฮวาถาม

“ใช่! ข้าโกรธเจ้า มีอย่างที่ไหน บอกให้ข้าแต่งอนุภรรยา นี่เจ้าคิดอะไรอยู่ฝูซิ่นฮวา คิดว่าข้าเป็นบุรุษมักมาก อยากนอนกับผู้หญิงไปทั่วเช่นนั้นหรือ!”

“ท่านอ๋อง” คราวนี้ฝูซิ่นฮวาตกใจจริง ๆ เหตุเพราะไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน

“เจ้าพูดราวกับไม่นึกหึงหวงข้าบ้างเลยสักนิด นี่เจ้าชอบข้าจริง ๆ หรือเปล่า!”

“ท่านอ๋อง” ฝูซิ่นฮวาลูบแขนเขา ก่อนจะเปลี่ยนคำเรียกใหม่ “เกาหยาง”

เป็นครั้งแรกที่ฝูซิ่นฮวาเรียกเขาเช่นนี้ จินเกาหยางสงบลงเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่คลายอารมณ์โกรธเคือง

“ใครว่าข้าไม่หึงไม่หวง” ฝูซิ่นฮวาพูดเสียงอ่อน ใบหน้าเริ่มมีสีจัดขึ้น “ข้ารู้ว่าเรื่องการสืบสกุลสำหรับบุรุษนั้นถือเป็นเรื่องใหญ่ ตัวข้าจะมีลูกได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้ ที่ข้าพูดไป ท่านคิดว่าข้าไม่เสียใจหรือ”

จินเกาหยางนิ่ง ขณะมองฝูซิ่นฮวาที่มีสีหน้าหม่นหมองลง

“เพียงแค่คิดว่าท่านต้องอยู่กับคนอื่น ข้าก็แทบอยากจะให้ทหารแห่งทัพไป๋หู่ตามไปรุมสับท่านกับหญิงผู้นั้นให้เป็นหมื่นเป็นแสนชิ้น แต่ข้าก็รู้ดีว่าไม่ควร”

“ไม่ควรพูด!” จินเกาหยางไม่สนใจว่าฝูซิ่นฮวาจะพูดอะไรต่อ เขาดึงนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอุ่นของตนอีกครั้ง “ข้าสาบานกับตัวเองว่าจะมีเจ้าคนเดียวไปตลอดชีวิต ถ้าไม่ใช่เจ้า ข้าก็ไม่แต่งกับใครทั้งนั้น”

“หากอนาคตท่านขึ้นเป็นฮ่องเต้ล่ะ” ฝูซิ่นฮวาลดเสียงลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ