เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 23

เมื่อจินเกาหยางกับฝูซิ่นฮวาเดินกลับมาด้วยกัน ไม่ว่าใครต่างก็มองเห็นว่า ใบหน้าของฝูซิ่นฮวาแดงจัดราวกับแต้มชาด ต่างจากตอนขาไปที่ใบหน้าซีดขาวจนแทบจะไร้สีเลือด ไม่รู้ว่านางกับเว่ยหยางอ๋องพูดคุยเรื่องอะไรกันบ้าง แต่เห็นเช่นนี้แล้ว คงไม่มีใครกล้ากล่าวว่าฝูซิ่นฮวาถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับจินเกาหยางด้วยสมรสพระราชทานอีกเป็นแน่

“ดูเหมือนท่านพี่จะตอบรับ?” ฝูซิ่นเล่อลองถามหยั่งเชิง

“อืม”

คำตอบเพียงสั้น ๆ จากปากฝูซิ่นฮวา ทำเอาฝูซิ่นเล่อถึงกับอ้าปากค้าง นี่พี่สาวของเขาชอบเว่ยหยางอ๋องจริง ๆ หรือ!?

ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มบางขณะมองจินเกาหยางกับฝูซิ่นฮวาที่ก้มหน้านิ่งด้วยความเขินอาย ไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นหลานสาวในอากัปกิริยาเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าเว่ยหยางอ๋องมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของฝูซิ่นฮวา อีกไม่นาน เขาคงจะสามารถกุมหัวใจของนางเอาไว้ได้อย่างไม่ต้องสงสัย

“ข้ากับเหมยเหมยตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เรื่องงานแต่งงาน ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง จะมิให้สกุลฝูต้องวุ่นวายแม้แต่น้อย” จินเกาหยางว่า

“ขอบใจเจ้ามาก เกาหยาง” ฮูหยินผู้เฒ่าพูดด้วยรอยยิ้ม ยินดียิ่งนักที่จะได้เห็นฝูซิ่นฮวาเป็นฝั่งเป็นฝา โดยเฉพาะกับคนที่นางเห็นว่าดีอย่างเว่ยหยางอ๋อง

“ข้าต่างหากขอรับท่านย่า ที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณพวกท่าน” จินเกาหยางกล่าว “ขอบคุณทุกคนที่ไว้ใจให้ข้าได้ดูแลเหมยเหมย”

ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มรับ ในขณะที่ฝูซิ่นเล่อยังดูงุนงง ชายหนุ่มมองจินเกาหยางสลับกับพี่สาวของตนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“ก็พี่สาวของข้าชอบท่านนี่ จะทำเช่นไรได้” ฝูซิ่นเล่อพูดอย่างจนใจ “หวังว่าท่านจะไม่ทำให้พี่สาวข้าต้องเสียใจ อย่าลืมว่านางคือกุนซือแห่งทัพไป๋หู่ ยังมีทหารอีกนับแสนที่ซื่อสัตย์ต่อพี่สาวข้า และพวกเขาพร้อมจะบุกเข้าตำหนักอ๋องได้ทุกเมื่อ”

แม้จะรู้ดีว่าฝูซิ่นเล่อกำลังขู่ แต่จินเกาหยางกลับไม่โกรธและไม่กลัว เพราะเขารู้ดีว่าแม่ทัพหนุ่มผู้นี้ยังเลือดร้อนและเป็นห่วงพี่สาวคนเดียวของตน จึงได้เอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา

“แม่ทัพฝูอย่าได้ห่วง ข้าจะดูแลเหมยเหมยอย่างดีที่สุด” จินเกาหยางให้คำมั่น

ฝูซิ่นเล่อพยักหน้ารับ การได้เห็นจินเกาหยางมองตอบโดยไม่หลบตา ทั้งยังให้คำมั่นหนักแน่นชัดถ้อยชัดคำ ก็ทำให้เขาเริ่มเบาใจลงบ้าง

“พรุ่งนี้หลังเสร็จประชุม ข้าจะขออนุญาตพาเหมยเหมยไปเข้าเฝ้าไทเฮาสักหน่อย”

“เอาสิ” ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นด้วย “ไปเข้าเฝ้าไทเฮาเสียหน่อย เผื่อไทเฮาจะทรงมีอะไรสอนเด็กโง่คนนี้ของข้า”

“ขอบคุณท่านย่าขอรับ” จินเกาหยางประสานมือคำนับ “หลังเข้าเฝ้า ข้าจะรีบพานางกลับมาส่งที่จวนสกุลฝูด้วยตัวเอง”

“ขอบใจเจ้ามาก เกาหยาง”

“เป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้วขอรับ”

จินเกาหยางหันไปยิ้มให้ฝูซิ่นฮวาที่ยิ้มตอบเขา ในมือของนางกำปิ่นปักผมที่เพิ่งได้รับมาไว้แน่น หากแต่วันนี้ นางไม่เพียงรับมาแค่ปิ่นปักผม แต่ยังรับคำมั่นสัญญาและยอมรับตำแหน่งสูงส่งที่กำลังจะตามมาในไม่ช้า

ทุกสิ่งที่ฝูซิ่นฮวาได้ตัดสินใจในวันนี้ กำลังจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของนางไปตลอดกาล

การประชุมขุนนางในวันต่อมา ทุกสายตาล้วนจับจ้องมายังจินเกาหยางและฝูซิ่นฮวา ยามนี้ทุกคนต่างรู้เรื่องที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้ทั้งสองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ขุนนางหลายคนรู้สึกคล้ายถูกฮ่องเต้ตบหน้า ทั้งที่พวกเขาทูลเตือนแล้วว่าเป็นการมิบังควร แต่ฮ่องเต้ก็ยังตามใจเว่ยหยางอ๋อง พระราชทานสมรสให้พระอนุชาได้อำนาจล้นฟ้าไปไว้ในมือ เท่านั้นยังไม่พอ ยังพระราชทานทหารให้ทัพไป๋หู่เพิ่มอีก ทำให้ทัพไป๋หู่กลายเป็นกองทัพที่มีจำนวนทหารมากที่สุดในบรรดากองทัพทั้งสี่แห่งต้าจิน จนเรียกได้ว่ายามนี้ไม่มีกองทัพใดสามารถคานอำนาจของทัพไป๋หู่ได้อีก

เมื่อเสร็จจากการประชุม จินเกาหยางก็พาฝูซิ่นฮวาไปเข้าเฝ้าไทเฮา หญิงสาวรู้สึกประหม่าเป็นอย่างยิ่งที่จะได้พบ ‘ว่าที่แม่สามี’ เป็นครั้งแรก แม้จินเกาหยางจะพยายามปลอบนางว่าไทเฮาทรงพระทัยดี แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฝูซิ่นฮวารู้สึกประหม่าน้อยลงแต่อย่างใด

“ถวายพระพรเสด็จแม่ ขอทรงพระเจริญ” จินเกาหยางถวายคำนับ

“ถวายพระพรไทเฮา ถวายพระพรพระชายา” ฝูซิ่นฮวาคุกเข่าถวายคำนับตามจินเกาหยาง ความรู้สึกประหม่ายิ่งถาโถมใส่นางเพิ่มขึ้นจากตอนที่เดินอยู่ข้างนอกอีกร้อยเท่าพันทวี

“ลุกขึ้นเถิด ไม่ต้องมากพิธีหรอก” ไทเฮารับสั่งเสียงนุ่ม

ฝูซิ่นฮวาลุกขึ้นยืนตามพระบัญชา นี่เป็นการพบหน้ากันครั้งแรกของว่าที่แม่สามีและว่าที่ลูกสะใภ้ที่ชวนให้ฝูซิ่นฮวารู้สึกหนาวไปถึงกระดูก หญิงสาวต้องพยายามเป็นอย่างมากที่จะควบคุมสติของตนเองให้เป็นปกติ ไม่ตื่นเต้นจนเกินไป ดังเช่นเวลาที่นางต้องเผชิญหน้ากับข้าศึกศัตรู

แล้วฝูซิ่นฮวาก็ค้นพบว่าช่างเป็นสิ่งที่ทำได้ยากนัก หากเลือกได้ นางขอเผชิญหน้ากับข้าศึกเสียยังจะดีกว่า