เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 24

เสวียนชิวทูลลาจินหยางหลงกลับแคว้นต้าเจา หลังทราบแน่ชัดว่าอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะอีกฝ่ายไม่มีวันยกฝูซิ่นฮวาให้ตนเป็นแน่

จินเกาหยางและฝูซิ่นเล่อคือผู้ที่มาส่งเสวียนชิวหน้าประตูเมือง แต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของฝูซิ่นฮวาให้เห็น ในสายตาของเสวียนชิว นี่คือการแสดงเจตนาชัดเจนของต้าจินว่าไม่ประสงค์จะสานสัมพันธไมตรีกับต้าเจา เพราะต้าจินไม่เพียงปฏิเสธคำขอแต่งงานกับฝูซิ่นฮวาของเขา กระทั่งมาส่งเขากลับแคว้น ก็ยังมิยอมให้ฝูซิ่นฮวาออกมาส่ง

เป็นเช่นนี้ก็ดี เพราะตัวเขาเองก็ไม่คิดจะมีไมตรีอย่างจริงใจให้พวกต้าจินเช่นกัน

ตลอดระยะเวลาที่เสวียนชิวอยู่ในต้าจิน เขาสัมผัสได้ว่าผู้คนที่นี่ใช้ชีวิตกันอย่างสุขสบาย มีเงินทองมากมายไว้จับจ่ายใช้สอย แม้แต่ผู้คนตามท้องถนนก็ยังแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเนื้อดีมีราคา ตรงข้ามกับต้าเจาที่ประชาชนอดอยาก อาหารการกินแต่ละมื้อหาได้ยากลำบากยิ่งนัก เสื้อผ้าสวยงามอย่างที่คนในต้าจินสวมใส่ ในต้าเจาแทบไม่เคยมีให้เห็น แค่หาเสื้อผ้ามาผลัดเปลี่ยนได้ในแต่ละวันก็นับว่าดีแค่ไหนแล้ว

แล้วเขาจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพื่อนำความยิ่งใหญ่แห่งต้าจินกลับไปสู่ต้าเจา และเขาจะกลับมาเอาตัวผู้หญิงที่ทำให้เขาต้องพ่ายแพ้หมดท่า กลับไปเป็นภรรยาที่ต้องคอยปรนนิบัติเขาทุกฝีก้าวให้จงได้

เขาจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งแน่!

บนกำแพงเมือง จินเกาหยางมองขบวนของเสวียนชิวที่เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้า ๆ เขารู้ดีว่ารัชทายาทแห่งต้าเจาผู้นี้จะต้องหาโอกาสเปิดศึกกับต้าจินอีกครั้งเป็นแน่ และเมื่อนั้น ฝูซิ่นฮวาก็คงหนีไม่พ้นต้องออกไปนอนกลางดินกินกลางทรายท่ามกลางสนามรบอีก

ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนหมุนตัวกลับเข้าไปในเมือง เรื่องการรับมือกับต้าเจาเป็นเรื่องของอนาคต ที่ฮ่องเต้ ตัวเขา ฝูซิ่นฮวา และฝูซิ่นเล่อจะต้องวางแผนร่วมกันอย่างรัดกุมที่สุด หาใช่เรื่องที่เขาจะครุ่นคิดเพียงลำพังได้

“ได้ยินว่าชุดแต่งงานของพี่สาวกระหม่อมใช้ช่างปักถึงยี่สิบคนเชียวหรือพ่ะย่ะค่ะ” ฝูซิ่นเล่อถามขณะเดินลงจากกำแพงเมืองพร้อมกับจินเกาหยาง

“ใช่ สือกุ้ยเฟยเป็นคนดูแลเรื่องการตัดเย็บและการปักลวดลายด้วยตัวเองทุกขั้นตอน” จินเกาหยางตอบ ในใจนึกขอบคุณพี่สะใภ้ยิ่งนักที่ให้การช่วยเหลือถึงเพียงนี้

“ปกติท่านพี่ของกระหม่อมเป็นคนแต่งตัวเรียบง่าย ชุดเจ้าสาวที่ว่านี้คงเปลี่ยนนางเป็นคนละคน”

จินเกาหยางชะงักฝีเท้า หันกลับมามองฝูซิ่นเล่อที่พูดจาสื่อความหมายบางประการ

“เหมยเหมยก็คือเหมยเหมย ไม่มีสิ่งใดสามารถเปลี่ยนนางเป็นคนอื่นได้ นอกจากตัวนางเอง”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง กระหม่อมก็เบาใจ” ฝูซิ่นเล่อตอบ “กระหม่อมแทบไม่รู้จักท่านอ๋อง ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วท่านเป็นคนเช่นไร แต่กระหม่อมก็เชื่อว่าท่านพี่มองคนไม่ผิด หากท่านพี่ว่าท่านดี ท่านก็ย่อมต้องดีตามที่นางว่า แต่ที่กระหม่อมเป็นห่วงก็คือ ท่านพี่เป็นสตรีสามัญชน เติบโตในค่ายทหาร หาใช่คุณหนูในห้องหอ การใช้ชีวิตร่วมกับเชื้อพระวงศ์ อยู่กับกฎเกณฑ์ที่นางไม่คุ้นเคย เกรงว่าจะทำให้นางไม่มีความสุข”

“แม่ทัพฝูอย่าได้กังวล ข้าเลือกเหมยเหมยเพราะข้าชอบในสิ่งที่นางเป็น ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนนางเป็นคนอื่น หรือให้นางอยู่กับกฎเกณฑ์ที่จะเปลี่ยนนางไปเป็นอีกคน” จินเกาหยางตอบ

“กระหม่อมดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น” ฝูซิ่นเล่อว่า “ตั้งแต่เล็กจนโต กระหม่อมคือผู้ที่ดูแลท่านพี่มาตลอด บัดนี้ขอฝากนางไว้กับท่าน ให้ท่านดูแลนางแทนกระหม่อมด้วย”

จินเกาหยางเอื้อมมือไปจับบ่าของฝูซิ่นเล่อไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ข้าจะดูแลเหมยเหมยอย่างดีที่สุด ข้าสัญญา”

ที่จวนสกุลฝู ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังจัดเตรียมสินเดิมของเจ้าสาวให้ฝูซิ่นฮวา บ้านอื่นอาจให้ความสำคัญกับบุตรชาย แต่สกุลฝูให้ความสำคัญกับบุตรี ของมีค่ามากมาย ทั้งสมบัติเก่าแก่ ทั้งของหายากต่าง ๆ ล้วนถูกนำมาวางเรียงรายจนละลานตาไปหมด

“ท่านย่า เก็บไว้ให้ซิ่นเล่อบ้างเถอะเจ้าค่ะ ของมากมายเช่นนี้ ข้าคงรับไว้ไม่ไหว” ฝูซิ่นฮวาพูดอย่างไม่สบายใจ ขณะมองดูทรัพย์สมบัติตรงหน้า

“ท่านพี่เอาไปเถอะ” ฝูซิ่นเล่อโบกมือ “สมบัติมากมายเช่นนี้ ข้าคร้านจะดูแล”

“อย่างน้อยก็เก็บไว้เป็นสินสอดให้เจ้าสาวยามเจ้าแต่งงานเถิด”

“ข้ายังไม่คิดจะแต่งเร็ว ๆ นี้หรอก ท่านพี่อย่าได้ห่วง”

ฝูซิ่นฮวาถอนหายใจ การแต่งงานครั้งนี้ไม่ว่าใครมีของอะไรก็ล้วนขนมาให้นางทั้งสิ้น ฮูหยินผู้เฒ่ากับฝูซิ่นเล่อขนสมบัติที่มีเกือบทั้งหมดมาให้นางเป็นสินเจ้าสาว ไทเฮาพระราชโสมพันปีและสมุนไพรหายากนับไม่ถ้วน ฮ่องเต้ก็พระราชทานยาบำรุงร่างกายหลายขนานมาให้ ยิ่งจินเกาหยางยิ่งไม่ต้องพูดถึง เครื่องประดับและของมงคลต่าง ๆ ที่ต้องใช้ในพิธีแต่งงาน เขาล้วนสรรหาสิ่งที่ดีที่สุดมาให้นาง จนฝูซิ่นฮวาเลือกไม่ถูกว่าควรจะหยิบจะใช้สิ่งใดดี

เมื่อไม่สามารถคัดค้านผู้เป็นย่ากับน้องชายได้ ฝูซิ่นฮวาจึงเดินเลี่ยงออกมาข้างนอก เดินดูดอกไม้หลากสีที่ตนปลูกไปเรื่อย กระทั่งสาวใช้มารายงานว่าเว่ยหยางอ๋องเสด็จมาที่จวน

ฝูซิ่นฮวารีบไปต้อนรับจินเกาหยาง หญิงสาวลอบถอนหายใจที่วันนี้เขาไม่ได้หอบเอาอะไรมาให้นาง นอกจากขนมกล่องใหญ่ที่นำมาจากในวัง ฝูซิ่นฮวาให้สาวใช้นำไปจัดใส่จานพร้อมน้ำชา แล้วออกไปนั่งรับประทานกับจินเกาหยางในสวน