เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 27

รุ่งเช้า ฝูซิ่นฮวายังคงอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง ผิวกายอุ่นร้อนคล้ายมีไข้ จนจินเกาหยางอดโทษตัวเองไม่ได้ว่า ที่นางเป็นเช่นนี้ก็เพราะมีสาเหตุมาจากตัวเขา

“เหมยเหมย ลุกมากินยาหน่อย เจ้าเหมือนจะมีไข้นะ” จินเกาหยางพูดด้วยความเป็นห่วง ขณะประคองร่างของภรรยาขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง

“สายมากแล้วมิใช่หรือ ข้าต้องรีบไปถวายพระพรไทเฮา” ฝูซิ่นฮวารีบร้อนลุกขึ้น ตามธรรมเนียมแล้วนางควรรีบไปทำความเคารพแม่สามีในเช้าวันแรกของการแต่งงาน ไม่ใช่มัวแต่นอนอยู่เช่นนี้

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถิด” จินเกาหยางปรามเสียงเบา

“แต่...”

“ข้าให้คนไปทูลเสด็จแม่แล้วว่าเจ้าไม่สบาย”

ฝูซิ่นฮวาถอนหายใจอย่างไม่สบายใจนัก “ข้านี่ไม่เอาไหนเลยจริง ๆ สิ่งที่ควรต้องทำก็กลับทำไม่ได้”

“เรื่องนั้นโทษเจ้าไม่ได้หรอก หากจะมีใครสักคนที่เป็นคนผิดก็คงเป็นข้า” จินเกาหยางกล่าว “เมื่อคืนข้าเอาแต่ใจกับเจ้ามากไปหน่อย”

คำพูดของจินเกาหยางทำให้ฝูซิ่นฮวานึกถึงเรื่องเมื่อคืน ใบหน้าของนางก็ร้อนผ่าวเมื่อภาพเหตุการณ์ทั้งหลายปรากฏขึ้นในความคิด นางยังจำสัมผัสนุ่มนวลกับแววตาร้อนแรงของเขาได้ดี สัมผัสนั้นยังติดตรึงอยู่บนเรือนร่างและความรู้สึกของนาง ยากที่จะลบเลือนเสียแล้ว

ที่สำคัญ ฝูซิ่นฮวาค้นพบว่าสามีของนางนั้นแสนจะร้ายกาจ และมีสารพัดวิธีที่จะใช้รังแกผู้หญิง

“กินยาหน่อย” จินเกาหยางตักยาจากถ้วย เป่าจนอุ่นแล้วค่อย ๆ ป้อนฝูซิ่นฮวาทีละช้อน

“เดี๋ยวข้าจะเช็ดตัวให้ หวังว่าเจ้าคงไม่ปฏิเสธข้าอีกนะ”

ฝูซิ่นฮวาหัวเราะให้กับคำพูดของจินเกาหยาง พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งที่อยู่ในค่ายทหารด้วยกัน ยามนั้นนางป่วย สาวใช้ที่จะมาดูแลสักคนก็หามีไม่ จะมีก็เพียงจินเกาหยางที่ห่วงใยคอยช่วยดูแลนาง แม้จะถูกนางต่อว่า เขาก็มิได้โกรธเคือง ยังยืนยันที่จะดูแลนางด้วยความห่วงใย

การเช็ดตัวของจินเกาหยางครั้งนี้แตกต่างจากครั้งแรก คราวก่อนที่เขาเช็ดตัวให้นาง เขาเช็ดเพียงใบหน้าและแขนทั้งสองข้าง แต่ครั้งนี้สถานะของพวกเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาเป็นสามีของนาง และนางเป็นภรรยาของเขา เขาจึงเช็ดตัวให้นางได้ ‘ทั่วทั้งตัว’ โดยที่ฝูซิ่นฮวาหมดสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ

“หิวหรือไม่” จินเกาหยางถาม หลังจากช่วยฝูซิ่นฮวาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“นิดหน่อยเจ้าค่ะ”

“รอประเดี๋ยว ข้าจะให้คนทำโจ๊กมาให้”

ฝูซิ่นฮวาพยักหน้ารับขณะนั่งพิงหัวเตียง มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ตั้งแต่นางเข้าไปอยู่ในกองทัพเจ็บป่วยเมื่อใดก็ล้วนต้องดูแลตัวเอง แต่พอที่ได้รู้จักกับจินเกาหยาง เจ็บป่วยเมื่อใดก็มีเขาคอยดูแลอยู่ข้างกาย เทียบกับเมื่อก่อนแล้วดีกว่าเป็นไหน ๆ

ไม่นานนัก สาวใช้สองคนก็เดินเข้ามาในห้อง คนหนึ่งถือถาดใส่ชามโจ๊ก ส่วนอีกคนถือถาดใส่ถ้วยชาเข้ามาวางบนโต๊ะ แล้วรีบกลับออกไปอย่างรู้หน้าที่ จินเกาหยางค่อยๆ ตักโจ๊กป้อนฝูซิ่นฮวาทีละคำอย่างใจเย็น รอให้นางกินจนเสร็จ ตัวเขาจึงค่อยกินบ้าง จากนั้นจึงประคองร่างบางลงนอนบนเตียงเพื่อให้นางได้พักผ่อน โดยที่จินเกาหยางยังไม่ยอมลุกไปไหน เขานั่งอยู่ข้าง ๆ นาง สีหน้าครุ่นคิดบางสิ่งจนฝูซิ่นฮวาอดถามไม่ได้

“ท่านพี่คิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”

“คิดเรื่องเจ้า” จินเกาหยางตอบตามตรง

“เรื่องข้า?”

“ใช่” ผู้เป็นสามีพยักหน้ารับ “เมื่อคืนนี้เป็นครั้งแรกของเจ้า พอเช้ามา เจ้าก็ป่วย ข้าจึงสงสัยว่าต้องทำบ่อย ๆ หรือเปล่า ร่างกายเจ้าจึงจะคุ้นชิน ต่อไปจะได้ไม่ป่วยหลังจากข้ากอดเจ้าอีก”

สีหน้าท่าทางของเขาจริงจังมาก ดูเหมือนว่าเขาจะคิดเช่นนั้นจริง ๆ หาใช่เพียงหยอกล้อนางเล่น ๆ

ฝูซิ่นฮวาไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เมื่อได้รับการดูแลเป็นอย่างดี อาการไข้ของฝูซิ่นฮวาก็ลดลงอย่างรวดเร็ว วันต่อมานางจึงเข้าไปถวายพระพรไทเฮาในวังหลวง ฝ่ายไทเฮาก็ดีพระทัยยิ่งนัก ที่ได้เห็นสะใภ้คนใหม่มาเข้าเฝ้า หากสีหน้าซีดเซียวของอีกฝ่ายทำให้พระนางไม่ค่อยสบายพระทัยนัก

ดูท่าว่าจินเกาหยางคงจะเอาแต่ใจกับฝูซินฮวาไม่น้อย

“ลูกก็อยากจะตอบนะพ่ะย่ะค่ะ แต่เกรงว่าจะทำให้เหมยเหมยเขินอายได้”

ไทเฮาได้ยินดังนั้นก็พอจะเดาได้ว่าเป็นเรื่องอะไร จึงไม่ถามอะไรอีก มีเพียงฝูซิ่นฮวาที่ยังสงสัย ดังนั้นหลังจากทูลลาไทเฮากลับตำหนักเว่ยหยางอ๋อง และมีโอกาสได้อยู่กันตามลำพังบนรถม้า ฝูซิ่นฮวาก็ไม่รอช้า รีบตั้งคำถามกับจินเกาหยางทันที

“ท่านพี่ ท่านคุยอะไรกับหมอหลวงกันแน่เจ้าคะ” นางถามอย่างใคร่รู้

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าถามเรื่องของเราน่ะ” จินเกาหยางตอบอย่างอารมณ์ดี

“เรื่องของเรา?” ฝูซิ่นฮวาทวนคำ “คงไม่ใช่เรื่อง...”

หญิงสาวเริ่มหน้าแดงเมื่อคิดว่าอาจเป็นเรื่องระหว่างนางกับเขา ยิ่งได้เห็นสามียิ้มเจ้าเล่ห์ ฝูซิ่นฮวาก็ยิ่งแน่ใจ

“ข้าถามหมอหลวงว่าเรื่องระหว่างเราใช่สาเหตุที่ทำให้เจ้าป่วยหรือไม่”

เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด

“ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงไร้ยางอายเช่นนี้” ฝูซิ่นฮวาตีแขนสามีไม่เบานัก

“ถามไว้ ข้าจะได้รู้ว่าควรปฏิบัติเช่นไรกับเจ้า ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องป่วย เพราะความเอาแต่ใจของข้า”

คำตอบของจินเกาหยางทำให้ฝูซิ่นฮวาเกือบจะยิ้มออกมากับความห่วงใยของเขา หากไม่ใช่เพราะชายหนุ่มเอ่ยประโยคถัดมาเสียก่อน

“ท่านหมอบอกว่าครั้งแรกมีโอกาสที่จะทำให้เจ็บป่วย แต่ต่อไปร่างกายเจ้าก็จะปรับตัวได้และไม่ป่วยอีก ดังนั้นข้าจึงตั้งใจแล้วว่าจะทำเช่นนั้นกับเจ้าบ่อย ๆ ทำทุกคืนจนกว่าเจ้าจะเคยชินและไม่ป่วยอีก หลังจากที่หลับนอนกับข้า”

“ท่าน!”