เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 30

จินเกาหยาง ฝูซิ่นฮวา และฝูซิ่นเล่อกำลังเผชิญหน้ากับเสนาบดีจงและฮองเฮาที่มาร้องขอความเป็นธรรมจากฮ่องเต้ ในการตัดสินโทษประหารจงหาน

“หมิงยู่โหวตัดสินโทษบุตรชายของกระหม่อมเกินความผิด หานเอ๋อร์เพียงแค่พักจากการฝึกซ้อมแต่หมิงยู่โหวกลับสั่งประหารเขา ขอฝ่าบาทโปรดเมตตา คืนความเป็นธรรมให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ” จงหุยคุกเข่าโขกศีรษะด้วยความเจ็บแค้น ในขณะที่ฮองเฮาร้องห่มร้องไห้

“ฝ่าบาทโปรดเมตตาด้วยเพคะ น้องชายของหม่อมฉันเข้ากองทัพหวังรับใช้บ้านเมือง แต่กลับต้องมาจบชีวิตอย่างน่าอนาถ เพียงเพราะขัดใจคนสกุลฝู!”

“เจ้าว่าน้องชายของเจ้าต้องโทษประหารเพียงเพราะขัดใจคนสกุลฝูเช่นนั้นหรือ” จินหยางหลงถามอย่างใจเย็น

“เพคะ ขอฝ่าบาทคืนความเป็นธรรมให้สกุลจงด้วย”

“ช่างกล้าพูด!” จินหยางหลงตบโต๊ะเสียงดังด้วยความโมโห “เป็นทหาร แต่ไม่เคารพกฎของกองทัพไม่เชื่อฟังคำสั่งของกุนซือ เจ้าเห็นระเบียบวินัยในกองทัพเป็นเรื่องล้อเล่นหรืออย่างไร!”

“ฝ่าบาท!”

“ข้าให้คนไปสืบความในทัพไป๋หู่ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ทหารในกองทัพล้วนยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าจงหานละเลยการฝึกซ้อม วางอำนาจบาตรใหญ่กับเหล่าทหารด้วยกัน โดยอ้างความเป็นน้องชายของฮองเฮา ฝูซิ่นฮวาเข้าไปตักเตือนให้ฝึกซ้อมก็คิดจะทำร้ายนาง นี่น่ะหรือที่พวกเจ้าสองพ่อลูกคิดว่าเป็นเพียงความผิดเล็กน้อย!”

“ฝ่าบาท ทหารของทัพไป๋หู่ก็ย่อมต้องเข้าข้างหมิงยู่โหว ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วยพ่ะย่ะค่ะ” จงหุยว่า

“คนของข้าไปสืบความจากทหารหนึ่งพันนายที่เจ้าส่งเข้าร่วมทัพไป๋หู่ เช่นนี้แล้ว เจ้ายังกล้าพูดอีกหรือไม่ว่าคนพวกนั้นเข้าข้างฝูซิ่นฮวา!”

จงหุยถึงกับนิ่งอึ้ง คิดไม่ถึงว่าคนของตนจะเป็นผู้รายงานความผิดของจงหานให้ฮ่องเต้ทรงทราบ

“แม้หานเอ๋อร์จะทำผิดจริง แต่การทำผิดเพียงแค่ละเลยการฝึกซ้อม หากหมิงยู่โหวไม่พอใจ ก็น่าจะให้เขาออกจากกองทัพแล้วส่งเขากลับบ้าน ไม่น่าถึงขั้นประหารพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าเป็นถึงเสนาบดี เหตุใดจึงคิดไม่ได้ว่าการกระทำเช่นนั้นจะทำให้ทัพไป๋หู่เสียการปกครอง!” จินหยางหลงเริ่มกริ้วมากขึ้นทุกที “กฎข้อบังคับและระเบียบวินัยคือความศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของกองทัพ ข้ามอบอำนาจเด็จขาดในทัพไป๋หู่ให้ฝูซิ่นเล่อและฝูซิ่นฮวา แต่ลูกชายของเจ้ากลับขัดคำสั่งฝูซิ่นฮวาต่อหน้าทหารนับพัน หากนางไม่ลงโทษให้เห็นเป็นตัวอย่าง แล้วจะปกครองทหารหลายแสนนายได้อย่างไร!”

“แต่...”

“ยังจะกล้าเถียงอีกเรอะ!”

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของจินหยางหลงทำให้จงหุยกับฮองเฮาถึงกับเงียบเสียงลง ดวงตาของจงหุยยังเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ส่วนฮองเฮาก็จ้องมองฝูซิ่นฮวาอย่างชิงชัง

“หากเจ้าไม่พร้อมจะให้ลูกรับกฎระเบียบของกองทัพ ก็ไม่ควรส่งจงหานไปเข้าทัพไป๋หู่ตั้งแต่แรก แต่ในเมื่อได้ทำลงไปแล้ว ก็จงยอมรับผลที่ตามมา”

จงหุยได้แต่ก้มหน้ากัดฟันตอบ “พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

จินหยางหลงถอนหายใจ “เอาเถอะ อย่างไรข้าก็ขอแสดงความเสียใจกับความสูญเสียที่เกิดขึ้นกับสกุลจง”

“เป็นพระกรุณาพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าอนุญาตให้เจ้าหยุดงานได้หนึ่งเดือน เพื่อจัดการพิธีศพให้ลูกชาย ส่วนฮองเฮา หากจะกลับไปร่วมพิธีศพของน้องชาย ข้าก็ไม่ว่าอะไร” จินหยางหลงพยายามรักษาน้ำใจของคนสกุลจงเท่าที่จะทำได้

“เป็นพระกรุณาเพคะ” ฮองเฮากัดฟันตอบทั้งน้ำตา

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะกลับไปทำงานต่อ” จินหยางหลงลุกขึ้นยืน “อะไรที่แล้วไปแล้ว ก็ให้แล้วกันไป อย่าได้ผูกใจเจ็บกันอีกเลย รังแต่จะทำให้เกิดความบาดหมางขัดแย้งกันเองในราชสำนักเสียเปล่า ๆ”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“เพคะฝ่าบาท”

จินหยางหลงเดินออกจากห้องทรงงานไป คนที่เหลือต่างส่งเสด็จพร้อมถวายคำนับแด่องค์ฮ่องเต้ ทันทีที่จินหยางหลงพ้นจากท้องพระโรง จงหุยก็ก้าวเข้ามาหาฝูซิ่นฮวาทันที

“นี่คือองครักษ์ใหม่ของเจ้าทั้งห้าสิบคน” จินเกาหยางตอบอย่างอารมณ์ดี

นั่นปะไรเล่า!

“ทั้งหมดเป็นยอดฝีมือที่อยู่กับข้ามานานนับสิบปี รับรองได้ว่าความสามารถไม่เป็นสองรองใคร”

“แต่ท่านพี่ นี่ไม่มากไปหรือเจ้าคะ” ฝูซิ่นฮวาแย้ง “เดิมทีข้ามีองครักษ์อยู่แล้วยี่สิบคน เพิ่มมาอีกห้าสิบ รวมเป็นเจ็ดสิบคน ไปไหนมาไหนที ไม่เดินตามกันเต็มถนนเลยหรือ”

“ข้าอนุญาตให้ลดจำนวนผู้ติดตามได้ยี่สิบคน ยามที่ข้าอยู่ข้างกายเจ้า”

“ก็ยังถือว่ามากไปอยู่ดี”

“เอาน่า” จินเกาหยางกล่าว “ตาเฒ่าจงหุยนั่นประกาศจะล้างแค้นเจ้า ข้าเป็นสามี มีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของภรรยามิใช่หรือ?”

ฝูซิ่นฮวาถอนหายใจ แต่ก็เข้าใจความหวังดีของจินเกาหยาง จึงมิได้ปฏิเสธอะไรอีก

หลังจากให้องครักษ์ทั้งหมดแยกย้ายกันไป จินเกาหยางก็รั้งตัวฝูซิ่นฮวาลงมานั่งบนตักของตนพร้อมกับเกยคางบนไหล่ของนาง ยามอยู่ต่อหน้าผู้คน จินเกาหยางจะนิ่งขรึม ดูสุขุมน่าเกรงขาม แต่เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง เขาจะกลายเป็นอีกคนที่ทั้งออดอ้อนและเอาใจนางสารพัด

“ข้าหาองครักษ์ให้เจ้าตั้งมาก เจ้ามีรางวัลให้ข้าบ้างหรือไม่” จินเกาหยางถาม

“ท่านพี่อยากได้อะไรเจ้าคะ”

“ข้าให้องครักษ์เจ้าห้าสิบคน เจ้าก็ตอบแทนข้าสักห้าสิบครั้งเป็นอย่างไร”

“ท่านพี่!” ฝูซิ่นฮวาตีแขนสามี “เกรงว่าข้าคงจะไม่ได้ตายเพราะเสนาบดีจง แต่จะตายเพราะห้าสิบครั้งของท่านนี่แหละ”