เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 33

จินเกาหยางเคยอ่อนโยนอย่างไร ก็ยังคงเป็นเช่นนั้นเสมอ

ชายหนุ่มรู้ดีว่าร่างกายชายาของตนนั้นไม่แข็งแรง ไม่ว่าจะต้องการนางมากเพียงใด เขาก็ยังระมัดระวังให้ทุกสัมผัสของตนเป็นไปด้วยความนุ่มนวล ไม่ทำให้ฝูซิ่นฮวาต้องลำบากเลยแม้แต่น้อย

เรือนร่างของฝูซิ่นฮวาถูกครอบครองด้วยสัมผัสนุ่มละมุน อ่อนหวาน และร้อนแรงอยู่ในที ทุกครั้งที่จินเกาหยางขยับริมฝีปาก เขาดูราวกับผีเสื้อที่โบยบินหาน้ำหวานจากมวลบุปผา ทุกสัมผัสตราตรึง หวานล้ำลึกซึ้งยิ่งกว่าสิ่งใดในชีวิตที่ฝูซิ่นฮวาเคยลิ้มลอง จนนางหลงใหลไปกับทุกสัมผัสของเขา

ผิวพรรณทั่วทั้งกายของฝูซิ่นฮวาผุดผ่องราวไข่มุกล้ำค่า ทั้งยังนุ่มนวลดุจแพรไหม ทว่าก็บอบบางราวผลึกแก้ว เพียงแค่สัมผัสเบา ๆ ก็สามารถสร้างร่องรอยไว้บนผิวกายของนางได้

จินเกาหยางจับอาวุธตั้งแต่อายุยังน้อย ทำให้มือของเขาหยาบกร้านเฉกเช่นนักรบ ทว่ามือหยาบนั้นกลับไม่ได้ทำให้ฝูซิ่นฮวารู้สึกรังเกียจ นางชอบความอบอุ่นจากมือของเขาที่ลูบไล้ไปทั่วผิวกายเนียนนุ่มของตน สามีของนางช่ำชองเสียจนน่าตี เขารู้ดีว่าควรสัมผัสตรงไหน อย่างไร หรือใช้เวลาเท่าไหร่ จนฝูซิ่นฮวาอดคิดไม่ได้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะแต่งกับนาง เขาพานพบสตรีมาแล้วกี่คน

คิดมาถึงตรงนี้ ฝูซิ่นฮวาก็กัดไหล่สามีด้วยความหมั่นไส้

“เหมยเหมยโกรธอะไรข้า ข้าทำอะไรไม่ถูกใจหรือ” จินเกาหยางถามเสียงนุ่ม

“ท่านเคยสัมผัสผู้หญิงมาแล้วกี่คน” ฝูซิ่นฮวาถามเสียงแข็ง

“เอ่อ…” จินเกาหยางอ้ำอึ้ง

ไม่เคยนับเสียด้วยสิ

“ข้า…ข้าก็ไม่แน่ใจ”

“คงจะเยอะมากสินะ”

“ก็ไม่เชิง” ชายหนุ่มเริ่มใจไม่ดี หากยังปล่อยให้ชายาไม่พอใจต่อไปเช่นนี้ เกรงว่าเขาคงไม่ได้ไปต่อเป็นแน่

“ข้าอยากจะตีท่านยิ่งนัก!”

“หากเหมยเหมยอยากตีข้าก็ตีเถิด” จินเกาหยางพูดอย่างอ่อนโยน “ข้าก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่เคยพบเจอหญิงสาวที่ถูกตาต้องใจบ้าง เจ้าอย่าเก็บมาใส่ใจเลย”

“ได้อย่างไร! ข้าโตมาในกองทัพทหารท่ามกลางบุรุษนับหมื่นนับแสน ข้ายังไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด แล้วท่านเล่า พบเจอสตรีมามากมายเพียงใด ถึงได้ไปข้องเกี่ยวกับพวกนาง!” ฝูซิ่นฮวาเถียง

จินเกาหยางเริ่มเครียด ไม่นึกว่าจะต้องมาง้อชายาในยามที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเช่นนี้ จะหลับหูหลับตาเดินหน้าต่อก็กลัวว่านางจะโกรธ แล้วจะต้องจากกันทั้งที่นางยังขุ่นเคือง แต่จะให้เขาหยุดตอนนี้ เขาก็หยุดไม่ได้เช่นกัน

“เรื่องในอดีตข้ากลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่นับจากเจอเจ้า ข้าก็ไม่ได้ข้องเกี่ยวกับใครอีก ชีวิตจากนี้ก็จะไม่มีใครอื่นนอกจากเจ้า ข้าใช้สิ่งเหล่านี้ชดเชยเรื่องที่ผ่านมาได้หรือไม่”

“ไม่ได้!” หญิงสาวปฏิเสธ “ข้าควรลองสัมผัสคนอื่นนอกจากท่านดูบ้าง เราจะได้เสมอกัน!”

“ฝูซิ่นฮวา!” จินเกาหยางเรียกเสียงแข็ง ก่อนก้มลงจุมพิตริมฝีปากของนางอย่างหนักหน่วง เพื่อเป็นการทำโทษที่นางพูดอะไรที่ไม่ควรออกมา “เจ้าเป็นชายาของข้า! และจะเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว ต่อไปห้ามเจ้าพูดจาเช่นนี้อีก เข้าใจหรือไม่!”

เป็นครั้งแรกที่จินเกาหยางขึ้นเสียงกับฝูซิ่นฮวา ทว่านางกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนหัวเราะออกมาราวกับกลั้นไว้ไม่อยู่ นางหัวเราะจนน้ำตาไหล จินเกาหยางนิ่งมองนางด้วยความงุนงง แต่เพียงไม่นานนัก ชายหนุ่มก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

“นี่เจ้าแกล้งข้าหรือ!”

ริมฝีปากร้อนจัดทำโทษฝูซิ่นฮวาโดยการลากไล้ไปทั่วร่างอันบอบบางนั้น จากสัมผัสอ่อนโยนดุจผีเสื้อโบยบินในคราแรก แปรเปลี่ยนเป็นสัมผัสร้อนแรงราววิหคเพลิงที่พร้อมแผดเผาร่างเล็กที่บังอาจกลั่นแกล้งให้เขาตกใจ ท้องฟ้ายามราตรีมีดวงดาวพร่างพราวมากเพียงใด ความเอาแต่ใจของจินเกาหยางมีมากกว่านั้น เขาทำราวกับจะนับดาวทุกดวงมาแทนความต้องการของตัวเอง แล้วสัมผัสนางตามใจปรารถนา ฝูซิ่นฮวามิอาจต้านทาน จะหนีก็ไม่ได้ จะห้ามเขาก็ยิ่งไม่ได้ หญิงสาวไม่รู้จะทำเช่นไร จำต้องปล่อยให้จินเกาหยางทำทุกอย่างตามความต้องการของตน จนกระทั่งชายคนรักนำพานางล่องลอยขึ้นสู่หมู่ดาวนับล้าน แล้วโอบอุ้มนางกลับลงมาด้วยความอ่อนโยนเฉกเช่นเมื่อยามที่เขาเริ่มต้น

ไม่ว่าอย่างไร เว่ยหยางอ๋องก็อ่อนโยนกับชายาของตนเสมอ

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ กว่าความฝันอันแสนหวานจะเดินมาถึงปลายทาง ในที่สุดฝูซิ่นฮวาก็หลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของจินเกาหยาง ชายหนุ่มลูบไล้ใบหน้าใสแผ่วเบา นางทำให้เขาหลงใหลจนไม่อาจถอนตัว ไม่ว่าอย่างไร ชาตินี้เขาก็ไม่อาจมีใครอื่นนอกจากนางได้อีก

แพขนตางอนขยับขึ้นลงแผ่วเบาก่อนที่นางจะลืมตาขึ้น เมื่อเห็นสามีกำลังมองมาด้วยแววตาเปี่ยมความเสน่หา หญิงสาวก็หลุบตาลงต่ำ ไม่กล้ามองสบตาเขา

“ต่อไปยังจะกล้าพูดอีกไหมว่าจะไปสัมผัสคนอื่นนอกจากข้า” จินเกาหยางถาม

ฝ่ายคนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองสบตาสามี ดวงตาทั้งสองมีแววซุกซนบางอย่าง รอยยิ้มของนางก็แสนจะเจ้าเล่ห์ คล้ายเด็กที่คิดหาเรื่องแกล้งผู้ใหญ่

“คำนี้อาจไม่กล้า แต่ถ้าเป็นคำอื่นก็ไม่แน่”

“เจ้า!”

ช่างวอนโดนดียิ่งนัก!

ทีแรกเขาตั้งใจจะให้นางได้พักผ่อนก่อนออกเดินทาง แต่ในเมื่อนางคิดจะลองดีกับเขา เขาก็จะสั่งสอนนางเสียให้เข็ด

แล้วค่ำคืนแห่งการล่ำลาของสองสามีภรรยาก็ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ โดยที่จินเกาหยางเฝ้าโอบกอดภรรยาของตนวนเวียนอยู่ไม่คลาย จวบจนอรุณรุ่งของวันใหม่มาเยือน ณ ตำหนักเว่ยหยางอ๋องอีกครา