เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 33

จินเกาหยางเคยอ่อนโยนอย่างไร ก็ยังคงเป็นเช่นนั้นเสมอ

ชายหนุ่มรู้ดีว่าร่างกายชายาของตนนั้นไม่แข็งแรง ไม่ว่าจะต้องการนางมากเพียงใด เขาก็ยังระมัดระวังให้ทุกสัมผัสของตนเป็นไปด้วยความนุ่มนวล ไม่ทำให้ฝูซิ่นฮวาต้องลำบากเลยแม้แต่น้อย

เรือนร่างของฝูซิ่นฮวาถูกครอบครองด้วยสัมผัสนุ่มละมุน อ่อนหวาน และร้อนแรงอยู่ในที ทุกครั้งที่จินเกาหยางขยับริมฝีปาก เขาดูราวกับผีเสื้อที่โบยบินหาน้ำหวานจากมวลบุปผา ทุกสัมผัสตราตรึง หวานล้ำลึกซึ้งยิ่งกว่าสิ่งใดในชีวิตที่ฝูซิ่นฮวาเคยลิ้มลอง จนนางหลงใหลไปกับทุกสัมผัสของเขา

ผิวพรรณทั่วทั้งกายของฝูซิ่นฮวาผุดผ่องราวไข่มุกล้ำค่า ทั้งยังนุ่มนวลดุจแพรไหม ทว่าก็บอบบางราวผลึกแก้ว เพียงแค่สัมผัสเบา ๆ ก็สามารถสร้างร่องรอยไว้บนผิวกายของนางได้

จินเกาหยางจับอาวุธตั้งแต่อายุยังน้อย ทำให้มือของเขาหยาบกร้านเฉกเช่นนักรบ ทว่ามือหยาบนั้นกลับไม่ได้ทำให้ฝูซิ่นฮวารู้สึกรังเกียจ นางชอบความอบอุ่นจากมือของเขาที่ลูบไล้ไปทั่วผิวกายเนียนนุ่มของตน สามีของนางช่ำชองเสียจนน่าตี เขารู้ดีว่าควรสัมผัสตรงไหน อย่างไร หรือใช้เวลาเท่าไหร่ จนฝูซิ่นฮวาอดคิดไม่ได้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะแต่งกับนาง เขาพานพบสตรีมาแล้วกี่คน

คิดมาถึงตรงนี้ ฝูซิ่นฮวาก็กัดไหล่สามีด้วยความหมั่นไส้

“เหมยเหมยโกรธอะไรข้า ข้าทำอะไรไม่ถูกใจหรือ” จินเกาหยางถามเสียงนุ่ม

“ท่านเคยสัมผัสผู้หญิงมาแล้วกี่คน” ฝูซิ่นฮวาถามเสียงแข็ง

“เอ่อ…” จินเกาหยางอ้ำอึ้ง

ไม่เคยนับเสียด้วยสิ

“ข้า…ข้าก็ไม่แน่ใจ”

“คงจะเยอะมากสินะ”

“ก็ไม่เชิง” ชายหนุ่มเริ่มใจไม่ดี หากยังปล่อยให้ชายาไม่พอใจต่อไปเช่นนี้ เกรงว่าเขาคงไม่ได้ไปต่อเป็นแน่

“ข้าอยากจะตีท่านยิ่งนัก!”

“หากเหมยเหมยอยากตีข้าก็ตีเถิด” จินเกาหยางพูดอย่างอ่อนโยน “ข้าก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่เคยพบเจอหญิงสาวที่ถูกตาต้องใจบ้าง เจ้าอย่าเก็บมาใส่ใจเลย”

“ได้อย่างไร! ข้าโตมาในกองทัพทหารท่ามกลางบุรุษนับหมื่นนับแสน ข้ายังไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด แล้วท่านเล่า พบเจอสตรีมามากมายเพียงใด ถึงได้ไปข้องเกี่ยวกับพวกนาง!” ฝูซิ่นฮวาเถียง

จินเกาหยางเริ่มเครียด ไม่นึกว่าจะต้องมาง้อชายาในยามที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเช่นนี้ จะหลับหูหลับตาเดินหน้าต่อก็กลัวว่านางจะโกรธ แล้วจะต้องจากกันทั้งที่นางยังขุ่นเคือง แต่จะให้เขาหยุดตอนนี้ เขาก็หยุดไม่ได้เช่นกัน

“เรื่องในอดีตข้ากลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่นับจากเจอเจ้า ข้าก็ไม่ได้ข้องเกี่ยวกับใครอีก ชีวิตจากนี้ก็จะไม่มีใครอื่นนอกจากเจ้า ข้าใช้สิ่งเหล่านี้ชดเชยเรื่องที่ผ่านมาได้หรือไม่”

“ไม่ได้!” หญิงสาวปฏิเสธ “ข้าควรลองสัมผัสคนอื่นนอกจากท่านดูบ้าง เราจะได้เสมอกัน!”

“ฝูซิ่นฮวา!” จินเกาหยางเรียกเสียงแข็ง ก่อนก้มลงจุมพิตริมฝีปากของนางอย่างหนักหน่วง เพื่อเป็นการทำโทษที่นางพูดอะไรที่ไม่ควรออกมา “เจ้าเป็นชายาของข้า! และจะเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว ต่อไปห้ามเจ้าพูดจาเช่นนี้อีก เข้าใจหรือไม่!”

เป็นครั้งแรกที่จินเกาหยางขึ้นเสียงกับฝูซิ่นฮวา ทว่านางกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนหัวเราะออกมาราวกับกลั้นไว้ไม่อยู่ นางหัวเราะจนน้ำตาไหล จินเกาหยางนิ่งมองนางด้วยความงุนงง แต่เพียงไม่นานนัก ชายหนุ่มก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

“นี่เจ้าแกล้งข้าหรือ!”