เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 36

จินเกาหยางควบม้าออกจากขบวน ทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลัง ไม่รอแม้กระทั่งทหารองครักษ์ ยามนี้ไม่ว่าสิ่งใดก็มิอาจเทียบความห่วงใยที่เขามีต่อฝูซิ่นฮวาได้ แม้พลส่งข่าวจะแจ้งว่าชายาของเขาปลอดภัยดี แต่นั่นก็มิอาจทำให้ใจของจินเกาหยางสงบลงได้ หากมิได้ไปอยู่ข้างกายและปกป้องคุ้มครองนางด้วยตัวเอง

พายุลูกใหญ่เบื้องหน้าคือสิ่งที่จินเกาหยางต้องเผชิญ แม้สายฝนจะโหมกระหน่ำเพียงใด เขาก็หาได้หวั่นเกรง หวาดหวั่นห่วงใยเพียงความปลอดภัยของฝูซิ่นฮวาเท่านั้น เขาพักกินอาหาร ดื่มน้ำ และเปลี่ยนม้าตามจุดพักม้าต่าง ๆ แล้วออกเดินทางต่อโดยไม่ฟังเสียงห้ามปรามของใครทั้งสิ้น

สายฝนตกกระหน่ำติดต่อกันถึงสามวันสามคืน จินเกาหยางมาถึงเมืองหลันเจาในคืนวันที่สาม ขณะที่ฝูซิ่นฮวากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในกระโจม

“พระชายาเพคะ!” ซูจื่อลู่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา “พลทหารมารายงานว่าท่านอ๋องเสด็จมาถึงแล้ว”

“ยามนี้น่ะหรือ” ฝูซิ่นฮวาลุกจากเก้าอี้ ตกใจไม่น้อยที่สามีของตนมาถึงเมืองหลันเจา เสียงลมพายุและเสียงฟ้าฝนกระหน่ำยังดังให้ได้ยินอย่างต่อเนื่อง แล้วสามีของนางเดินทางฝ่าพายุมาได้อย่างไร

“เหมยเหมย!”

จินเกาหยางเดินเข้ามาในกระโจมของฝูซิ่นฮวาอย่างรีบร้อน เนื้อตัวเปียกโชกตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า จนแทบไม่เหลือภาพเว่ยหยางอ๋องผู้น่าเกรงขามเลยสักนิด

“ท่านพี่!” ฝูซิ่นฮวารีบเดินมาหาจินเกาหยางทันที นางมองเขาอย่างเป็นกังวล ก่อนจะหันไปสั่งสาวใช้

“เตรียมน้ำอุ่นกับเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ท่านอ๋อง”

“แต่ท่านอ๋องเดินทางมาคนเดียว ไม่มีเสื้อผ้าติดมาด้วย”

“เช่นนั้นก็ไปขอยืมจากท่านแม่ทัพ”

“เพคะ”

ซูจื่อลู่วิ่งออกจากกระโจมไปพร้อมร่มเคลือบน้ำมัน ในขณะที่ซูก้านลู่ไปหาผ้ามาให้จินเกาหยางเช็ดเนื้อเช็ดตัว

“เจ้าไปเตรียมน้ำอุ่นได้แล้ว ที่เหลือข้าจัดการเอง” ฝูซิ่นฮวากล่าว

“เพคะพระชายา”

ซูก้านลู่ถอยออกไปอย่างรู้หน้าที่ โชคดีว่าทหารของฝูซิ่นเล่อได้รับรายงานมาว่าจินเกาหยางกำลังเร่งเดินทางมาหาฝูซิ่นฮวา จึงได้ตั้งกระโจมหลังใหม่ให้นางกับพี่สาวอยู่ไม่ไกล หาไม่ พวกนางคงไม่รู้ว่าจะทำตัวเช่นไร หากต้องนอนในกระโจมหลังเดียวกับท่านอ๋องและพระชายา

“ท่านพี่ เหตุใดจึงเดินทางฝ่าพายุมาเช่น...”

ฝูซิ่นฮวายังเอ่ยไม่ทันจบประโยคก็ถูกจินเกาหยางรวบตัวเข้าสู่อ้อมกอด

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เขาถามพลางดันกายหญิงสาวออกเบา ๆ แล้วจับร่างของนางหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจดูว่านางบอบช้ำตรงไหนหรือไม่

แม้จะได้รับรายงานว่านางปลอดภัย แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจ หากไม่ได้มาเห็นกับตาตัวเอง

“นี่รอยอะไร!” จินเกาหยางถามเมื่อเห็นรอยช้ำที่ข้อมือของฝูซิ่นฮวา หลังสำรวจร่างของภรรยาอยู่ครู่หนึ่ง

“ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ ตอนที่องครักษ์ของท่านช่วยข้าไว้ นางดึงข้าให้ไปหลบข้างหลังนาง”

“คนนี้แรงเยอะไป ข้าต้องหาคนที่แรงน้อยกว่านี้”

“โธ่ ท่านพี่” ฝูซิ่นฮวานึกขำในใจ “นางดีที่สุดแล้วเจ้าค่ะ หากไม่ได้นางช่วยไว้ ข้าคงไม่รอด”

“แต่ว่านางดึงเจ้าแรง”

“ช่วงเวลานั้นฉุกละหุกยิ่งนัก ไม่ว่าผู้ใดก็คงไม่ทันได้ออมแรงหรอกเจ้าค่ะ”

จินเกาหยางถอนหายใจหลายครั้ง จริงอย่างที่ฝูซิ่นฮวาพูด ยามนั้นไม่ว่าผู้ใดก็คงไม่ทันนึกถึงเรื่องออมแรง ย่อมต้องห่วงความปลอดภัยของนางมากกว่าจะมาเป็นกังวลเรื่องรอยช้ำเช่นนี้

“แล้วเจ้าทายาหรือยัง”

“ยังเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นข้าจะทายาให้” ชายหนุ่มลูบข้อมือที่มีรอยช้ำของนางแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงจูบรอยช้ำนั้น

“ข้ากอดเจ้าจนเปียกไปทั้งตัวแล้ว เจ้าเองก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน” ชายหนุ่มตอบเสียงเจ้าเล่ห์

“ช่วยท่านอาบน้ำ เสื้อผ้าข้าคงเปียกมากกว่านี้ ไว้ค่อยเปลี่ยนทีเดียวก็ได้เจ้าค่ะ”

“ไหน ๆ ก็ต้องเปลี่ยนเสื้ออยู่แล้ว เจ้ามาอาบน้ำเป็นเพื่อนข้าหน่อยได้หรือไม่”

“เอ่อ...” ฝูซิ่นฮวาอ้ำอึ้ง ใบหน้าเริ่มแดงก่ำ

“ข้าขี่ม้าฝ่าพายุมาสามวันสามคืนแทบไม่ได้หยุดพักเพื่อมาพบเจ้า เจ้าตามใจข้าหน่อยไม่ได้หรือ” เขาถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

แม้จะแต่งงานกันแล้ว แต่ฝูซิ่นฮวายังไม่เคยอาบน้ำพร้อมกับจินเกาหยางมาก่อน จึงอดเขินอายไม่ได้ ทีแรกนางคิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อนึกอีกที อีกฝ่ายอุตส่าห์เดินทางฝ่าพายุมาหานางถึงที่นี่ด้วยความเป็นห่วง หญิงสาวก็กลืนคำปฏิเสธลงคอ แล้วพยักหน้าให้เขาแต่โดยดี

ทันทีที่เห็นชายาพยักหน้า จินเกาหยางก็ไม่รอช้า รีบปลดเสื้อผ้าของฝูซิ่นฮวาออกจากกาย แล้วอุ้มนางลงไปในอ่างน้ำอุ่นด้วยกัน

ไม่รู้ว่าฝูซิ่นฮวาคิดไปเองหรือเปล่า นางรู้สึกว่าอุณหภูมิของน้ำในอ่างไม้ดูเหมือนจะร้อนขึ้นกว่าตอนที่นางจุ่มมือลงไปเสียอีก

“อุ่นหรือไม่” จินเกาหยางกระซิบถาม

“ข้าต่างหากที่ต้องถามท่าน” ฝูซิ่นฮวาบอก “ขี่ม้าฝ่าลมพายุมาเช่นนี้ หากเจ็บป่วยจะว่าอย่างไร”

“ก็ข้าเป็นห่วงเจ้า” เขาตอบเสียงนุ่ม ก่อนประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากนุ่ม “ข้าอยากมาหาเจ้าให้เร็วที่สุด กลัวว่าจะมีใครทำร้ายเจ้าอีก”

พูดหนึ่งคำ เขาก็จูบนางหนึ่งครั้ง ไม่นานสองร่างที่แช่อยู่ในน้ำก็เริ่มโอบกอดกันแนบแน่น ถ้อยคำบอกรักของจินเกาหยางกระซิบอยู่ที่ข้างหูของฝูซิ่นฮวาตลอดเวลา เช่นเดียวกับเสียงหวานที่กระซิบถ้อยคำตอบรับคำของสามีอยู่ไม่ขาด

ผ่านไปครู่ใหญ่ จินเกาหยางจึงอุ้มชายาขึ้นจากอ่างน้ำ ต่างดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กันและกันอย่างมีความสุขยิ่งนัก

สำหรับจินเกาหยาง เพียงเท่านี้ก็คุ้มค่าแล้วกับการที่เขาสู้อุตส่าห์ขี่ม้าฝ่าพายุเพื่อมาหาชายาอันเป็นที่รักยิ่ง