เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 45

นักรบหลายคนมักมองข้ามกลศึกที่เรียกว่า ‘กลศึกหญิงงาม’ หรือ ‘อุบายหญิงงาม’ ไป ทว่ากลศึกดังกล่าวกลับใช้ได้ผลในทุกยุคทุกสมัย ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน

จงหยวนมองไปยังรถม้าที่มีหญิงงามล่มเมืองนั่งอยู่ข้างใน องค์หญิงซินเอ๋อร์เป็นสตรีที่มีรูปโฉมงดงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น อายุอานามก็มิได้มากสักเท่าไหร่ เพียงสิบหกปีเท่านั้น หากนางใช้เสน่ห์และเล่ห์เหลี่ยมเป็นตามที่กล่าว สตรีผู้นี้คงไม่แคล้วกุมหัวใจของฝูซิ่นเล่อไว้ได้

สงครามระหว่างต้าจินกับต้าเจาสงบลงได้เกือบครบปีแล้ว แต่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ไว้วางใจซึ่งกันและกัน ทัพไป๋หู่ภายใต้การนำทัพของฝูซิ่นเล่อไม่เคยหยุดซ้อมรบ ฝูซิ่นฮวาก็ไม่เคยหยุดวางแผน และจินเกาหยางก็ไม่เคยหยุดเตรียมเสบียงอาหาร เช่นเดียวกับที่ต้าเจาเองก็ไม่เคยล้มเลิกความพยายามที่จะยึดครองต้าจินให้ได้

ซินเอ๋อร์เปิดผ้าม่านมองออกไปนอกรถม้า เห็นชาวเมืองต้าเจาสวมเสื้อผ้าเก่ามอซอ ปะตรงนั้นชุนตรงนี้ก็ให้รู้สึกเวทนายิ่งนัก แม้จะอยู่แต่ฝ่ายใน แต่นางก็พอจะรู้อยู่บ้างว่าบิดาของตนขูดรีดภาษีจากราษฎรเพียงใด เพื่อให้ได้มาซึ่งเงินตราสำหรับใช้ทำสงคราม

การรบหนก่อน ต้าเจาเสียเมืองไปสามเมือง จึงต้องรีบขอเจรจาสงบศึกพร้อมถวายเมืองทั้งสามและทรัพย์สมบัติมากมายเป็นเครื่องบรรณาการ แน่นอนว่าต้าจินย่อมยินดีต่อการยุติสงคราม เพราะการทำสงครามที่ยืดเยื้อย่อมก่อให้เกิดผลเสียกับทุกฝ่าย สงครามหนึ่งวันมีค่านับหมื่นนับแสนตำลึง หากแม้ยุติได้ผู้ใดเล่าจะไม่อยากยุติ แต่เพราะบิดาและพี่ชายของนางเคียดแค้นใจที่ต้องสูญเสียเมืองทั้งสามและทรัพย์สมบัติเกือบหมดพระคลัง พวกเขาจึงต้องการทวงทุกสิ่งคืนโดยการเปิดสงครามอีกครั้ง โดยไม่สนใจว่าจะต้องใช้กลโกงหรือเล่ห์เหลี่ยมเช่นใดบ้าง

ศึกสงครามนั้นเป็นเรื่องของการใช้เล่ห์เพทุบาย ใครฉลาดน้อยกว่าก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป

ซินเอ๋อร์ปิดม่านลง ด้วยมิอาจทนมองสภาพของชาวเมืองได้ นางกินอยู่อย่างสุขสบายในวังหลวง แต่คนเหล่านี้กลับลำบากยากแค้น เทียบกับชีวิตของนางที่แม้ต้องแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในวังหลังแล้ว นับว่าดีกว่าเป็นไหน ๆ

เรื่องชาวเมืองที่ต้องเดือดร้อนทำให้ซินเอ๋อร์ไม่สบายใจนัก นางจึงหันมาครุ่นคิดเรื่องฝูซิ่นเล่อแทน นางทราบมาว่าเขาอายุเพียงสิบเจ็ดใกล้สิบแปดปี ทั้งที่อยู่ในวัยหนุ่ม แต่กลับยังไม่เคยมีสตรีข้างกาย อีกทั้งยังเป็นทหารที่ซื่อตรง ยอมอยู่ใต้คำบัญชาของพี่สาวและผู้เป็นย่า

บุรุษที่อยู่ภายใต้คำบัญชาของสตรี ไม่ว่าอย่างไรก็คงรอดพ้นมือสตรีเช่นนางไปได้ยาก

จงหยวนและซินเอ๋อร์เดินทางอยู่นานนับเดือน โดยแทบไม่พูดคุยกัน เพราะจงหยวนไม่ต้องการเป็นหนึ่งในผู้ที่หลงเสน่ห์ของนาง การเดินทางร่วมกันครั้งนี้จึงเต็มไปด้วยความห่างเหิน แต่ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงจวนเสนาบดีจงจนได้

ทันทีที่ทราบว่าบุตรชายคนโตกลับมาที่จวนพร้อมองค์หญิงซินเอ๋อร์ จงหุยก็รีบให้การต้อนรับเป็นอย่างดี พอใจในแผนการทั้งหมดที่เสวียนชิวและเสวียนชิงวางมายิ่งนัก

“แม้องค์หญิงจะวางแผนมาแล้ว แต่กระหม่อมก็ยังมีแผนการที่อยากจะเสนออีกสักหน่อย” จงหุยกล่าว

“ว่ามา”

“ฝูซิ่นเล่อเคารพรักพี่เขย ส่วนฝูซิ่นฮวาก็รักสามียิ่งนัก หากองค์หญิงสามารถล่อลวงฝูซิ่นเล่อและจินเกาหยางมาติดกับ ให้พวกนั้นฆ่าฟันกันเองได้ก็จะดีไม่น้อย”

“นั่นสินะ” ซินเอ๋อร์พึมพำ “แต่ข้าได้ยินมาว่าจินเกาหยางปกครองเมืองเว่ยหยาง จะเข้ามาเมืองหลวงเพียงสัปดาห์ละหนึ่งถึงสองครั้งเท่านั้น เจ้ามีวิธีให้ข้าได้เจอคนผู้นั้นหรือ”

“ทูลองค์หญิง ทุกครั้งที่จินเกาหยางและฝูซิ่นฮวามาเมืองหลวง พวกเขาจะแวะไปค้างคืนที่จวนสกุลฝูอย่างน้อยหนึ่งคืน ช่วงเวลานั้นองค์หญิงย่อมมีโอกาสที่จะใช้อุบายลวงจินเกาหยางให้ติดกับได้”

“แต่อ๋องผู้นั้นมิใช่รักชายาของเขามากหรอกหรือ”

“องค์หญิงทรงพระสิริโฉมยิ่งกว่าฝูซิ่นฮวานัก จะต้องล่อลวงจินเกาหยางได้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ” จงหุยกล่าวเยินยอ

“เช่นนั้นก็ดี” ซินเอ๋อร์ตอบ “พรุ่งนี้ข้าจะไปดักรอฝูซิ่นเล่อ อย่าลืมเตรียมเสื้อผ้าให้ข้าด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเตรียมให้พร้อมทุกสิ่งที่องค์หญิงต้องการ”

ซินเอ๋อร์ยิ้มร้าย ดวงตาเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ แต่ไม่ใช่การเอาชนะฝูซิ่นเล่อ นางต้องการเอาชนะฝูซิ่นฮวา ผู้ที่ทำให้บ้านเมืองของนางต้องพ่ายแพ้ ด้วยการแย่งน้องชายและสามีของฝูซิ่นฮวามาให้จงได้

ฝูซิ่นเล่อขี่ม้าออกจากค่ายทหารหลังการฝึกซ้อม อีกไม่กี่วันก็จะครบรอบวันคล้ายวันเกิดอายุครบสิบแปดปีของเขา บรรดามิตรสหายต่างคิดจะสรรหาหญิงงามสักคนมาเป็นของขวัญให้เขากันทั้งนั้น แต่ชายหนุ่มก็ออกปากปฏิเสธ ด้วยหมายมาดให้ตนดูเป็นบุรุษที่น่าเชื่อถือในกองทัพ หาใช่ผู้ที่ลุ่มหลงมัวเมาอยู่กับอิสตรี

จู่ ๆ องครักษ์ของฝูซิ่นเล่อก็หยุดม้า แม่ทัพหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ปกติแล้วไม่เคยมีใครกล้าเข้ามาขวางขบวนของเขามาก่อนมิใช่หรือ แล้วเหตุใดม้าของทหารองครักษ์ที่อยู่เบื้องหน้าจึงมีอันต้องหยุดชะงัก

“มีอะไร” ฝูซิ่นเล่อถาม