เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 47

จินเกาหยางและฝูซิ่นฮวาถูกสาวใช้เข้ามาปลุกในยามอิ๋น เนื่องด้วยไทเฮาทรงมีลายพระหัตถ์มาแจ้งพระอาการประชวรของฮ่องเต้ และเรียกตัวพวกเขาเข้าวังอย่างเร่งด่วน

ณ ตำหนักบูรพาที่จินหยางหลงประทับมาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นรัชทายาท จนถึงทุกวันนี้ที่เป็นฮ่องเต้แล้วก็ยังไม่ยอมย้ายไปไหน ทั้งไทเฮา สือกุ้ยเฟย จิ้งกงกงผู้เป็นคนสนิทของฮ่องเต้ และหมอหลวงอีกสามคนที่รู้ความลับเรื่องพระอาการประชวรกำลังตรวจชีพจรของจินหยางหลง จากนั้นจึงหันมาปรึกษากันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ถวายพระพรเสด็จแม่” จินเกาหยางและฝูซิ่นฮวาถวายคำนับ

“มาเถอะ ยามนี้ไม่ต้องมากพิธีหรอก”

จินเกาหยางรีบลุกไปประคองไทเฮา ในขณะที่ฝูซิ่นฮวาลุกไปยืนข้างสือกุ้ยเฟย ในใจนางหวาดหวั่นต่อพระอาการของฮ่องเต้ไม่ต่างจากคนอื่น

“ว่าอย่างไรบ้าง” ไทเฮารับสั่งถามทันทีที่หมอหลวงเดินออกมาจากแท่นบรรทม

“ทูลไทเฮา ยามนี้ฝ่าบาทพระอาการไม่คงที่ เกรงว่าหากยังฝืนทรงงานหนักเช่นนี้ อาจไม่เป็นผลดีต่อพระวรกาย” หมอหลวงกราบทูล

“เฮ้อ” ไทเฮาถอนหายใจก่อนจะหันมาทางจินเกาหยาง “เจ้าเข้าไปพูดคุยกับพี่เจ้าเสียหน่อย ยามนี้เห็นทีจะมีแต่เจ้าที่พอจะพูดคุยเรื่องการบ้านการเมืองได้”

“พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่”

จินเกาหยางเดินเข้าไปถวายคำนับจินหยางหลง ก่อนจะลงนั่งที่ข้างแท่นบรรทม

“เสด็จพี่ หมอหลวงบอกว่าการทรงงานหนักในยามนี้ไม่ส่งผลดีต่อพระวรกาย หากมีสิ่งใดให้กระหม่อมช่วยก็รับสั่งมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าไม่ต้องไปฟังพวกหมอหลวงมากนัก ข้าหาได้เป็นอะไร” จินหยางหลงตอบทั้งที่ยังไม่ลืมพระเนตร

“ทรงประชวรมากน้อยเพียงใดก็แจ้งแก่พระทัย” คำพูดยอกย้อนเช่นนี้ นอกจากไทเฮาแล้วก็มีเพียงจินเกาหยางเท่านั้นที่กล้า หากไม่เพียงไม่ทำให้ฮ่องเต้กริ้ว แต่กลับทำให้พระองค์สรวลออกมาเสียอย่างนั้น

“ก็เพราะรู้อยู่แก่ใจจึงต้องรีบทำงานให้ไว จะได้ตายอย่างหมดห่วง”

“ฮ่องเต้!” ไทเฮาเรียกเสียงดุ “จะพูดจะจาอะไรก็นึกถึงใจแม่ นึกถึงใจกุ้ยเฟยของเจ้าบ้าง”

จินหยางหลงลืมพระเนตรขึ้น ก่อนจะหันมาหาไทเฮา “ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่”

ไทเฮาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “ยามนี้มีอะไรให้เกาหยางทำได้ ก็จงให้น้องเจ้าทำไปก่อน ส่วนเจ้าก็พักผ่อนให้มาก บ้านเมืองของเจ้าไม่หนีไปไหนหรอก”

“…”

“ยังจะเงียบอีก เด็กคนนี้!”

“เสด็จแม่อย่าได้กริ้ว” จินหยางหลงยิ้มให้ไทเฮา “ลูกเพียงแต่กำลังคิดว่าจะให้เกาหยางทำสิ่งใดดี”

“ให้เกาหยางออกว่าราชการแทนเจ้าได้หรือไม่”