เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 76

กองทัพของเสวียนชิงกลับมาพร้อมชัยชนะอันยิ่งใหญ่อีกครั้ง ข้าวสารและผักปลาในรถม้ากว่าสามร้อยคันรถถูกนำเข้าไปเก็บในโรงเก็บเสบียง บรรดาทหารต้าเจาต่างร่ำสุราเคล้านารี เป็นรางวัลที่สามารถเอาชนะจินเกาหยาง ทั้งยังชิงเสบียงมาได้เป็นครั้งที่สอง

ยามนี้ทัพต้าเจาถอยเข้าสู่เขตเมืองเฝิ่นหงเจา ซึ่งเป็นหนึ่งในเมืองเล็กสิบหกเมืองของต้าเจาที่ผู้คนในเมืองได้ลี้ภัยไปอยู่ในจินเจากันหมดแล้ว เนื่องจากทนการกระทำป่าเถื่อนของทัพต้าเจาไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาถูกแย่งชิงเสบียงอาหารและเครื่องนุ่มห่มยังไม่พอ บ้านใดมีสตรียังถูกฉุดคร่าราวกับมิใช่ชาวต้าเจาด้วยกันอีก

เฝิ่นหงเจาถูกปิดตายทั้งจากหน้าเมืองและหลังเมือง เพื่อมิให้พวกต้าจินบุกมาโจมตีได้อีก กำแพงเมืองเฝิ่นหงเจาแข็งแกร่งไม่แพ้กำแพงเมืองหลันเจาที่ฝูซิ่นฮวาสร้างขึ้น หากแม้ประตูไม่ถูกทำลาย ก็ยากที่ข้าศึกจะบุกเข้ามาได้

“เจ้าทำให้ข้าภูมิใจยิ่งนัก น้องข้า” เสวียนชิวพูดโดยมีร่างเล็กบอบบางของสตรีนางหนึ่งนั่งอยู่บนตัก “ป่านนี้จินเกาหยางคงแทบคลั่งแล้วกระมัง ที่เสบียงถูกชิงมาจากมือได้ทั้งที่พูดจาโอ้อวดสารพัด”

พูดจบทั้งแม่ทัพ รองแม่ทัพ และเหล่านายทหารต่างก็พากันหัวเราะ

“ข้าใคร่อยากจะเห็นจินเกาหยางคุ้มคลั่งจนอกแตกตายยิ่งนัก อยากเห็นสีหน้ายโสโอหังของมันยามพ่ายเสียจริง”

“ท่านจะต้องได้เห็นแน่” เสวียนชิงตอบ “ข้ารู้ว่าท่านหมายตาฝูซิ่นฮวา ในวันที่พวกมันพ่ายแพ้เรา ข้าจะนำฝูซิ่นฮวามาถวายให้ท่านด้วยตัวเอง”

เสวียนชิวหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจ

“ข้าจะตั้งตารอคอยวันที่สตรีหยิ่งผยองผู้นั้นต้องมาอยู่ใต้ร่างข้าโดยมิอาจขัดขืน ข้าจะเสพสุขกับนางต่อหน้าจินเกาหยาง ให้พวกมันต้องอกแตกตายไปตาม ๆ กัน”

“วันนั้นจะต้องมาถึงในไม่ช้าอย่างแน่นอน” เสวียนชิงยิ้มที่มุมปากแล้วดื่มสุราร่วมกับพี่ชายและเหล่านายทหารทั้งหลาย

ตัวเขาเองก็แทบรอไม่ไหว ที่จะได้เห็นสตรีมากเล่ห์ผู้นั้นต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น

ตกดึกคืนนั้น ทหารของจินเกาหยางที่หลบซ่อนอยู่ในรถม้าขนเสบียงก็ทยอยกันออกจากที่ซ่อน รถขนเสบียงแต่ละคันมีแผ่นไม้บาง ๆ รองอยู่ เพื่อให้ทหารสามสี่คนซ่อนตัวแล้วใส่ข้าวสารกับผักทั้งหลายไว้ด้านบนเพื่อตบตาศัตรู

ทหารต้าเจาต่างเมามายหลับใหลไม่ได้สติ นอนกันระเกะระกะ พลทหารของจินเกาหยางที่ฝีเท้าเบายิ่งกว่าแมวขโมยค่อย ๆ ย่องไปฆ่าทหารยามที่หลับใหลทีละคน ก่อนเปิดประตูเมืองเฝิ่นหงเจาแล้วส่งสัญญาณให้จินเกาหยางและกองทัพเข้าเมือง

เมื่อจินเกาหยางได้รับสัญญาณไฟจากพลทหาร ก็ขี่ม้านำทัพบุกเข้าเฝิ่นหงเจาอย่างรวดเร็วดุจพายุ เสียงฝีเท้าม้าปลุกทหารต้าเจารวมไปถึงแม่ทัพให้ตื่นขึ้น เสวียนชิวผลักสตรีข้างกายออกไปพ้นตัวแล้วคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ ฉวยอาวุธไว้ในมือแล้วออกมาพบกับความวุ่นวายภายนอก

ทหารที่มีตราสัญลักษณ์พยัคฆ์ขาวและทหารที่สวมชุดเกราะสลักอักษรคำว่า ‘เว่ยหยาง’ กำลังต่อสู้กับทหารต้าเจาที่ยังอ่อนกำลังจากการเลี้ยงฉลองเมื่อช่วงค่ำ เสวียนชิงเป็นหนึ่งในผู้ที่กำลังต่อสู้อยู่ ครั้นเมื่อเห็นจินเกาหยางอยู่บนหลังม้า เสวียนชิวก็ตะโกนออกมาอย่างเดือดดาล

“จินเกาหยาง!” เสวียนชิวกระโดดขึ้นหลังม้าแล้วควบไปหาจินเกาหยางที่กำลังคอยเขาอยู่

“เป็นอย่างไรบ้าง เสบียงที่ข้าให้มาถูกใจพวกเจ้าสองพี่น้องหรือไม่” จินเกาหยางถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “คิดว่าข้าจะยอมทิ้งเสบียงไว้ให้พวกเจ้าจริง ๆ หรือ? เสบียงของชายาข้า ข้าย่อมต้องส่งให้ถึงมือนาง ไม่มีวันให้พวกเจ้าแย่งชิงไปได้เป็นครั้งที่สองเป็นแน่!”

รถม้าคันหนึ่งที่เป็นรถม้าส่งเสบียงของจินเกาหยางถูกลากออกมาที่ใต้ประตูกำแพงเมือง พลทหารทั้งหลายรีบวิ่งออกมาจากจุดนั้น ก่อนที่พลธนูจะระดมยิงธนูเพลิงไปที่รถม้าที่ไร้ซึ่งม้าเทียม

เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ ระเบิดนั้นได้ทำลายกำแพงเมืองเฝิ่นหงเจาจนกลายเป็นเศษหินกระจัดกระจายไปทั่ว เสวียนชิวและเสวียนชิงตกตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นโทสะ สองพี่น้องรุมเล่นงานจินเกาหยางอย่างโกรธแค้น ที่อ๋องผู้นั้นบังอาจทำลายฐานที่มั่นของพวกตน

เจ้าเมืองเฝิ่นหงเจาและทหารภายใต้สัญลักษณ์เมืองเฝิ่นหงเจาควบม้าตามเข้ามา เขาได้รับแจ้งจากพลส่งข่าวของจินเกาหยางว่าเว่ยหยางอ๋องจะบุกโจมตีเมืองของตน จึงอาสามาช่วยรบในถิ่นฐานที่ตนคุ้นเคย

“เผาให้หมด! ทำลายปราการที่มี! ทำลายทุกสิ่งที่นี่ให้ย่อยยับ!” เจ้าเมืองเฝิ่นหงเจาตะโกนก้อง

พลทหารส่งเสียงเฮลั่น ขณะตรงเข้าเผาทำลายบ้านเมืองของตน เพื่อมิให้เสวียนชิวใช้บ้านของพวกเขาเป็นที่มั่นในการทำลายทุกสิ่ง

“หลังเสร็จสิ้นสงคราม สองแคว้นจะรวมเป็นหนึ่ง ยามนั้นไม่ว่าต้าจินหรือต้าเจาล้วนเป็นพี่น้อง จะไม่มีการแบ่งแยกอีกต่อไป” จินเกาหยางตบบ่าเจ้าเมืองเฝิ่นหงเจาที่ยิ้มออกมาด้วยความซาบซึ้ง

“เราไปจากที่นี่กันเถอะ ข้าใคร่อยากนำเสบียงไปให้ชายาข้าเต็มที หากไปถึงช้า เกรงว่านางจะเอาผิดข้าได้”

เจ้าเมืองเฝิ่นหงเจาหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาพอจะเคยได้ยินจากพลทหารของทัพไป๋หู่มาบ้างว่าเว่ยหยางอ๋องผู้นี้นอกจากจะรักชายาของตน จนไม่ยอมมีอนุแล้ว ยังเกรงกลัวชายายิ่งกว่าฮ่องเต้เสียอีก

ดูท่าว่าข่าวที่ได้ยินมาคงไม่ใช่ข่าวที่ไม่มีมูล

“เจ้าจงนำเสบียงที่ได้จากที่นี่กลับไปให้พวกพ้องก่อน ส่วนข้าจะกลับไปเมืองลั่วชิว เพื่อไปนำเสบียงที่ข้าฝากไว้กลับไปให้ทุกคน”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

“หากท่านได้พบชายาข้า ฝากบอกนางด้วยว่าพรุ่งนี้ข้าจะรีบนำเสบียงไปให้”

“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จินเกาหยางพยักหน้าให้เจ้าเมืองเฝิ่นหงเจา แล้วควบม้านำกองทหารของตนออกจากเฝิ่นหงเจากลับไปยังเมืองลั่วชิว เพื่อกลับไปนำเสบียงที่ดีที่สุดที่เขาได้จัดเตรียมไว้นำไปให้ฝูซิ่นฮวา

และในวันพรุ่งนี้ ไม่เพียงแต่เสบียงเท่านั้นที่จะถึงมือของฝูซิ่นฮวา แต่เขาและนางก็กำลังจะได้พบหน้าและต่อสู้ร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันอีกครั้ง