เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 77

เจ้าเมืองเฝิ่นหงเจานำเสบียงที่ได้มาจากทัพต้าเจากลับมายังเมืองหลันเจาในคืนนั้น ในขณะที่จินเกาหยางกลับไปเอาเสบียงที่เมืองลั่วชิว ทำให้เขามาถึงค่ายของทัพไป๋หู่ในยามโหย่ว ของวันถัดมา ทันทีที่เขาผ่านเข้าประตูเมืองหลันเจามาได้ ผู้แรกที่เขาพบก็คือสตรีชุดขาวภายใต้ผ้าคลุมสีเงินที่กำลังยืนรอเขาอยู่

“เหมยเหมย!” จินเกาหยางร้องอย่างดีใจ ชายหนุ่มรีบลงจากหลังม้าแล้ววิ่งไปสวมกอดภรรยาที่ยืนรออยู่

“ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก” เขาผละออกจากนาง ด้วยรู้ดีว่าตรงนี้มีคนอยู่มากเกินไป แต่การที่จะอดใจไม่ให้กอดนางเมื่อแรกเห็นได้นั้น เป็นเรื่องที่ยากเกินจะหักห้ามใจได้จริง ๆ

“ข้าก็คิดถึงท่าน” ฝูซิ่นฮวาตอบเสียงแผ่วพร้อมรอยยิ้มละมุน “มาเถิด เราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า”

จินเกาหยางปล่อยให้ภรรยาจูงมือเดินไปยังกระโจมของนางที่โอบล้อมด้วยกระโจมขององครักษ์หญิงจำนวนมาก

“พวกเจ้าไปเตรียมน้ำร้อนกับเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ท่านอ๋อง” ฝูซิ่นฮวาหันไปสั่งสองสาวใช้

“เพคะพระชายา”

สาวใช้ทั้งสองรับคำแล้วรีบไปปฏิบัติตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันที

“ถอดชุดเกราะออกก่อนดีหรือไม่” ฝูซิ่นฮวาถาม พร้อมกับช่วยปลดชุดเกราะออกจากกายจินเกาหยาง “ท่านมีแผล!”

“แค่เล็กน้อย ไม่เป็นอะไรหรอก” จินเกาหยางตอบพลางจับมือของฝูซิ่นฮวาขึ้นมาจุมพิต “ดีเหลือเกินที่ได้พบเจ้า รู้หรือไม่ว่าข้าคิดถึงเจ้าเพียงใด”

“ข้าเองก็คิดถึงท่านพี่ไม่ต่างกัน ย่อมเข้าใจความคิดถึงของท่านดีเจ้าค่ะ”

จินเกาหยางรวบร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ฝูซิ่นฮวาย่นจมูกเล็กน้อย เมื่อร่างกายที่อยู่ใต้ชุดเกราะมาตั้งแต่เมื่อวานดูราวกับจะยังไม่ได้อาบน้ำ

“ดูเหมือนข้าต้องช่วยท่านอาบน้ำเสียหน่อยแล้ว ไม่ได้อาบน้ำมากี่วันกันแน่” หญิงสาวบ่น

จินเกาหยางหัวเราะ

“ข้ามัวแต่เร่งนำเสบียงมาให้เจ้า จึงแทบมิได้หยุดพักเลย”

ฝูซิ่นฮวายิ้มให้สามีด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนเขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตที่ริมฝีปากของชายหนุ่มแผ่วเบา

“เช่นนั้นวันนี้ก็พักผ่อนเสียเถิด ข้าจะดูแลท่านเอง”

“ได้ แต่ก่อนที่จะพักผ่อน ข้าขอทำ ‘อย่างอื่น’ ก่อนได้หรือไม่” จินเกาหยางถามด้วยท่าทางกรุ้มกริ่ม

ฝูซิ่นฮวาถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ ทีแรกนางไม่คิดจะปฏิเสธ ด้วยเห็นว่าเขารอนแรมมาไกลเพื่อนาง แต่แล้วสิ่งหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในความคิดของหญิงสาว ทำให้นางต้องรีบปฏิเสธ

“ไม่ได้!” ฝูซิ่นฮวาร้อง “ตอนนี้ข้า...ข้า...”

“เจ้าเป็นอะไร” จินเกาหยางถาม เมื่อเห็นท่าทีแตกตื่นของฝูซิ่นฮวา

หญิงสาวอ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าควรบอกให้เขารู้หรือไม่ เรื่องที่นางกำลังตั้งครรภ์ลูกคนแรกของเขา ด้วยกลัวว่าเขาจะไม่ยอมให้นางร่วมทำศึกที่นี่ต่อ

“เจ้ามีความลับอะไรที่ยังไม่ได้บอกข้าหรือเปล่า” จินเกาหยางถาม กดเสียงลงต่ำเล็กน้อยพลางใช้สายตากดดันนาง

“ข้า...”

“ก่อนข้าจะออกมาจากเมืองหลวง เสด็จแม่มีพระสุบินที่ดี เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าเสด็จแม่มีพระสุบินว่าอย่างไร”

“อะไรหรือเจ้าคะ”

“ท่านสุบินว่าเทพมังกรทองคาบลูกแก้วมาให้เจ้า”

ฝูซิ่นฮวานิ่งอึ้งไปทันที

“เรื่องที่เจ้ายังไม่ได้บอกข้า ใช่เรื่องเดียวกับที่เสด็จแม่มีพระสุบินหรือไม่”

ฝูซิ่นฮวาหลับตาลงอย่างจนใจ ต่อให้นางพยายามปกปิดหรือปฏิเสธ จินเกาหยางก็คงจะจับได้อยู่ดี หญิงสาวจึงยอมพยักหน้ารับ

“ข้าตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว”

ในใจของจินเกาหยางลิงโลดด้วยความดีใจ จนแทบอยากจะดึงนางเข้ามากอดไว้แนบกาย แต่กลับต้องฝืนวางท่าทางขึงขังเพื่อตั้งคำถามกับนางต่อ

“แล้วเหตุใดข้าที่เป็นสามีของเจ้า จึงไม่รู้ว่าเจ้าตั้งครรภ์”

“ข้าไม่อยากให้ท่านเป็นกังวล” ฝูซิ่นฮวาตอบเสียงค่อย “ท่านมีงานมากมายที่ต้องรับผิดชอบ ข้าจึงไม่อยากเพิ่มภาระความกังวลใจให้ท่าน ที่สำคัญข้า...”

“เจ้าทำไม”

“เกรงว่าเจ้าจะเขินอาย จนพาลมาทุบตีข้าน่ะสิ”

“เรื่องครรภ์ของข้ามีอะไรให้เขินอายกัน?” หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ข้าถามท่านหมอว่ายามที่เจ้ามีครรภ์เช่นนี้ เราสามารถร่วมหอกันได้หรือไม่”

“นี่ท่าน!” ฝูซิ่นฮวาอดไม่ได้ จึงฟาดมือลงบนท่อนแขนข้างที่ไม่มีแผลของจินเกาหยางแรง ๆ

สวรรค์! ดูเหมือนว่านางจะมีแรงเยอะขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว จึงทำให้เขารู้สึกเจ็บได้

“เรื่องน่าอายเช่นนั้น ท่านสมควรถามผู้อื่นหรือ!” นางยังคงโมโหอยู่

“ถามไว้น่ะดีแล้ว ข้าจะได้ไม่ทำสิ่งใดที่เป็นอันตรายต่อครรภ์ของเจ้า”

“เฮอะ!”

“อยากรู้หรือไม่ ว่าหมอตอบข้าว่าอะไร” จินเกาหยางถามด้วยท่าทางกรุ้มกริ่ม

“ข้าไม่อยากรู้!” ชายาของเขาตอบด้วยท่าทางกระเง้ากระงอดอย่างที่ไม่เคยเป็น แต่กลับทำให้จินเกาหยางนึกเอ็นดูในอากัปกิริยาของนางที่เขาไม่เคยเห็น

“ท่านหมอตอบว่าทำได้” เขาก้มลงกระซิบ

“หา!”

“ได้จริง ๆ แต่ห้ามรุนแรงเด็ดขาด ซึ่งจะว่าไป ข้าก็ยังไม่เคยรุนแรงกับเจ้าสักครั้ง”

ฝูซิ่นฮวาหน้าแดงจัด หรือจะกล่าวว่าแดงไปทั้งตัวก็คงไม่ผิด จินเกาหยางเห็นดังนั้นก็ได้แต่หัวเราะแล้วโน้มกายนางลงนอนบนฟูกนิ่ม ระมัดระวังไม่ให้กระทบกระเทือนต่อครรภ์ของนาง

“ข้าอ่อนโยนต่อเจ้าเสมอ”

พูดจบจินเกาหยางก็ทำในสิ่งที่อ่อนโยนที่สุดต่อฝูซิ่นฮวา พานางล่องลอยราวกลีบเหมยที่ถูกสายลมโอบอุ้มไปถึงกลางเวหา จากนั้นจึงค่อยประคองกลีบดอกไม้บอบบางร่อนลงสู่ผืนดินอันอบอุ่นด้วยความนุ่มนวล

และในคืนนี้ก็เป็นคืนแรกที่ฝูซิ่นฮวาได้มีโอกาสนอนหลับอย่างเป็นสุขในอ้อมกอดอุ่นของสามี นับตั้งแต่ออกรบมา