เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 77

เจ้าเมืองเฝิ่นหงเจานำเสบียงที่ได้มาจากทัพต้าเจากลับมายังเมืองหลันเจาในคืนนั้น ในขณะที่จินเกาหยางกลับไปเอาเสบียงที่เมืองลั่วชิว ทำให้เขามาถึงค่ายของทัพไป๋หู่ในยามโหย่ว ของวันถัดมา ทันทีที่เขาผ่านเข้าประตูเมืองหลันเจามาได้ ผู้แรกที่เขาพบก็คือสตรีชุดขาวภายใต้ผ้าคลุมสีเงินที่กำลังยืนรอเขาอยู่

“เหมยเหมย!” จินเกาหยางร้องอย่างดีใจ ชายหนุ่มรีบลงจากหลังม้าแล้ววิ่งไปสวมกอดภรรยาที่ยืนรออยู่

“ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก” เขาผละออกจากนาง ด้วยรู้ดีว่าตรงนี้มีคนอยู่มากเกินไป แต่การที่จะอดใจไม่ให้กอดนางเมื่อแรกเห็นได้นั้น เป็นเรื่องที่ยากเกินจะหักห้ามใจได้จริง ๆ

“ข้าก็คิดถึงท่าน” ฝูซิ่นฮวาตอบเสียงแผ่วพร้อมรอยยิ้มละมุน “มาเถิด เราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า”

จินเกาหยางปล่อยให้ภรรยาจูงมือเดินไปยังกระโจมของนางที่โอบล้อมด้วยกระโจมขององครักษ์หญิงจำนวนมาก

“พวกเจ้าไปเตรียมน้ำร้อนกับเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ท่านอ๋อง” ฝูซิ่นฮวาหันไปสั่งสองสาวใช้

“เพคะพระชายา”

สาวใช้ทั้งสองรับคำแล้วรีบไปปฏิบัติตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันที

“ถอดชุดเกราะออกก่อนดีหรือไม่” ฝูซิ่นฮวาถาม พร้อมกับช่วยปลดชุดเกราะออกจากกายจินเกาหยาง “ท่านมีแผล!”

“แค่เล็กน้อย ไม่เป็นอะไรหรอก” จินเกาหยางตอบพลางจับมือของฝูซิ่นฮวาขึ้นมาจุมพิต “ดีเหลือเกินที่ได้พบเจ้า รู้หรือไม่ว่าข้าคิดถึงเจ้าเพียงใด”

“ข้าเองก็คิดถึงท่านพี่ไม่ต่างกัน ย่อมเข้าใจความคิดถึงของท่านดีเจ้าค่ะ”

จินเกาหยางรวบร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ฝูซิ่นฮวาย่นจมูกเล็กน้อย เมื่อร่างกายที่อยู่ใต้ชุดเกราะมาตั้งแต่เมื่อวานดูราวกับจะยังไม่ได้อาบน้ำ

“ดูเหมือนข้าต้องช่วยท่านอาบน้ำเสียหน่อยแล้ว ไม่ได้อาบน้ำมากี่วันกันแน่” หญิงสาวบ่น

จินเกาหยางหัวเราะ

“ข้ามัวแต่เร่งนำเสบียงมาให้เจ้า จึงแทบมิได้หยุดพักเลย”

ฝูซิ่นฮวายิ้มให้สามีด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนเขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตที่ริมฝีปากของชายหนุ่มแผ่วเบา

“เช่นนั้นวันนี้ก็พักผ่อนเสียเถิด ข้าจะดูแลท่านเอง”

“ได้ แต่ก่อนที่จะพักผ่อน ข้าขอทำ ‘อย่างอื่น’ ก่อนได้หรือไม่” จินเกาหยางถามด้วยท่าทางกรุ้มกริ่ม

ฝูซิ่นฮวาถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ ทีแรกนางไม่คิดจะปฏิเสธ ด้วยเห็นว่าเขารอนแรมมาไกลเพื่อนาง แต่แล้วสิ่งหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในความคิดของหญิงสาว ทำให้นางต้องรีบปฏิเสธ

“ไม่ได้!” ฝูซิ่นฮวาร้อง “ตอนนี้ข้า...ข้า...”

“เจ้าเป็นอะไร” จินเกาหยางถาม เมื่อเห็นท่าทีแตกตื่นของฝูซิ่นฮวา

หญิงสาวอ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าควรบอกให้เขารู้หรือไม่ เรื่องที่นางกำลังตั้งครรภ์ลูกคนแรกของเขา ด้วยกลัวว่าเขาจะไม่ยอมให้นางร่วมทำศึกที่นี่ต่อ

“เจ้ามีความลับอะไรที่ยังไม่ได้บอกข้าหรือเปล่า” จินเกาหยางถาม กดเสียงลงต่ำเล็กน้อยพลางใช้สายตากดดันนาง

“ข้า...”

“ก่อนข้าจะออกมาจากเมืองหลวง เสด็จแม่มีพระสุบินที่ดี เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าเสด็จแม่มีพระสุบินว่าอย่างไร”

“อะไรหรือเจ้าคะ”

“ท่านสุบินว่าเทพมังกรทองคาบลูกแก้วมาให้เจ้า”

ฝูซิ่นฮวานิ่งอึ้งไปทันที

“เรื่องที่เจ้ายังไม่ได้บอกข้า ใช่เรื่องเดียวกับที่เสด็จแม่มีพระสุบินหรือไม่”

ฝูซิ่นฮวาหลับตาลงอย่างจนใจ ต่อให้นางพยายามปกปิดหรือปฏิเสธ จินเกาหยางก็คงจะจับได้อยู่ดี หญิงสาวจึงยอมพยักหน้ารับ

“ข้าตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว”

ในใจของจินเกาหยางลิงโลดด้วยความดีใจ จนแทบอยากจะดึงนางเข้ามากอดไว้แนบกาย แต่กลับต้องฝืนวางท่าทางขึงขังเพื่อตั้งคำถามกับนางต่อ

“แล้วเหตุใดข้าที่เป็นสามีของเจ้า จึงไม่รู้ว่าเจ้าตั้งครรภ์”

“ข้าไม่อยากให้ท่านเป็นกังวล” ฝูซิ่นฮวาตอบเสียงค่อย “ท่านมีงานมากมายที่ต้องรับผิดชอบ ข้าจึงไม่อยากเพิ่มภาระความกังวลใจให้ท่าน ที่สำคัญข้า...”

“เจ้าทำไม”