ประมาณสามชั่วยามต่อมา กองทัพของฝูซิ่นเล่อก็กลับมาพร้อมชัยชนะ ยามนี้ทัพต้าเจาเหลือที่มั่นสุดท้ายคือเมืองหลวงและจื่อเจาที่ใช้สำหรับเก็บรักษาเสบียง สายสืบของฝูซิ่นฮวาสืบข่าวได้ความมาว่า ขณะนี้เริ่มมีการขนเสบียงออกจากจื่อเจาแล้ว กุนซือแห่งทัพไป๋หู่จึงให้เจ้าเมืองจื่อเจานำทหารที่ชำนาญในพื้นที่ และทหารฝีมือเยี่ยมจากทัพไป๋หู่ลอบเข้าไปเผาเสบียงของฝ่ายตรงข้ามเสียให้สิ้น
“เรายึดพื้นที่หนึ่งในสามของต้าเจาได้แล้ว หากยึดเมืองหลวงได้สำเร็จ เราจะได้รับชัยชนะอย่างแท้จริง” ฝูซิ่นฮวากล่าวกลางที่ประชุม “แต่สถานการณ์นั้นสามารถพลิกผันได้เสมอ ขอท่านทั้งหลายอย่าได้ย่ามใจว่าเราเป็นฝ่ายได้เปรียบ อย่าลืมว่าต้าจินส่งทัพไป๋หู่เพียงทัพเดียวมาร่วมศึก ทัพอื่นยังต้องประจำอยู่ที่ชายแดนเพื่อรักษาแคว้น ในขณะที่ต้าเจานำทหารทั้งหมดที่มีมาต่อสู้กับเรา”
“ท่านยังมีพวกเรา” เจ้าเมืองจินเจาเอ่ยขึ้น “พวกเราทั้งสิบสามเมือง จินเจา หยินเจา ลวี่เจา เฉี่ยนลวี่เจา ไป๋เจา เทียนหลันเจา หงเจา เฝิ่นหงเจา หวงเจา เฉิงเจา จงเจา จื่อเจา และหมี่หวงเจา พร้อมจะสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับทัพไป๋หู่ เพื่อนำบ้านเมืองและสันติสุขกลับคืนสู่ชาวเราอีกครั้ง”
“ขอบคุณท่านเจ้าเมือง” ฝูซิ่นฮวาค้อมศีรษะให้เจ้าเมืองจินเจา “ไม่ทราบว่ายามนี้ท่านเจ้าเมืองทั้งสิบสามมีกำลังพลจำนวนเท่าใด”
“รวมทหารทั้งสิบสามเมืองมีราวสี่หมื่น”
“ทหารจากหลันเจา เฮยเจา และฮุยเจาจำนวนหนึ่งหมื่นก็ยินดีจะเข้าร่วมศึกครั้งนี้ด้วยขอรับ” เจ้าเมืองหลันเจากล่าว
“สิบหกเมืองรวมตัวเช่นนี้ เห็นทีชัยชนะคงอยู่ไม่ไกล” ฝูซิ่นเล่อยิ้มอย่างพอใจ “เมื่อถึงศึกใหญ่ ข้าจะเรียกรวมพลเพิ่ม นำทหารที่ประจำการอยู่ตามหัวเมืองต่าง ๆ ครึ่งหนึ่งกลับมาร่วมรบกับเรา สำคัญคือยามนี้เราต้องช่วงชิงจื่อเจามาจากทัพต้าเจาให้ได้เสียก่อน”
“เรื่องนั้นขอให้เป็นหน้าที่ของพวกเราสิบหกเมืองเถิด” เจ้าเมืองจื่อเจากล่าว “ทหารต้าจินช่วยเรามามากแล้ว ยามนี้ถึงคราวที่พวกเราต้องลงมือต่อสู้เพื่อบ้านเมืองตัวเองบ้าง”
“ทหารห้าหมื่นของเราแม้จำนวนน้อยกว่าทหารทัพต้าเจาที่ประจำอยู่ในจื่อเจา แต่พวกเราก็จะสู้ไม่ถอย” เจ้าเมืองหยินเจาเอ่ยสำทับคำเจ้าเมืองจื่อเจา
“ข้านับถือพวกท่านที่มีใจกล้าหาญ มิหวั่นเกรงต่อจำนวนทหารต้าเจาที่มีมากกว่า แต่ข้ามิอาจปล่อยให้พวกท่านต้องต่อสู้อย่างเสียเปรียบศัตรูได้” ฝูซิ่นฮวาว่า “ยามนี้พวกท่านคือส่วนหนึ่งของเรา เป็นพี่น้องของเรา ข้าจะปล่อยให้พี่น้องออกไปสู้ศึกอย่างโดดเดี่ยวได้อย่างไร”
ฝูซิ่นฮวาหันมาหาน้องชายของตน “แม่ทัพ เจ้าว่าอย่างไรเล่า”
“ข้าคิดเห็นเช่นเดียวกับท่านพี่ มิอาจทนเห็นพี่น้องต้องสู้ศึกอย่างโดดเดี่ยวได้” ฝูซิ่นเล่อตอบ “ข้าจะนำทหารจำนวนสามหมื่นติดตามไปเป็นกองหนุนให้พวกท่าน”
เจ้าเมืองทั้งสิบหกยิ้มออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ บ้างก็หลั่งน้ำตาให้แก่น้ำใจของชาวต้าจินที่มีให้พวกตน
อีกไม่นานพวกเขาและประชาชนทั้งหมดของต้าเจา ก็จะกลายเป็นคนของแผ่นดินต้าจินอย่างสมบูรณ์
ตกดึกคืนนั้น เจ้าเมืองจื่อเจานำกองทหารจากทั้งสิบหกเมืองลอบเมืองของตนดุจกองโจร ทว่าผนึกกำลังเข้มแข็งเพื่อทวงคืนในสิ่งที่ทหารต้าเจายึดครองไปโดยมิชอบธรรม
ในอดีตเมืองทั้งสิบหกนั้นคือเมืองเล็กของต้าเจาที่ฮ่องเต้แทบไม่เคยให้ความสำคัญ ยามนี้เมืองเล็กทั้งหลายได้รวมตัวเป็นหนึ่งเพื่อต่อสู้กับกองทัพของฮ่องเต้ เข้มแข็งฮึกเหิมและไม่มีความหวั่นเกรงใด ๆ พวกเขาสังหารทหารยามแล้วเปิดประตูเมืองให้ทหารต้าจินบุกเข้ามาดุจอสุรกายที่พร้อมทำลายทุกสิ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เหมยฮวาบัญชาการ