เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 86

ฝูซิ่นฮวาต้องอดทนเป็นอย่างมาก เพื่อให้ตัวเองสามารถควบม้ากลับมาถึงค่ายทหารได้โดยไม่ตกลงมาจากหลังม้า

ทว่าก้าวแรกที่กีบม้าเหยียบย่างเข้ามาในค่าย อันเป็นสถานที่ซึ่งฝูซิ่นฮวารู้ดีว่าตนปลอดภัย ร่างบอบบางก็ร่วงลงจากหลังม้าทันที โชคดีที่องครักษ์หญิงสองคนใช้วิชาตัวเบาพุ่งเข้ามารับตัวนางไว้ได้ทันก่อนที่จะกระแทกพื้น

เมื่อจินเกาหยางกลับมาถึงค่ายทหารก็พบว่าฝูซิ่นฮวาหมดสติไปแล้ว ทั้งยังมีเลือดไหลออกมาตามหว่างขา หมอหลวงพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะยื้อชีวิตนางไว้ ไม่ว่าจะเป็นยาวิเศษขนานใดที่ฮ่องเต้พระราชทานมาให้สำหรับใช้ยามฉุกเฉิน ล้วนถูกนำมาใช้จนหมดสิ้น

“ไม่น่าเชื่อว่านางจะอดทนจนกลับมาถึงค่ายได้” หมอหลวงพูดกับจินเกาหยาง หลังผ่าเอาหัวธนูทั้งหมดออกจากบริเวณไหล่ของฝูซิ่นฮวาได้ “สตรีบอบบางเช่นนาง ทั้งถูกยิงทั้งเสียเลือด แต่กลับพาตัวเองกลับมาถึงค่ายโดยมิต้องให้ใครช่วย ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก”

“แล้วตอนนี้นางเป็นเช่นไรบ้าง” จินเกาหยางถามอย่างร้อนใจ แม้เคยชินกับอาการเจ็บป่วยของนาง แต่การบาดเจ็บเพียงนี้นั้น แม้แต่บุรุษบางคนยังทนไม่ได้ ชายาของเขาบอบบางถึงเพียงนี้ นางจะทนไหวหรือ

“ตอนนี้กระหม่อมยังตอบอะไรมากมิได้ เนื่องด้วยพระชายาเสียเลือดไปมาก เมื่อนางฟื้น กระหม่อมจะจัดยาบำรุงโลหิตถวาย”

“แล้วลูกข้าล่ะ ครรภ์ของนางเป็นเช่นไรบ้าง”

“พระชายาควบม้าทั้งที่ตั้งครรภ์เพียงไม่กี่เดือน ย่อมต้องกระทบกระเทือน แต่ก็ยังไม่ถึงกับแท้งบุตร” หมอหลวงตอบ “เพียงแต่ต่อไปต้องระวังไม่ให้ครรภ์ของนางได้รับความกระทบกระเทือนแม้แต่น้อย หาไม่ อาจรักษาครรภ์นี้ไว้ไม่ได้อีก”

“ได้ ข้าจะคอยดูแลนางเอง” จินเกาหยางกล่าวพลางกุมมือเย็นเฉียบของฝูซิ่นฮวาไว้ พร้อมกับวางมืออีกข้างลงบนครรภ์ของนาง

“กระหม่อมจะมาดูอาการให้พระชายาทุกชั่วสองยาม”

“ขอบคุณท่านหมอมาก”

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ เป็นหน้าที่ของกระหม่อม” หมอหลวงตอบ ก่อนลาจินเกาหยางออกจากกระโจม เพื่อไปช่วยหมอคนอื่นดูแลผู้บาดเจ็บ

สามชั่วยามต่อมา ฝูซิ่นเล่อจึงกลับมาถึงค่าย แม่ทัพหนุ่มหาได้สนใจบาดแผลของตน ห่วงใยเพียงพี่สาวที่บัดนี้ไม่รู้ว่าเป็นเช่นไรบ้าง

“ท่านอ๋อง! พี่สาวของกระหม่อม...” ฝูซิ่นเล่อพรวดพราดเข้ามาในกระโจม ขณะที่จินเกาหยางกำลังใช้ผ้าชุบน้ำซับหน้าผากให้ฝูซิ่นฮวา

“หมอผ่าเอาหัวธนูออก พร้อมใส่ยาพันแผลให้แล้ว ยามนี้นางมีไข้” จินเกาหยางพูดพลางเช็ดหน้าให้ชายาของตนไปพลาง “แต่ท่านหมอบอกว่าตัวร้อนก็ยังดีกว่าตัวเย็น”

ฝูซิ่นเล่อเดินเข้ามาใกล้พี่สาวของตน ก่อนลงนั่งข้างฟูกที่นางนอนหลับใหลอยู่ ก่อนไถ่ถามอาการของพี่สาวและครรภ์ของนางโดยละเอียดจากผู้เป็นพี่เขย

ยามนี้มีทหารจำนวนไม่น้อยที่กำลังเป็นห่วงท่านกุนซือ ทหารบางคนที่ค่ายเห็นเลือดที่เปื้อนกระโปรงนางก็พอเดาได้ว่าหญิงสาวมีครรภ์ ยามนี้จึงกลายเป็นที่กล่าวขวัญกันไปทั้งกองทัพว่ากุนซือฝูเป็นสตรีผู้กล้า แม้ตั้งครรภ์อยู่ก็ยังออกศึกด้วยตัวเอง ทั้งยังลั่นกลองรบด้วยความกล้าหาญ แม้ถูกยิงก็ยังไม่หยุดรัวกลอง

จินเกาหยางอยากให้ฝูซิ่นฮวาตื่นมาได้ยินว่าบรรดาทหารต่างยกย่องสรรเสริญนางเช่นไรบ้าง เขาได้แต่ลูบไล้ผิวแก้มเนียนที่ขาวซีดแผ่วเบา ก่อนก้มลงจุมพิตหน้าผากของนางอย่างนุ่มนวล

“ยังมี” หมอหลวงพูดพลางหยิบห่อยาออกมาจากกล่อง “ยาบำรุงครรภ์นี้ไทเฮาให้คนนำมาส่งให้ เพิ่งมาถึงเมื่อคืน ท่านต้องกินยานี้วันละสามถ้วย เพื่อบำรุงครรภ์ของท่านมิให้เป็นอะไรไป”

“ข้าทราบแล้ว” ฝูซิ่นฮวาตอบ “เป็นพระกรุณาที่ไทเฮาทรงเมตตา”

“ข้าเชื่อว่าหลานข้าจะต้องไม่เป็นอะไร” ฝูซิ่นเล่อว่า “ผู้ที่มีสายเลือดของพยัคฆ์และมังกรอยู่ในตัว ย่อมแข็งแกร่งกว่าเด็กทั่วไป หลานข้าคนนี้ไม่ทำให้ท่านพี่ต้องเดือดร้อนยามอยู่ในสนามรบ เห็นได้ชัดว่าเขาทั้งกล้าหาญและเข้มแข็งไม่ต่างไปจากท่าน ดังนั้นเขาต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”

ฝูซิ่นฮวายิ้มให้น้องชาย

“ข้าจะไม่ให้เจ้าเลี้ยงหลาน” นางว่า “เยินยอกันเช่นนี้ เกรงว่าลูกข้าจะเสียคนเอาได้”

ทั้งหมดต่างพากันหัวเราะออกมา ฝูซิ่นฮวาลูบครรภ์ของตนเบา ๆ พลันรู้สึกอบอุ่นที่ฝ่ามืออย่างน่าประหลาด คล้ายมีสายใยบาง ๆ ที่กำลังเชื่อมนางเข้ากับสิ่งมีชีวิตน้อย ๆ ที่กำลังเติบโตอยู่ในครรภ์ของนาง

เพื่อบ้านเมืองแล้ว เด็กคนนี้อดทนอย่างถึงที่สุด เขาอดทนให้ผู้เป็นแม่เช่นนางได้กระทำภาระหน้าที่จนลุล่วง นำพาให้กองทัพได้รับชัยชนะ เช่นนี้แล้วนางก็จะรักษาเนื้อรักษาตัว และรักษาครรภ์ของตนไว้เป็นอย่างดี มิให้มีสิ่งใดมาทำร้ายเขาได้อีก

ลูกของนางจะต้องได้ลืมตาดูโลก และเติบโตเป็นเด็กที่แข็งแรงสมบูรณ์ที่สุด นางขอให้สัญญาต่อตนเองและทารกน้อยในครรภ์

นับจากนี้ไป นางจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในฐานะ ‘แม่’ ร่วมกับสามีของนางอย่างสงบสุข จนกว่าชีวิตจะหาไม่