เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 88

ในที่สุดก็ถึงวันที่จินเกาหยางและฝูซิ่นฮวาเดินทางกลับต้าจิน การเดินทางเป็นไปอย่างเชื่องช้า เพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนต่อครรภ์ของฝูซิ่นฮวา ทหารองครักษ์นับร้อยคนที่ฮ่องเต้ส่งมาคอยอารักขานางกลับเมืองหลวง แทบจะไม่ยอมให้แมลงบินเฉียดรถม้าของนางด้วยซ้ำ เพราะองค์ฮ่องเต้กำชับมาว่าหากเกิดอะไรขึ้นกับหลานคนแรกของพระองค์ พระองค์จะเอาผิดกับบรรดาทหารองครักษ์ ยามนี้จึงแทบไม่มีองครักษ์คนใดกล้าออกห่างจากรถม้าของฝูซิ่นฮวาเลย

ใช้เวลาเดินทางกว่าหนึ่งเดือน ในที่สุดฝูซิ่นฮวาก็มาถึงเมืองหลวงแห่งต้าจินอย่างปลอดภัย ประชาชนมากมายมารอต้อนรับเหล่าทหารกล้ากลับสู่แผ่นดินเกิดดังเช่นที่เคยทำ เรื่องที่ฝูซิ่นฮวาออกรบทั้งที่ตั้งครรภ์อยู่กลายเป็นเรื่องที่รู้กันไปทั่วทั้งต้าจิน ผู้คนจึงพากันยกย่องให้นางเป็นวีรสตรี เป็นสตรีคนแรกที่ได้รับความเคารพนับถือเทียบเท่าบุรุษ

เมื่อมาถึงพระราชวังต้าจิน จินเกาหยางก็ประคองฝูซิ่นฮวาลงจากรถม้าด้วยความระมัดระวัง นางดูมีน้ำมีนวลขึ้นจากเดิมเล็กน้อย ผู้ใดไม่ทราบ มองเผิน ๆ อาจไม่ทันสังเกตว่านางมีครรภ์ เมื่อมาถึงท้องพระโรง จินหยางหลงก็ดีใจจนแทบจะลุกจากบัลลังก์ลงมาหานาง

หลังการประชุมและปูนบำเหน็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จินหยางหลงก็เดินนำน้องชายและน้องสะใภ้ไปยังพระตำหนักของไทเฮา

ไทเฮาเห็นฝูซิ่นฮวาก็ดีพระทัยยิ่ง ตรงเข้ามาสวมกอดนางก่อนจินเกาหยางเสียอีก ทั้งยังเรียกให้หมอหลวงมาตรวจดูครรภ์ของนางอย่างละเอียด กระทั่งได้รับผลตรวจเป็นที่พอพระทัยแล้ว ทั้งหมดจึงนั่งคุยกันในบรรยากาศอันอบอุ่น

“หลานข้าคนนี้ไม่ธรรมดา ออกศึกร่วมกับมารดาตั้งแต่ยังไม่คลอด เติบโตไปต้องเป็นบุรุษผู้กล้าเป็นแน่แท้” จินหยางหลงเอ่ยชื่นชม

“นั่นสิเพคะ อนาคตต้องเป็นยอดวีรบุรุษคนต่อไปของต้าจินเป็นแน่” สือกุ้ยเฟยเห็นด้วยกับพระสวามี

“จะเป็นยอดบุรุษหรือยอดสตรีก็ช่าง ขอเพียงคลอดออกมาแข็งแรงอ้วนท้วน ข้าก็ดีใจแล้ว” ไทเฮารับสั่งขณะลูบศีรษะของฝูซิ่นฮวาที่นั่งอยู่บนตั่งข้างพระนาง

“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ หญิงหรือชายก็ไม่สำคัญ ขอเพียงแข็งแรงสมบูรณ์ก็พอ” จินหลางหลงเห็นด้วยกับพระมารดา

“กลับมาบ้านหนนี้มิต้องจากไปไหนอีกแล้วนะลูก อยู่ที่นี่ให้สบาย เพราะเจ้าเหนื่อยมามากเหลือเกินแล้ว” ไทเฮากล่าว

“เพคะไทเฮา หม่อมฉันจะไม่จากไปไหนอีกแล้ว” ฝูซิ่นฮวาให้คำมั่นพลางส่งยิ้มให้จินเกาหยาง

ถึงเวลาที่นางกับเขาจะร่วมสร้างครอบครัวให้สมบูรณ์ด้วยกันเสียที

จินเกาหยางพาฝูซิ่นฮวาไปเยี่ยมฮูหยินผู้เฒ่าและฝูซิ่นเล่อในเช้าวันถัดมา ฮูหยินผู้เฒ่าดีใจยิ่งนักที่ได้เห็นฝูซิ่นฮวากลับมาอย่างปลอดภัยพร้อมเหลนคนแรกที่ยังอยู่ในครรภ์ของหลานสาว

ฝูซิ่นเล่อไถ่ถามพี่สาวถึงความเป็นอยู่ของนางในต้าเจา แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถามถึงอดีตองค์หญิงและสาวใช้ที่เคยรับใช้อยู่ข้างกายเขา

“ซินเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

“ก็นับได้ว่ามีความสุขดี” ฝูซิ่นฮวาตอบ “นางและน้องเปลี่ยนมาใช้แซ่หลัวตามมารดา และใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชน ข้าว่านางทั้งสองดูเหมือนจะสนุกกับการเป็นสามัญชนไม่น้อยเลยทีเดียว”

“เจ้าไปชายแดนตั้งเกือบปี ย่านึกถึงเจ้าสองพี่น้องแล้วอดคิดถึงไม่ได้ จึงเข้าไปนั่งเล่นในห้องหนังสือของพวกเจ้า แล้วก็ได้บังเอิญพบภาพวาดสตรีที่เจ้าวาดไว้”

“อ้อ”

“ที่แท้นางเป็นใครกัน”

“นางชื่อเหลียนเอ๋อร์เจ้าค่ะ” ฝูซิ่นฮวาชิงตอบแทนน้องชาย “ซิ่นเล่อหลงรักนาง แต่ไม่รู้ว่ายามนี้นางไปอยู่ที่ใดกัน”

“เช่นนั้นหรือ” ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มอย่างพอใจ “ย่าขอให้เจ้าตามหานางให้พบโดยไวก็แล้วกัน”

ฝูซิ่นเล่อพูดไม่ออก ฝูซิ่นฮวายิ้มให้กับท่าทางของน้องชาย จากนั้นทั้งหมดจึงพูดคุยไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่ครู่ใหญ่ แล้วจึงรับประทานอาหารกลางวันร่วมกันในจวรที่ฝูซิ่นฮวาอยู่มาตั้งแต่เล็กจนโต ท่ามกลางบรรยากาศที่นางคุ้นเคยและแสนคิดถึง

ใครไม่เคยออกศึกเช่นนาง คงไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของผู้ที่ได้กลับมาบ้านหลังจากไปเนิ่นนาน โดยที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับมายังบ้านของตนอีกครั้งหรือไม่ ยังมีทหารอีกหลายคนที่ไม่มีโอกาสได้กลับบ้านดังเช่นที่นางได้กลับมา เพราะพวกเขาเหล่านั้นได้ยอมเสียสละเลือดเนื้อของตนเพื่อปกป้องแผ่นดินเกิดอันเป็นที่รัก มีเพียงชื่อเท่านั้นที่ยังจารึกอยู่บนแผ่นศิลาให้โลกได้จดจำ ว่าครั้งหนึ่งผู้คนเหล่านี้เคยสละชีพเพื่อให้บ้านเมืองสงบสุข

ยามนี้ฝูซิ่นฮวาได้กลับมายังบ้านที่นางและทหารทั้งหลายร่วมกันปกป้องไว้ หวังเพียงว่าบ้านหลังนี้จะสามารถคงไว้ซึ่งความสุขดังช่วงเวลานี้ตราบนานเท่านาน