เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 90

ในที่สุดก็ถึงกำหนดคลอดของฝูซิ่นฮวา หญิงสาวร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่ถึงสองชั่วยามแล้ว แต่เด็กก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมคลอดออกมา ทั้งไทเฮาและจินเกาหยางต่างนั่งไม่ติดกระทั่งได้ยินเสียงฝูซิ่นฮวาร้องไห้ จินเกาหยางจึงไม่สนใจฟังเสียงทัดทานของผู้ใด บุกเข้าไปในห้องที่ฮองเฮาของเขานอนอยู่ ทำเอาทั้งนางกำนัลและหมอตำแยพากันคุกเข่าแทบไม่ทัน

“เวลาเช่นนี้พวกเจ้าจะมัวมาคุกเข่ามากพิธีไปไย” จินเกาหยางโบกมือให้ทั้งหมดลุกขึ้นอย่างรำคาญใจ ก่อนเดินไปนั่งข้างเตียงของฝูซิ่นฮวา

“เหมยเหมย เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง” จินเกาหยางจับมือฝูซิ่นฮวาไว้พลางลูบศีรษะที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อของนางแผ่วเบา

“ข้าเจ็บ...เจ็บเหลือเกิน” ฝูซิ่นฮวาคร่ำครวญอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้กระทั่งยามที่นางถูกธนูยิงตอนอยู่ในสนามรบ หญิงสาวก็ยังไม่เคยร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดเช่นนี้

“ข้ารู้เหมยเหมย ข้ารู้” จินเกาหยางพยายามปลอบโยนและจุมพิตหน้าผากที่ชุ่มเหงื่อของนาง “ต่อไปข้าจะไม่ให้เจ้าคลอดบุตรให้ข้าอีก ข้าจะมีลูกเพียงคนเดียว จะไม่ให้เจ้าต้องเจ็บเช่นนี้อีกแล้ว”

“จินเกาหยาง!” ฝูซิ่นฮวาเรียกอย่างเดือดดาล “ท่านกล้าห้ามไม่ให้ข้ามีลูกอีกหรือ! ท่านกล้าหรือ!”

“เหมยเหมย ข้ามิอยากเห็นเจ้าต้องเจ็บปวดเช่นนี้” จินเกาหยางพยายามอธิบาย

“หากพูดว่าจะไม่ให้ข้ามีลูกอีก ข้าจะหักคอท่าน!” ฝูซิ่นฮวาร้องไห้โวยวาย

นางกำนัลคนหนึ่งถึงกับทำของในมือตก เมื่อครู่ฮองเฮาเพิ่งพูดว่าจะหักคอฮ่องเต้เช่นนั้นหรือ!

“หากท่านห้ามข้าอีก ข้าจะตีท่านให้ตาย!”

นอกจากขู่ว่าจะหักคอฮ่องเต้แล้ว ฮองเฮายังคิดจะตีพระองค์อีกด้วย

สวรรค์! ทั้งนางกำนัลและหมอตำแยต่างกลั้นหายใจไปตาม ๆ กัน หากฮองเฮายังกล่าววาจาเช่นนี้อยู่ นางจะรักษาชีวิตไว้คลอดบุตรได้หรือ

ทว่าฮ่องเต้กลับรับสั่งในสิ่งที่ทำให้สตรีทั้งหลายในห้องต่างพากันตะลึงลาน

“ได้ ข้ายอมให้เจ้าตี แต่ไม่ให้เจ้ามีลูกอีกแล้ว เจ้าจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดเช่นนี้”

ไทเฮาที่นั่งฟังอยู่ด้านนอกถึงกับส่ายหน้า

ฮ่องเต้นะฮ่องเต้ เหตุใดจึงไม่รู้จักไว้หน้าตัวเองต่อหน้าธารกำนัลบ้างเลย

“เหตุใดจึงไม่ให้ข้ามีลูกอีก” ฝูซิ่นฮวาร้องไห้ “ข้าอยากมีลูกให้ท่าน อยากให้ลูกคนโตของข้ามีน้องเหมือนที่ข้ามี”

“แต่ว่าเจ้าเจ็บ”

“ข้าไม่สน! ข้าอยากมีลูกอีก” หญิงสาวยังคงร่ำไห้ จนจินเกาหยางมิอาจทนมองต่อไปได้

“หากเจ้าอยากมี เราก็จะมีลูกกันอีกหลาย ๆ คนเลยดีหรือไม่”

“ท่านจะให้ข้ามีลูกอีกหลายคนเลยหรือ ข้าไม่ใช่สุกรแม่พันธุ์นะ!” ฝูซิ่นฮวาโวยวาย “หรือว่าท่านไม่รักไม่ห่วงว่าข้าจะเจ็บแล้ว เหตุใดท่านจึงใจร้ายต่อข้าเช่นนี้”

จินเกาหยางถึงกับจนด้วยเกล้า ไม่รู้จะกล่าวสิ่งใด หากเขาบอกจะไม่ให้นางมีลูก นางก็โกรธเขา แต่พอเขาบอกจะให้นางมี นางก็โกรธเขาอีก

สวรรค์! ข้าควรตอบภรรยาเช่นไรให้นางพอใจ

“เช่นนั้นแล้วแต่เจ้าดีหรือไม่ เจ้าอยากมีลูกกี่คนก็ได้ทั้งนั้น จะมากหรือน้อย ข้าให้เจ้าตัดสินใจ จะไม่ขัดใจเจ้าเลย”

นางกำนัลทั้งหลายและหมอตำแยต่างอ้าปากค้างในสิ่งที่ได้ยิน หากแม้มิได้ยินด้วยสองหู คงมิอาจเชื่อว่าฮ่องเต้ที่น่าเกรงขามยามอยู่ต่อหน้าคนอื่น จะกลายเป็นคนที่ยอมตามใจฮองเฮาไปเสียทุกอย่างเช่นนี้

จินหยางหลง สือลี่อิน ฝูซิ่นเล่อ และฮูหยินผู้เฒ่าเพิ่งมาถึง ทุกคนมาทันได้ยินประโยคที่ฮ่องเต้เพิ่งรับสั่ง ฝูซิ่นเล่อและฮูหยินผู้เฒ่าถึงกับอ้าปากค้าง ในขณะที่จินหยางหลงหัวเราะออกมา เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าหันไปมองไทเฮาเพื่อดูว่าพระนางจะมีปฏิกิริยาเช่นไร ก็พบว่าไทเฮายกมือขึ้นกุมขมับทั้งที่ยิ้มจาง ๆ คล้ายกับว่าทั้งขำและอยากตีฮ่องเต้ในเวลาเดียวกัน

ผ่านไปอีกราวสองชั่วยามจึงมีเสียงเด็กร้องดังขึ้น นางกำนัลวิ่งหน้าตาตื่นออกมารายงานทุกคนที่รออยู่เบื้องนอกด้วยรอยยิ้ม

“เป็นองค์ชายเพคะ”

“ฝ่าบาทอะไรกัน ยามนี้ข้าเป็นเพียงพี่สามีของเจ้า”

“เพคะเสด็จพี่” ฝูซิ่นฮวาเรียกจินหยางหลงตามที่จินเกาหยางเรียก “เสด็จพี่ลองอุ้มเขาดูหน่อยดีหรือไม่เพคะ”

“เอาสิ” จินหยางหลงรับองค์ชายน้อยมาไว้ในอ้อมแขน “อุ้มแบบนี้ถูกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่”

“ถูกแล้ว” ไทเฮาตอบ

“เด็กคนนี้ต้องมีความกล้าหาญ เพราะออกรบเคียงข้างมารดา อีกทั้งศึกครั้งนั้นเรายังเป็นผู้ชนะนำมาซึ่งความสงบสุขของบ้านเมือง เช่นนั้นชื่อ ‘หย่งไท่’ เป็นอย่างไร”

“เป็นชื่อที่ดียิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ” จินเกาหยางตอบ ก่อนหันไปหาบรรดาหมอและนางกำนัลทั้งหลาย “ประกาศให้รู้โดยทั่วกัน องค์ชายใหญ่มีนามว่าจินหย่งไท่”

บรรดาหมอและนางกำนัลต่างพากันคุกเข่าแล้วกล่าวโดยพร้อมเพรียงกัน

“ขอองค์ชายใหญ่ทรงพระเจริญ”

ฝูซิ่นฮวาหันมายิ้มให้จินเกาหยางที่บีบมือนางแน่น ฉับพลันผู้เป็นสามีก็นึกอะไรขึ้นมาได้

“เจ้าคงไม่คิดจะหักคอข้าแล้วใช่หรือไม่”

ทุกคนถึงกับหัวเราะออกมา มีเพียงหมอหลวงและนางกำนัลเท่านั้นที่ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ใต้หล้านี้คงมีเพียงผู้เดียวที่กล้าพูดว่าจะหักคอฮ่องเต้แล้วยังมีชีวิตอยู่ โดยที่ฮ่องเต้ไม่นึกถือสาหาความแต่อย่างใด

คงมีเพียงฮองเฮาของพวกเขาเท่านั้นที่ทำได้

ใต้หล้านี้คงมิมีผู้ใดอีกแล้ว