เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 115

คำพูดนี้ของพ่อบ้านฟางทำให้หวังเจียเหยาและฉินหงเหยียนตกตะลึงจนถึงขีดสุด!

เย่เฉินย่อมต้องตื่นตระหนกเช่นกันแต่ว่าเป็นการแสดงเท่านั้น

“ขับออกจากตระกูลเหรอ?”

หวังเจียเหยาเป็นห่วงเรื่องนี้ยิ่งกว่าเย่เฉินเสียอีก หล่อนรีบซักพ่อบ้านฟางทัน

“พ่อบ้านฟางเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ? เย่เฉินจะโดนขับออกจากตระกูลได้ยังไงกัน?”

“เป็นเพราะเมื่อสัปดาห์ก่อน เย่เฉินใช้เงินเยอะเกินไปหรือเปล่าคุณปู่ก็เลยโกรธเขา? พ่อบ้านฟางบอกคุณปู่สิว่าพวกเราจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือยไปกับการกอบกู้บริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปแล้วจะได้หรือเปล่า?”

พ่อบ้านฟางถอนหายใจแล้วกล่าว “คุณหนูหวังผมไม่ได้เข้าใจผิดหรอกครับ นายท่านขับเย่เฉินออกจากตระกูลแล้วและแน่นอนว่าเหตุผลไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน เมื่อวันก่อนนายท่านเพิ่งตรวจเจอว่ารายงานผลการตรวจ DNA ของเย่เฉินกับพ่อของเขาเป็นของปลอม! เย่เฉินไม่ใช่สายเลือดตระกูลเย่ด้วยซ้ำไป”

ทันทีที่อีกฝ่ายเอ่ยเช่นนี้ทั้งสองคนก็มองตาค้าง

เย่เฉินไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพ่อเขา?

หรือว่า…

“นี่กำลังจะบอกว่าแม่ผม…”

เย่เฉินเองก็กระดากปากที่จะพูดต่อ เขากำลังสร้างเรื่องว่ามารดาตนเองไปมีคนอื่นเพื่อจะหลอกหวังเจียเหยา ถ้ากลับบ้านไปคงโดนแม่ตีตายแน่

พ่อบ้านฟางพยักหน้ารับทันที แต่เขาก็ไม่ได้พูดเจาะจงมากมาย

อย่างไรเสียมารดาของเย่เฉินก็เป็นนายหญิงที่พ่อบ้านฟางเคารพอย่างยิ่ง เขาเองก็กระดากใจที่จะว่าร้ายอีกฝ่าย

หวังเจียเหยารู้สึกกระวนกระวายใจแล้วกล่าว “เป็นไปได้ยังไง ถึงฉันไม่เคยเจอแม่ของเย่เฉิน แต่ก็เคยเห็นรูปถ่าย คุณแม่สวยมากเลยหนำซ้ำยังดูแล้วเป็นคนใจดีไร้เดียงสา คุณแม่ไม่มีทางจะทำผิดต่อคุณพ่อแน่! แล้วอีกอย่าง ทำไมพวกคุณถึงได้แน่ใจว่าเย่เฉินไม่ใช่ลูกในไส้ของคุณพ่อล่ะ? จะตัดสินจากแค่รายงานผล DNA เท่านั้นออกจะฉาบฉวยเกินไปหน่อยล่ะมั้ง!”

หลังจากที่หวังเจียเหยากลับไปแต่งงานกับเย่เฉินแล้วจึงพอจะรู้เรื่อง‘กฎที่ไม่ได้เป็นลายลักษณ์อักษร’ บางอย่างของตระกูลใหญ่ๆ อย่างตระกูลเย่

กฎข้อหนึ่งในนั้นก็คือหลังจากที่เด็กเกิดแล้วไม่นานจะต้องไปตรวจ DNA เพื่อพิสูจน์ว่าใช่สายเลือดตระกูลเย่หรือไม่

และพอรู้กฎข้อนี้หวังเจียเหยาถึงได้ตั้งใจแน่วแน่ว่าต้องมีลูกกับเย่เฉินให้ได้

ซ่งหงเย่เคยแนะนำหวังเจียเหยาว่าหากไม่มีลูกกับเย่เฉิน ให้หล่อนลองไปมีลูกกับคนอื่นแล้วแกล้งว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเย่เฉิน

แต่หวังเจียเหยาตัดรอนทันที

พ่อบ้านฟางตอบ “ผมแอบเอาผมของเย่เฉินไปตรวจ DNA ซ้ำอีกรอบ ผลคือเขาไม่ใช่สายเลือดของตระกูลเย่จริงๆ ส่วนคำถามแรกของคุณหนูหวังว่าทำไมผู้หญิงที่ดูใสซื่ออ่อนหวานถึงได้มีคบชู้ ผมคงไม่อาจตอบคำถามคุณได้ คุณหนูหวังเองก็เป็นผู้หญิงน่าจะเข้าใจผู้หญิงด้วยกันมากกว่าผู้ชายนะครับ”

หวังเจียเหยาชะงักนิ่งไปเมื่อได้ยินคำพูดพ่อบ้านฟาง

หล่อนนึกถึงตนเอง!

ตนเองก็ดูไปแล้วเป็นนางฟ้าที่ลงมายังโลกมนุษย์ ใสซื่อ อ่อนหวานไร้เดียงสาไม่ใช่หรือ?

แต่ใครจะคิดว่าตนเองก็เคยทรยศเย่เฉินเหมือนกัน?

พอนึกถึงตรงนี้หวังเจียเหยาก็กัดริมฝีปากแล้วไม่กล้ารับรองแทนแม่ของเย่เฉินอีก

พ่อบ้านฟางกล่าว “เย่เฉิน นายท่านบอกว่าให้คุณลาออกจากประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปทันที ผมจะรับช่วงต่อหุ้นของคุณกับหวังเจียเหยา แล้ววิลล่าเขตเหมยกุยหยวนรวมไปถึงรถมายบัคก็จะถูกริบกลับเข้าไปเป็นสมบัติของตระกูล”

“ไม่ ไม่ได้…”

ทันทีที่หวังเจียเหยาได้ยินว่าบ้านหรูที่ตนเองอาศัย รถหรูที่ตนเองเคยนั่งจะไม่มีอีกแล้ว น้ำตาก็เอ่อคลอในเบ้าตา

เย่เฉินเองก็แสร้งทำท่าทีเศร้าเสียใจแล้วกล่าวว่า “ทุกอย่างที่ผมมีที่อวิ๋นโจวคุณปู่เป็นคนให้มาทั้งหมด ในเมื่อคุณปู่จะเอาคืน ก็ได้ผมจะคืนหุ้นให้คุณปู่แล้วลาออกจากการเป็นประธานบริษัท ก่อนจะลาออกจากตำแหน่งประธาน ผมอยากให้ฉินหงเหยียนรับตำแหน่งแทนผมได้หรือเปล่า?”