เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 129

คุณนายหวังเองก็เป็นคนรักหน้ารักตาตนเองอย่างมาก

ตอนนี้ตระกูลหวังเป็นตระกูลลำดับต้นๆ ของเมืองอวิ๋นโจวแล้ว ชื่อเสียงโด่งดัง ทุกการกระทำของพวกเขาย่อมมีคนจับจ้องเป็นจำนวนมาก

ถ้าหากว่าเย่เฉินเพิ่งเกิดเรื่องแล้วตระกูลหวังทอดทิ้งเขา อย่างนั้นก็จะต้องเกิดเสียงนินทามากมาย

นี่จะส่งผลเสียต่อหน้าตาของตระกูลหวังในโลกธุรกิจแน่นอน

หวังเจียเหยาขับรถออดี้ของหล่อนกลับวิลล่าเขตซินเฉิง ส่วนเย่เฉินเองก็ยังดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำทุกวัน แสดงท่าทางเศร้าเสียใจให้ภรรยาเห็น

เขาเองก็เคยถามหวังเจียเหยาถึงสถานการณ์วันนี้ แต่ภรรยาของตนเองไม่มีทางจะพูดเรื่องจริง

หล่อนบอกว่าเจอหลิ่วอวี่เจ๋อไม่กี่นาทีแล้วก็โดนไล่ตะเพิดออกจากห้องผู้ป่วย

ฮ่าๆ สาวงามคนนี้เป็นคนที่หลิ่วอวี่เจ๋อเฝ้าใฝ่ฝันถวิลหา เขาจะทำใจไล่หล่อนออกจากห้องได้อย่างไร?

เวลาทั้งคืนผ่านไปโดยไม่มีการพูดจา

หวังเจียเหยายิ่งทำตัวหนักกว่าเดิม คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะกล้าใส่เสื้อคอกว้างออกนอกบ้าน

แต่หล่อนกลับขับรถไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปพบหลิ่วอวี่เจ๋ออีกครั้ง!

“นายท่าน ภรรยาของท่านมาพบหลิ่วอวี่เจ๋อที่ห้องอีกแล้ว พวกเขาเอาผ้าม่านลงเหมือนเมื่อวานเลย”

หลิวเจิ้งคุนรายงานกับเย่เฉิน

“แม่ง!”

หลังจากวางสายเย่เฉินก็ปาแก้วเหล้าลงพื้นสุดแรงด้วยโทสะ!

เขาไม่เคยดื่มเหล้าในตอนกลางวัน ต่อให้เขาจะโดนขับออกจากตระกูลจริงก็คงไม่เลือกจะดื่มเหล้าตอนกลางคืนแล้วตื่นมาดื่มต่อในตอนกลางวัน

แต่หวังเจียเหยาทำร้ายเขารุนแรงอย่างมาก เป็นคร้ัังแรกในชีวิตของเขาที่ดื่มเหล้าเมามายตอนกลางวัน

“ช่างแม่มันเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว!”

ในฐานะที่เป็นผู้ชาย เขารู้ดีแก่ใจว่าภรรยาของตัวเองไปลอบนัดพบชายอื่น เขาจะทนอยู่บ้านอย่างสงบสุขได้ยังไง!

เย่เฉินรีบไปสวมรองเท้าที่ประตู เขาจะออกไปที่โรงพยาบาลด้วยตนเอง จากนั้นก็ใช้เท้ายันห้องพักผู้ป่วย VIP เขาต้องการจะถามหวังเจียเหยาว่าทำไมถึงต้องโกหก ทำไมถึงต้องทำแบบนี้!

ตนเองทำอะไรผิดต่อเจ้าหล่อนนักหนา!

ถึงจะทำแบบนี้แล้วแผนที่เย่เฉินวางไว้จะล่ม แต่ตอนนี้เขาข่มอารมณ์เอาไว้ไม่ไหวแล้ว!

ก๊อกๆ

ในตอนที่เย่เฉินกำลังเตรียมตัวจะออกจากบ้านนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้น

เย่เฉินอยู่หน้าประตูพอดี เขาจึงเปิดประตูอย่างรวดเร็ว

คนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็คือหวังหยวนหยวนในชุดกระโปรงสีดำ

เหมือนว่าหล่อนทำผมทรงใหม่ ย้อมสีผม ผมยาวสลวยนั้นดูพองมีวอลลุ่มอย่างมาก

“นี่”

หวังหยวนหยวนทักทายเย่เฉินอย่างขี้เล่นแล้วตัวเองก็เดินเข้ามาในบ้าน

เย่เฉินสงสัย “หยวนหยวน? มาได้ยังไง?”

หลังจากที่หวังหยวนหยวนเดินเข้าห้องมาแล้ว หล่อนปิดประตูด้วยตนเอง และถอดรองเท้าส้นสูงสีดำทิ้ง จากนั้นก็เขย่งเท้า แล้วใช้สองมือโอบรอบคอเย่เฉินอย่างอุกอาจ

“คิดถึงก็เลยมาหาไงคะ”

เย่เฉินรีบร้อนแกะมือขาวนวลเนียนสองข้างของหวังหยวนหยวน “อย่าพูดไปเรื่อย”

หวังหยวนหยวนกล่าวพลางหัวเราะ “รู้ว่าช่วงนี้พี่ไม่ค่อยได้ออกไปไหน กลัวพี่จะเบื่อดังนั้นก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อน อย่างไรเสียอยู่มหาวิทยาลัยก็ไม่มีความหมายอะไร พี่ไม่รู้หรอกค่ะว่าเพื่อนนักเรียนของหนูน่าเบื่อจะตาย ชอบส่งข้อความมาสารภาพรักตอนเรียนหนังสือ แถมก็ชอบส่งจดหมายให้ฉัน เชยจริงๆ”

เย่เฉินดูหวังหยวนหยวนที่แต่งตัวเรียบร้อยอ่อนหวาน ยิ้มละไม หล่อนไม่เหมือนนักศึกษาแม้แต่น้อย

ไม่ใช่เพราะหล่อนดูแก่ หญิงสาวดูไปแล้วค่อนข้างอ่อนวัยด้วยซ้ำ

แต่ว่าเสื้อผ้า วงสังคมของหล่อน ไม่ใช่นักศึกษาหญิงทั่วไปจะเปรียบเทียบได้