เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 130

เย่เฉินกล่าว “หยวนหยวน เรารู้จักกันตั้งแต่ตอนที่เธอยังอายุ 17 ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย พ่อแม่ของคุณเข้มงวดจะตาย ไม่ยอมให้คุณมีแฟนด้วยซ้ำ ดังนั้นพวกเราสองคนแสดงละคร เอาแค่หลอกพี่สาวคุณได้ก็พอแล้วได้ไหมล่ะ?”

หวังหยวนหยวนผิดหวังน้อยๆ แต่กลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก “พี่เย่เฉินพี่นี่เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกจริงๆ พี่เจียเหยานี่ไม่รู้จักเห็นคุณค่าเลย สมน้ำหน้าจริงๆ ฉันเชื่อพี่ก็ได้พี่จะเอายังไงก็ตามนั้นก็ได้ค่ะ”

“อืม” เย่เฉินยิ้มแล้วลูบใบหน้าเล็กๆ ของหวังหยวนหยวน

จากนั้นเย่เฉินก็เก็บกวาดเศษกระจกที่แตกละเอียดบนพื้น

แล้วพวกเขาก็รอการกลับมาของหวังเจียเหยาเงียบๆ

เย่เฉินต้องการจะใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง คุณทำกับผมอย่างไรผมก็จะทำกับคุณอย่างนั้น!

ตอนบ่ายสามโมงครึ่ง หวังเจียเหยาประทับนิ้วมือแล้วเปิดประตู

หวังเจียเหยายังถือถุงขนาดใหญ่ ที่ภายในเต็มไปด้วยผักสดเต็มไปหมด

หลังจากออกมาจากโพรงพยาบาลแล้ว หล่อนก็แวะที่ซูเปอร์มาร์เก็ต

เพิ่งจะถึงบ้านหวังเจียเหยาก็โอดครวญ “จริงๆ เลยนายออกบ้านไม่ได้ ฉันเลยต้องเป็นคนซื้อของเข้าบ้านเอง เย่เฉิน นายรับมารับของไปสิจะได้ทำอาหารเย็นให้ฉัน”

หวังเจียเหยาคิดว่าเย่เฉินอยู่ที่ห้องรับแขก แต่พอตะโกนแล้วไม่มีใครตอบถึงได้เห็นว่าเย่เฉินอยู่ที่ห้องรับแขก

“อย่าบอกนะว่านอนตอนกลางวันแสกๆ อีกแล้ว?”

หวังเจียเหยากำลังจะเดินไปดูที่ห้องนอน แต่ตอนที่เดินไปถึงโซฟาด้านนอกห้องหวังเจียเหยาก็เห็นชุดกระโปรงสีดำวางพาดไว้ด้านบนทันที

“เอ๊ะ? ฉันเอาเสื้อผ้าวางไว้ด้านนอกตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หวังเจียเหยายังคิดว่ากระโปรงตัวนี้เป็นของตนเอง อย่างไรเสียหล่อนก็มีเสื้อผ้าเป็นพันตัว เคยซื้อตัวไหนหรือไม่ได้ซื้อตัวไหนหล่อนลืมไปนานแล้ว

หวังเจียเหยาหยิบชุดกระโปรงตัวนั้นขึ้นมาดู แต่ตอนที่หยิบมาก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรผิดปกติ

หล่อนค้อมตัวลงมาดมแล้วทันใดนั้นเองก็รู้สึกแปลกพิกล “น้ำหอมกลิ่นซิตรัสเหรอ? ไม่ใช่ละ นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าของฉันนี่!”

หวังเจียเหยามีเสื้อผ้าเยอะเกินไปแล้ว ทันใดนั้นเองก็เริ่มแยกแยะไม่ได้ว่าเสื้อผ้าชุดนี้ใช่ของหล่อนหรือไม่

แต่ว่าน้ำหอมที่ทุกคนใช้นั้นจะมีกลิ่นต่างกัน หล่อนไม่ได้ใช้น้ำหอมกลิ่นซิตรัสมาสองปีแล้ว

“มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ในบ้าน!”

ทันใดนั้นเองหวังเจียเหยาก็นึกถึงความเป็นไปได้ข้อนี้

“เย่เฉินคนสารเลว! คิดไม่ถึงว่านายจะกล้าสวมเขาให้ฉัน! ใคร! นังนั่นมันเป็นใคร!”

หวังเจียเหยาหงุดหงิดจนเหมือนจะระเบิดอยู่รอมร่อ หล่อนรีบพุ่งไปผลักประตูเข้าไปในห้องนอน

“หวังหยวนหยวนเหรอ?”

และในตอนที่หล่อนเห็นผู้หญิงที่อยู่ในห้องกับสามีของตนเองคือหวังหยวนหยวนก็ตกตะลึงจนตัวค้างแข็งไป

ท่าทางตกใจนั้นรุนแรงมากกว่าตอนที่เย่เฉินเห็นหล่อนกับฟางเชาที่โรงแรมเจียหัวเสียอีก

“อุ้ยทำไมพี่กลับมาเช้าแบบนี้ล่ะคะ!”

หวังเหยาเหยาแสร้งทำเป็นตกใจ รีบร้อนคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบวิ่งหนีไป

ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงคนอื่น หวังเจียเหยาไม่มีทางจะให้ผู้หญิงคนนั้นได้ออกจากประตูบ้านตัวเอง

จะต้องจิกหัวผู้หญิงคนนั้นแล้วทะเลาะกันสักยก

แต่หวังหยวนหยวนเป็นหลานรักของคุณย่า หล่อนทะเลาะกันจอแจกับหวังหยวนหยวนแต่ไม่เคยลงไม้ลงมือกันมาก่อน

ดังนั้นหวังเจียเหยาทำได้เพียงระบายโทสะนี้กับเย่เฉิน!

หวังเจียเหยาเดินไปหาเย่เฉินด้วยท่าทางโมโห หญิงสาวง้างมือขึ้นแล้วฟาดลงบนหน้าเย่เฉิน