เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 131

หวังเจียเหยานอนกองบนพื้น มือข้างหนึ่งกุมหน้าเอาไว้ ส่วนอีกมือกุมท้องเอาไว้ น้ำตาไหลพรากทันที

“นายตบฉันเหรอ? คิดไม่ถึงเลยว่านายจะตบฉัน? แต่งงานกันมาสามปีนายไม่เคยตบฉันเลยสักครั้งเดียว ต่อให้เป็นเรื่องฟางเชาเมื่อคราวก่อน นายยังไม่โกรธขนาดนี้เลย คิดไม่ถึงว่าตอนนี้นายจะลงไม้ลงมือกับฉันได้ลงคอ? เย่เฉินนายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย นายมันคนเจ้าชู้! คนสารเลว! เดียรัจฉาน!”

เย่เฉินไม่เคยตบตีหวังเจียเหยามาก่อนจริงๆ

เขารักหญิงสาวมากจริงๆ

ก่อนนี้เย่เฉินเห็นฉินหงเหยียนตบหวังเจียเหยาฉาดใหญ่ยังเจ็บปวดใจ และยังบอกฉินหงเหยียนว่าห้ามตบหล่อนอีก

เห็นท่ากุมท้องของหวังเจียเหยาแล้ว เย่เฉินก็ฉุกใจคิดขึ้นมาได้ หวังเจียเหยายังไม่ได้ทำแท้ง คำพูดของหล่อนเมื่อครู่เป็นเพียงเพราะโทสะเท่านั้น หล่อนแค่จงใจยั่วโมโหเขาเท่านั้น

เย่เฉินรีบทรุดตัวลงไปประคองหวังเจียเหยาขึ้นมาแล้วถาม “คุณ…ยังไม่ได้ทำแท้งใช่ไหม?”

หวังเจียเหยาผลักเย่เฉิน “ต่อให้ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ทำแท้ง แต่หลังจากที่หย่ากับนายแล้วก็จะเอาออกอยู่ดี!ฉันก็กล้าบอกนายด้วยว่าฉันมีผู้ชายคนอื่น! เขาจะให้ฉันเอาเด็กออกแล้วถึงจะยอมแต่งงานกับฉัน นายคิดว่าฉันอยากทำแท้งหรือไง? นายรู้ไหมว่าการทำแท้งมันส่งผลเสียต่อร่างกายผู้หญิงขนาดไหน? ต่อไปฉันอาจจะมีลูกไม่ได้แล้ว อนาคตถ้าอยากจะมีลูกโอกาสที่จะแท้งก็เป็นไปได้มาก! ที่สำคัญเขายังเป็นชีวิตที่บริสุทธิ์ เป็นตัวแทนความรักของเราสองคน ยังไงเสียพวกเราก็เคยรักกันมาสามปี นายคิดว่าฉันทำได้ลงคอหรือไง?”

หวังเจียเหยาพูดพลางร้องไห้โฮ

เย่เฉินกัดฟันคิดในใจ “ที่แท้ก็เป็นฝีมือเดียรัจฉาน หลิ่วอวี่เจ๋อนั่นที่คิดจะฆ่าลูกที่ยังไม่ได้เกิดของเรา!”

ไม่ว่าหวังเจียเหยาและเย่เฉินจะรู้สึกอย่างไรต่อกัน แต่เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์

คุณปู่ของเย่เฉินเคยกำชับเอาไว้ว่าหากมีสายเลือดตระกูลเย่ จำเป็นต้องเก็บเด็กเอาไว้

เรื่องบางเรื่องอาจเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น

เย่เฉินหยิบทิชชู่จากหัวเตียงส่งให้หวังเจียเหยาแล้วกล่าว ไอรีนโนเวล

“

“หวังเจียเหยาผมขอแนะนำคุณให้เลิกใสซื่อแบบนี้ได้แล้ว! ทรัพย์สมบัติของตระกูลใหญ่ๆ ไม่ได้มาครอบครองง่ายๆ หรอกนะ! อย่าคิดว่าแค่คุณทำแท้งแล้วคุณจะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ! ถ้าหากคุณเก่งมากนักก็ไปหาเศรษฐีฝรั่งที่รวยติดอันดับอย่างเจ้าของ Facebook สิ คุณอาจจะได้กลายเป็นเศรษฐีนีแสนล้านก็ได้ ตระกูลใหญ่ๆ ในประเทศเรา จะแต่งสะใภ้ทั้งทีจะต้องเหมาะสมกัน ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับเครื่องให้กำเนิดลูก!

อย่าเอาแต่คิดว่าจะอาศัยลูกชายให้ร่ำรวย มีลูกแล้วจะได้ตำแหน่งสำคัญๆ ในบริษัทอะไรอย่างนั้น ต่อให้คุณมีลูกให้พวกเขา เด็กเองก็ต้อยกให้ตระกูลดูแล โตแล้วก็ไม่มีทางสนิทสนมกับคุณ อย่าเอาแต่หมกมุ่นว่าตัวเองหน้าดีแล้วจะใช้ความสวยงามน้ันแลกมาด้วยทรัพย์สินและความร่ำรวย!”

หวังเจียเหยารับกระดาษมาแล้วขว้างไปที่เย่เฉิน

“สั่งสอนฉันให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ! นายมันคนหลายใจ! มีชู้ตอนภรรยาตัวเองกำลังท้องนายมันหน้าไม่อายจริงๆ! ไสหัวออกไปจากบ้านฉันเลยนะ! ฉันจะหย่ากับนายตอนนี้เลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกแล้ว!”

คำพูดเมื่อครู่ของเย่เฉินเป็นคำพูดที่เพราะอารมณ์ และเป็นคำเตือน

ในเมื่อหวังเจียเหยาไม่อยากฟังแถมยังเลอะเลือนโง่งม คิดว่าหลิ่วอวี่เจ๋อจะแต่งงานกับหล่อน แล้วจะยกทรัพย์สมบัติมูลค่ามากมายให้

เมื่อเวลานั้นมาถึงหวังเจียเหยาก็ต้องรับกรรมไป จะโทษคนอื่นไม่ได้

เย่เฉินกล่าวว่า “ก็ได้ ผมเคยรับปากคุณย่าเล็กของคุณ ผมจะไม่หย่ากับคุณนอกเสียจากว่าคุณจะเป็นฝ่ายขอหย่ากับผม วันนี้ผมถือว่าไม่ได้ผิดคำพูดแล้ว!”

การสมรสที่ผิดพลาดครั้งนี้ ในที่สุดก็มีจุดจบเสียที!

ทั้งสองคนหยิบเอกสารพวกทะเบียนบ้าน บัตรประชาชน ออกจากบ้าน เย่เฉินขับรถไปที่สำนักกิจการพลเรือนอย่างรวดเร็ว

หลังจากขับรถเข้าไปแล้ว หวังเจียเหยาก็ยังคงร่ำไห้อย่างเศร้าสร้อย