เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 132

หวังเจียเหยาและเย่เฉินสบตากัน

หวังเจียเหยาก็ยังงดงามเหมือนเดิม ไม่ว่าหญิงสาวจะโกรธเกรี้ยว ยิ้มแย้ม ร้องไห้หรือตอนเปียกปอน

แต่เย่เฉินรู้ว่าพวกเขาสองคนไม่อาจย้อนกลับได้แล้ว

หวังเจียเหยาเอาแต่พูดว่าเย่เฉินตะขิดตะขวงใจเรื่องของตนเองกับฟางเชา ทั้งที่จริงไม่ใช่แบบนั้น

เรื่องของหวังเจียเหยาแล้วฟางเชาเกิดขึ้นในตอนที่เย่เฉินยังไม่ได้เปิดเผยตัวตน

เรื่องนี้ทำร้ายจิตใจเย่เฉินอย่างมาก แต่ไม่ใช่ว่าจะให้อภัยกันไม่ได้

สิ่งที่ทำให้เย่เฉินรู้สึกว่าทั้งสองคนไม่มีทางจะอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้ายของชีวิตได้จริงๆ นั้นเป็นเพราะเรื่องของหวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อ

พอถึงตอนนั้นหวังเจียเหยาเป็นภรรยาท่านประธานบริษัท อีกทั้งใกล้จะได้เป็นทายาทของตระกูลเย่แล้ว

บางทีหวังเจียเหยากับหลิ่วอวี่เจ๋ออาจจะไม่มีอะไรจริงๆ อาจจะแค่จับมือกันเท่านั้น แต่ก็เป็นเรื่องไม่สมควร

บวกกับหลังจากที่เย่เฉินไม่มีเงินแล้ว ท่าทีที่หวังเจียเหยาปฏิบัติต่อเขาก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว

ผู้หญิงที่ร่วมสุขแต่ไม่ยินดีจะร่วมทุกข์แบบนี้ เย่เฉินไม่อยากได้!

“หย่าครับ!”

ตอนที่เย่เฉินกล่าวเช่นนี้ หวังเจียเหยาก็ตอบคำเดียวกันด้วยน้ำเสียงที่ต่างกัน

ช่ายหมิ่นเห็นทั้งสองมีท่าทีแน่วแน่ก็ผงกศีรษะ “ทั้งสองท่านเชิญตามมา”

ช่ายหมิ่นพาพวกเขาเข้าไปในห้อง แล้วคุยกับคนที่นั่งอยู่ในห้อง “เสี่ยวจาง คุณลุกขึ้นหน่อย ฉันจะเป็นคนทำเอกสารหย่าให้พวกเขาสองคนสามีภรรยาด้วยตัวเอง”

“อ้อ” พนักงานผู้หญิงที่ถูกเรียกชื่อว่าเสี่ยวจางมองหวังเจียเหยาและเย่เฉินด้วยความประหลาดใจ

ผอ.ช่ายทำเอกสารหย่าให้พวกเขาสองคนด้วยตัวเอง เย่เฉินและหวังเจียเหยาก็ได้รับสมุดเล่มเล็กสีม่วงอีกครั้ง

ผอ.ช่ายกล่าวว่า “คุณเย่ คุณหวัง พวกคุณสองคนหย่ากันแล้วอย่างเป็นทางการ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้วต่อไป ครั้งนี้ดิฉันขอเอาตำแหน่งผอ.ของดิฉันมารับประกัน เอกสารการหย่านี้มีผลตามกฎหมายจะไม่เกิดปัญหาเมื่อครั้งก่อนอีกแล้ว”

เย่เฉินเองก็รู้ว่าไม่ว่าอย่างไรผอ.ช่ายเป็นผอ. จะไม่มีทางให้เกิดความผิดเดิมๆ อีก

ในวินาทีนี้เขาและหวังเจียเหยาหย่ากันแล้วอย่างแท้จริง!

สามปี เป็นระยะเวลาสามปีแล้วเต็มๆ!

ภาพเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมาปรากฏขึ้นในสมองของเย่เฉินไม่หยุด

ตั้งแต่การรู้จักครั้งแรกไปจนเริ่มรักกัน และโดนคนรักหักหลัง จนต่างฝ่ายต่างเห็นกันเป็นศัตรูคู่แค้น

ทำให้คนรู้สึกเสียดาย

ตั้งแต่เดินออกมาจากสำนักงานกิจการพลเรือน หวังเจียเหยาก็ไม่ได้พูดอะไรกับเย่เฉินอีก หญิงสาวก็ขับรถออกไป

เย่เฉินเปิดวีแชทแล้วไถโมเม้นท์ในวีแชทด้วยความเคยชิน แล้วก็พบว่ารูปภาพที่จะปรากฏในเวลาสามวันย้อนหลังไม่มีอีกแล้ว

นี่แปลว่าหวังเจียเหยาได้ลบเย่เฉินออกจากเพื่อนแล้วหรือไม่ก็บล็อคกันไปแล้ว

“พู่ว…”

เย่เฉินผ่อนลมหายใจ ก่อนจะเรียกรถคันหนึ่ง แล้วหาโรงแรมราคาถูกคืนละร้อยกว่าหยวนแถวๆ นี้

ครั้งนี้เขาไม่ได้ไปพักที่โรงแรมเจียหัวที่ซีจื่อหูเหมือนครั้งก่อน

เขาสามารถทำให้หวังเจียเหยาเสียใจภายหลังที่หย่ากับตนเอง บอกหล่อนว่าเรื่องที่ตนเองโดนขับออกจากตระกูลเเป็นเรื่องโกหก

แต่เย่เฉินไม่คิดจะทำแบบนี้

“ถ้าหากว่าเป็นไปได้ ผมหวังว่าชีวิตนี้หวังเจียเหยาจะคิดว่าผมเป็นแค่ยาจก ทั้งชีวิตรู้สึกว่าการจบชีวิตแต่งงานครั้งนี้คือเรื่องที่ถูกต้อง”

เมื่อมาถึงห้องพักในโรงแรม เย่เฉินก็พึมพำกับตนเอง

ก๊อกๆ

จู่ๆ ก็มีคนเคาะประตู

เย่เฉินเหนื่อยหน่ายแล้วถาม “ใคร?”