เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 139
สรุปบท ตอนที่ 139 ฉินหงเหยียนสารภาพรัก!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 139 ฉินหงเหยียนสารภาพรัก! – เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) โดย Internet
บท ตอนที่ 139 ฉินหงเหยียนสารภาพรัก! ของ เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
เย่เฉินพอจะฟังออกว่า คนทำธุรกิจอย่างเจิ้งปิน ถ้าเป็นคนว่างงานไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาแล้ว ที่จริงก็ไม่ได้มีอะไรน่าเสวนาด้วย
แต่เขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าตนเองอยากจะทำความรู้จักกับฉินหงเหยียนโดยผ่านทางเย่เฉิน
เย่เฉินจึงกล่าวว่า “ไม่มีปัญหา พี่จะกลับอวิ๋นโจวเมื่อไหร่ล่ะ? ผมเลี้ยงข้าวพี่กับคุณฉินสักมื้อ”
เจิ้งปินกล่าวว่า “เดี๋ยวก่อน ขอฉันดูก่อนนะ ฉันกลับไปได้เร็วที่สุดก็คือวันมะรืน”
เย่เฉินตอบ “พี่ปิน คุณอย่าเพิ่งบอกภรรยาเรื่องกลับอวิ๋นโจวได้ไหมล่ะ?”
เจิ้งปินเกิดความสงสัยขึ้นมาทันที “เพราะอะไรเหรอ? ทุกครั้งที่ผมกลับมาจากทำงานต่างจังหวัดก็จะบอกหล่อนล่วงหน้า ไม่อย่างนั้นหล่อนจะโกรธผมเอา ภรรยาของผมรักผมมาก หล่อนจะมารับผมที่สนามบินหรือสถานีรถไฟทุกครั้ง หล่อนบอกว่าชอบความรู้สึกที่ได้มารับสามีกลับบ้านแบบนี้”
เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น เจิ้งปินเอ้ยเจิ้งปิน นายี่มันโง่จริงๆ โดนหลอกมาหลายปียังไม่รู้เรื่องอีก!
ทำไมภรรยาของคุณต้องให้คุณรายงานหล่อนล่วงหน้าน่ะเหรอ?
นั่นเพราะหล่อนมีผู้ชายคนอื่นในอวิ๋นโจวด้วยไง! หล่อนกลัวว่าคุณโผล่มาแล้วพบหล่อนกับชายชู้นั่นปะไร!
และในตอนนี้เองเย่เฉินก็นึกถึงตนเองในอดีต เขาคงจะเหมือนเจิ้งปินในตอนนี้ใช่ไหมนะ โง่เง่าจริงๆ
ทั้งๆ ที่โดนหักหลังชัดๆ แต่ดันยังเชื่อว่าภรรยาของตนเองนั้นยังรักตนเองอยู่
เจ้าตัวทำงานหาเงินอย่างไม่คิดชีวิต แต่ภรรยากลับไปหาความสุขนอกบ้าน!
เย่เฉินกล่าวว่า “คือแบบนี้นะครับ ผมมีกิ๊ฟท์เซ็ตเครื่องแก้วของ Baccarat ชุดหนึ่งเพิ่งจะออกมาเมื่อไม่กี่วันมานี้ ตอนนี้ยังหาซื้อไม่ได้ในประเทศ ผมรู้มาว่าซ่งหงเย่ชอบเครื่องแก้วของ baccarat มาก หล่อนชอบจัดงานเลี้ยงค็อกเทล ชุดของขวัญเครื่องแก้วชุดนี้ หล่อนจะต้องชอบมากแน่ คุณเอากลับบ้านเป็นเซอร์ไพรส์ให้หล่อนสิ หล่อนคงจะต้องชอบมากแน่”
ซึ่งที่จริงแล้วเจิ้งปินเองก็อยากเซอร์ไพรส์ภรรยาตัวเองมานานแล้ว
เจิ้งปินครุ่นคิดน้อยๆ แล้วกล่าว “น้องเย่เฉิน นายไอเดียใช้ได้เลยนะ ยังให้ของขวัญฉันอีก มีอะไรจะให้ฉันช่วยใช่ไหมล่ะ? ที่จริงพวกเราก็รู้จักกันมาตั้งสามปี นายไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้ ฉันไม่ดูถูกนายเพราะนายไม่ได้เป็นประธานบริษัทแล้วหรอกนะ ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวแบบนั้น”
เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าว “เราค่อยคุยกันเรื่องรายละเอียดตอนเจอกันวันมะรืนเถอะ”
……
สองวันต่อมาเจิ้งปินก็บินกลับมาที่อวิ๋นโจวโดยไม่ได้บอกภรรยาตนเอง
จากสนามบินเขาก็ตรงดิ่งมาร้านหม้อไฟ
ส่วนเย่เฉินและฉินหงเหยียนนั้นเหมาห้องอาหารส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณหงเหยียน ที่คุณยอมออกมากินข้าวกับผมและเจิ้งปิน”
เย่เฉินตั้งใจชวนฉินหงเหยียมา ก็เพราะว่าลำพังตัวเขาเองในตอนนี้ไม่สามารถจะชวนเจิ้งปินได้
วันนี้ฉินหงเหยียนใส่เสื้อยืดสีขาวธรรมดา คิดว่าน่าจะซื้อมาจาก H&M ใส่กาเกงขาสั้นและรองเท้าแตะ
หล่อนแต่งตัวเหมือนผู้หญิงอายุไม่กี่สิบปี ดูน่ารักเป็นมิตร ไม่มีมาดสูงส่งแบบที่ผ่านมา
หล่อนจงใจแต่งตัวแบบนี้ เพราะไม่อยากจะแย่งซีนเจ้าภาพ
ระหว่างพวกเขาสองคนไม่มีความลับอะไรต่อกัน เย่เฉินได้บอกเรื่องนี้กับหล่อนตั้งแต่ก่อนจะมาที่ร้านแล้ว
เย่เฉินตอบ “ผมไม่อยากให้เขาถูกปิดหูปิดตาอยู่แบบนี้ ผมเคยได้รับความอัปยศนี้เหมือนๆ กัน นี่มันไม่ยุติธรรมกับผู้ชายที่ตั้งใจทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวแบบเขา”
ฉินหงเหยียนอดหยิบบุหรี่สำหรับผู้หญิงออกมาไม่ได้ นิ้วเรียวยาวของหญิงสาวคีบมันเอาไว้แล้วกล่าว
“มิน่าหวังเจียเหยากับซ่งหงเย่ถึงได้สนิทกับแบบนี้ ที่แท้ก็เป็นคนประเภทเดียวกัน ถึงแม้ว่าฉันเองก็จะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ฉันเองก็ไม่ค่อยจะชอบผู้หญิงแบบนี้เท่าไหร่ ถ้าเป็นฉัน ฉันไม่แต่งงานก็ได้ แต่ถ้าแต่งงานแล้วจะไม่มีทางทำเรื่องทรยศสามีตัวเองแน่ ถ้าฉันไม่รักสามีของฉันแล้ว ฉันจะขอเขาหย่า”
พอได้ยินคำพูดแบบนี้ของฉินหงเหยียน ทำให้สายตาที่ชายหนุ่มมองหญิงสาวก็ฉายแววชื่นชม
“ถ้าหวังเจียเหยาซื่อสัตย์ได้ครึ่งหนึ่งของคุณ ผมก็คงจะไม่ต้องมาถึงจุดๆ นี้”
ฉินหงเหยียนวางบุหรี่ลงแล้วปลอบ “บางครั้งคนเราก็อย่าไปลุ่มหลงอยู่กับคนหรือสิ่งของที่สวยงามสะดุดตานักเลย บางครั้งคุณควรลองมองคนข้างๆ ตัวบ้าง
เย่เฉินหลังจากที่คุณหย่าครั้งแรกฉันก็อยู่เคียงข้างคุณมาตลอด ฉันสรรหาวิธีการล้านแปดเพื่อเข้าใกล้คุณ อยากจะฉวยโอกาสตอนที่คุณยังไม่มีใคร แต่ว่าคุณกลับไม่ยอมเปิดใจให้ฉัน ไม่ยอมแม้แต่จะลองให้โอกาสฉันด้วยซ้ำ
คุณยังจำวันที่คุณชวนฉันไปดูคอนเสิร์ตได้ไหมคะ? วันนั้นฉันดีใจมาก ตอนจะออกจากบ้านฉันเปลี่ยนชุดไปตั้งเยอะ แต่งหน้าอยู่หลายชั่วโมง ฉันคิดว่าในที่สุดคุณก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณ แต่ว่าหลังจากที่เข้างานไปเห็นหวังเจียเหยา ฉันถึงได้รู้ว่าที่คุณชวนฉันไปงานคอนเสิร์ตเพราะอยากพบหล่อน ฉันเห็นคุณบรรเลงเพลงเพื่อหล่อนอย่างเศร้าสร้อยต่อหน้าคนนับหมื่น เห็นคุณต้องเสียน้ำตาให้คนอย่างนั้น คุณรู้ไหมคะว่าฉันรู้สึกยังไง?”
เย่เฉินทำอะไรไม่ถูก เขาคิดไม่ถึงเลยว่าฉินหงเหยียนจะมาพูดเรื่องนี้เอาในเวลานี้
“เย่เฉิน ฉันชอบคุณ คุณรู้หรือเปล่า?”
ดวงตาที่ฉินหงเหยียนมองเย่เฉินนั้นเจือไปด้วยหยดน้ำตา น้ำเสียงนุ่มนวลและตรงไปตรงมา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)